30 lip 2020 | Motorowe / Formuła 1

TOP 10: najwybitniejsi brytyjscy kierowcy w historii Formuły 1

Lewis Hamilton, Damon Hill, Stirling Moss... najwybitniejsi Brytyjczycy w historii F1 (fot. Getty)

W piątek rozpocznie się czwarty weekend wyścigowy Formuły 1 w tym sezonie. Tym razem miejscem rywalizacji o punkty będzie brytyjskie Silverstone. Na Wyspach urodziło się wielu wybitnych kierowców, ale którego z nich można uznać za najwybitniejszego? Przyjrzeliśmy się liczbom i na ich podstawie wyselekcjonowaliśmy najlepszą dziesiątkę.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Perez z Covid -19. Nie wystartuje w GP Wielkiej Brytanii
Sklasyfikowaliśmy zawodników w pięciu kategoriach – liczbie mistrzostw świata, wygranych wyścigów, procencie zwycięstw w stosunku do startów, wygranych kwalifikacji i miejsc na podium. Pod uwagę brani byli kierowcy, którzy minimum raz w karierze kończyli sezon w pierwszej trójce. Punkty przyznaliśmy dziesięciu kierowcom w każdej kategorii – zgodnie z oficjalnym systemem wyścigowym w F1 (1. miejsce – 25 pkt., 2 – 18, 3 – 15, itd.).

Na końcu zsumowaliśmy punkty każdego w dziesięciu kategoriach, tworząc ranking najlepszych. Oto on:

10. miejsce – James Hunt (1960-1972), 15 punktów

Na podstawie jego walki z Nikim Laudą w 1976 roku powstał film "Wyścig". Mistrzostwo świata wygrał wtedy jednym punktem po walce na mokrym torze Fuji International Speedway, dojeżdżając do mety na trzecim miejscu. To był jego jedyny sezon, gdy stanął na podium w klasyfikacji generalnej. Choć rok później jeździł fantastycznie, to nie udało mu się znów wywalczyć tytułu.

9. miejsce – David Coulthard (1994-2008), 22 punkty

Jeden z dwóch kierowców, którym nie było dane wywalczyć tytułu mistrza świata. W 2001 roku zajął drugie miejsce, ale ze sporą stratą do Michaela Schumachera. W F1 debiutował w tragicznych okolicznościach – po śmierci Ayrtona Senny. Po zdobyciu wicemistrzostwa ścigał się jeszcze przez osiem lat, ale przez ten czas wygrał jedynie dwa wyścigi.

8. miejsce – Jenson Button (2000-2017), 25 punktów

Do momentu zdobycia mistrzostwa świata nie był uważany za jednego z wybitnych kierowców. W 2004 roku zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, ale w kolejnych latach zdarzało mu się nawet wypadać z pierwszej dziesiątki. Jego marzenie o tytule niejako spełnił Ross Brown, który uratował upadający zespół Hondy i w 2009 roku – jedynym w historii Brawn GP – Button triumfował.

Jenson Button (fot. Getty Images)

F1: podjęto decyzję ws. kibiców na Monzie

Czytaj też

F1: podjęto decyzję ws. kibiców na Monzie

7. miejsce – Graham Hill (1958-1975), 27 punktów

Jedyny "zdobywca" nieoficjalnej potrójnej korony sportów motorowych. Wygrał Grand Prix Monaco, Indy 500 i 24-godzinny wyścig w Le Mans. Zdobył dwa tytuły: w 1962 (później trzy razy z rzędu kończąc sezon na drugim miejscu) i 1968 roku. Razem z synem – Damonem – wpisał się do historii w F1. To pierwszy duet ojciec-syn, w którym obaj zdobywali tytuł mistrza świata.

6. miejsce – Stirling Moss (1951-1961), 28 punktów

Drugi w zestawieniu kierowca bez tytułu. Uważany za najlepszego w historii spośród tych, którzy nie dostąpili tego zaszczytu. Aż cztery lata z rzędu (1955-1956) zajmował drugie miejsce w klasyfikacji kierowców. Wygrał 16 wyścigów, średnio co czwarty w swojej karierze (24,24 proc. zwycięstw w 66 startach).

5. miejsce – Damon Hill (1992-1999), 48 punktów

Jeździł w zespole z dwiema legendami – Alainem Prostem i Ayrtonem Senną. Mistrzostwo zdobył w 1994 roku przegrał z Michaelem Schumacherem tylko o punkty. Rywalizacja była tak zaciekła, że doszło do zderzenia kierowców w decydującym wyścigu w Australii, gdzie obaj nie dojechali do mety. Triumfował w 1996 roku w barwach Williamsa. Następne sezony trzy w Dance i Jordanie nie były już tak udane.

F1: podjęto decyzję ws. kibiców na Monzie

Czytaj też

F1: podjęto decyzję ws. kibiców na Monzie

Damon Hill (fot. Getty Images)

4. miejsce – Jim Clark (1960-1968), 49 punktów

Mistrzostwa zdobywał w 1963 i 1965 roku. Były to jedne z najbardziej zdominowanych przez jednego kierowcę sezonów w historii. W pierwszym z nich stawał na podium dziewięciu z dziesięciu wyścigów, a w drugim rozpoczął zmagania od sześciu z rzędu triumfów w Grand Prix. Karierę zakończył znakomicie – wygraną w GP Południowej Afryki w 1968 r.

3. miejsce – Jackie Stewart (1965-1973), 53 punkty

Legenda przełomu lat 60-tych i 70-tych. Trzykrotny mistrz świata i dwukrotny wicemistrz. W 1969 roku prowadził minimum przez jedno okrążenie w każdym wyścigu sezonu. Dbał o poprawę bezpieczeństwa kierowców Formuły 1. – Byłbym bardziej popularnym mistrzem świata, gdybym mówił to, co chcą usłyszeć. Mógłbym już nie żyć, ale na pewno byłbym popularniejszy – powiedział.

2. miejsce – Nigel Mansell (1980-1995), 66 punktów

Jego kariera nabrała rozpędu po dołączeniu do Williamsa w połowie lat 80-tych. W 1986 roku był już w walce o tytuł. Był bardzo bliski jego zdobycia, wygrał najwięcej rund, ale w finałowym wyścigu w Australii doszło do wybuchu opony, która zniweczyła jego marzenia. Musiał się zadowolić wicemistrzostwem – podobnie jak w 1987 i 1991 roku. Po mniej udanym pobycie w Ferrari wrócił do Williamsa i z tym teamem w końcu sięgnął po jedyny tytuł w 1992 roku. Na koniec kariery próbował sił w McLarenie.

Lewis Hamilton (fot. Getty Images)

"Wyrównanie rekordu Schumachera nie jest priorytetem"

Czytaj też

"Wyrównanie rekordu Schumachera nie jest priorytetem"

1. miejsce – Lewis Hamilton (od 2007), 118 punktów

Nie tylko jest najwybitniejszym Brytyjczykiem w F1, ale również trzeba go stawiać obok Michaela Schumachera i Ayrtona Senny wśród najlepszych w historii. Jest już rekordzistą w liczbie wywalczonych pole positions i wciąż ma realne szanse, aby przegonić "Schumiego" w tytułach i wygranych wyścigach. Od lat stanowi o sile Mercedesa. Tylko Nico Rosberg zdołał złamać jego dominację w zespole i odebrać mu tytuł mistrza świata. Gdyby nie to, może już mówilibyśmy o nim jako o najwybitniejszym w historii serii...

"Wyrównanie rekordu Schumachera nie jest priorytetem"