Henning Berg powrócił. Jak wyglądał jego pobyt w Legii? Taktyka, whisky i dwie twarze Norwega

Legia Warszawa – Omonia Nikozja. Liga Mistrzów 2. runda El. LM. Transmisja online na żywo w TVP Sport, TVPSPORT.PL

Henning Berg miał w Legii swój styl. Norweg trafił na Łazienkowską ze świeżymi pomysłami, które rozwinęły stołeczną drużynę, ale nie był też nieomylny. Nadszedł też czas, w którym były piłkarz Manchesteru United i Blackburn sprawiał wrażenie wypalonego i nie mającego chęci na dalszą pracę w Polsce.

Początek

– Trudno polecić lepszego fachowca niż Berg. Z punktu widzenia Legii, ta nominacja bardzo pozytywnie wpłynie na sposób postrzegania waszego klubu w Europie i na świecie. Jest zdeterminowany, ciężko pracuje, szybko się uczy i posiada swoją wizję piłki nożnej. Łączą nas bliskie relacje i wie, że może do mnie zadzwonić i zawsze z chęcią posłużę mu swoją przyjacielską radą – tak norweskiego szkoleniowca, dopiero co zatrudnionego przy Łazienkowskiej, reklamował sam Sir Alex Ferguson, który prowadził Berga jako piłkarza w Manchesterze United. Były obrońca i zdobywca Ligi Mistrzów dostał mocne referencje od legendarnego trenera.

Berg trafił na Łazienkowską do zespołu, który… był liderem Ekstraklasy. Warszawianom gorzej szło w fazie grupowej Ligi Europy, co było jednym z głównych powodów zwolnienia Jana Urbana. Norweg miał być gwarancją postępu i nowej jakości w stolicy. Początkowe miesiące mogły zauroczyć, bo takich treningów nie widziano w stolicy Polski od lat. Obserwowanie pracy Berg mogło ciekawić i inspirować. Piłkarze spędzali na boisku długi czas szlifując aspekty taktyczne. Ale piłki nie było. Legioniści często przesuwali się po boisku, mieli adaptować się do nowych pomysłów i zrozumieć idee nowego trenera. Najlepiej było to widoczne w czasie zgrupowań, kiedy czasami futbolówka była jedynie incydentalnie na murawie. Ale właśnie zajęcia, które nie były ukochane przez zawodników, z czasem zaczęły przynosić efekty.

Norweg w swoim pierwszym sezonie zrealizował zadanie i zdobył mistrzostwo Polski w 2014 roku. Wojskowi skończyli ligę mając aż dziesięć punktów przewagi nad Lechem Poznań.Do tego dochodziła dobra gra zespołu i zawodników, którzy regularnie czynili postępy. Duża była w tym zasługa Kazimierza Sokołowskiego, asystenta Berga. Obaj panowie znali się z Norwegii, gdzie Polak skończył karierę i na stałe osiadł. Rola Kaza, bo tak był nazywany, była olbrzymia w kontekście pracy indywidualnej. Sokołowski wiele razy brał poszczególne grupy zawodników i kazał wykonywać im wiele powtórzeń tych samych ćwiczeń, które miały rozwijać na przykład wykończenie akcji u napastników czy umiejętność przyjęcia kierunkowego. To była nowość w Legii.

Były piłkarz Blackburn czy Manchesteru United szybko dorobił się szacunku do swoich umiejętności taktycznych. W tym aspekcie najmocniej pomagał mu Pal Arne Johansen. Po odejściu z Legii jego drogi z Bergiem zaczęły się rozchodzić. W 2019 roku wrócił do Polski, ale już jako selekcjoner reprezentacji Norwegii do lat 20. W kraju chwalono jego pracę z młodzieżą, choćby z Erlingiem Halandem, który wkrótce został wielką gwiazdą Borussii Dortmund. Potem przymierzano go nawet do roli szkoleniowca pierwszej reprezentacji.

Pan rotacja

Berg rozpoczynając ligę cypryjską, zdecydował się na dużą rotację i jego Omonia zremisowała przez to 2:2 z Pafos FC. Ale roszady w składzie na początku sezonu stały się znakiem rozpoznawczym Norwega już w Legii. To za jego kadencji przy Łazienkowskiej debiutowali Kamil Kurowski, Norbert Misiak, Mateusz Hołownia, Robert Bartczak, Łukasz Moneta, Mateusz Wieteska, Bartłomiej Kalinkowski, Konrad Jałocha czy Krystian Bielik. Ostatni okazał się strzałem w dziesiątkę. Zagrał raptem sześć meczów, talent został doceniony i szybko spieniężony poprzez transfer do Arsenalu.

50-latek traktował Legię jako miejsce, w którym może się wybić. Jego wcześniejsza praca w Lyn, Lillestrom czy Blackburn nie budziła wielkiego respektu. Norweg szybko zaczął przywiązywać uwagę do detali, by zmaksymalizować swoją szansę przy Łazienkowskiej. Początkowo patrzono na niego jak na kosmitę, gdy zażądał, by wymieniono wszystkie skarpetki piłkarzy Legii. Jego zdaniem chodziło o zbyt duży ucisk, co przekładało się na obniżenie efektywności graczy na boisku. Pojawiały się też specjalne prośby dotyczące podróży czy posiłków. Nie zawsze dialog się udawał, ale wiele życzeń szkoleniowca było spełnianych. To miała być nowa Legia, która zakładała poważne podejście do każdego aspektu. Pierwsze miesiące upływały wręcz z dogmatem nieomylności Berga.



Berg jako taktyk osiągnął sukces awansując z Legią do fazy grupowej Ligi Europy. Szczytem był mecz z Celtikiem. Na boisku było 6:1 po kapitalnej grze warszawian. Przez błąd proceduralny UEFA ukarała jednak Polaków walkowerem. Potem jednak była wciąż dobra gra z Lokeren, Trabzonsporem oraz Metalistem Charków. To pozwoliło na promocję do kolejnej rundy. Wszystko się układało, jego gracze czynili postępy i wydawało się, że związek Norwega z Łazienkowską kwitnie. Pierwszy zgrzytem było zatrudnienie nowego trenera od przygotowania fizycznego. Wszystko przez fakt, że Cesar Sanjuan odszedł do Osasuny. Jego rolę przejął Geir Kasene. Rodak Berga nie był idealnym następcą. Legioniści zaczęła stawać się źle przygotowana, pojawiły się problemy z odpowiednią dyspozycją. Piłkarze czuli, że obciążenia są zbyt małe. Speca od motoryki zaczęto złośliwie nazywać ”instruktorem damskiego fitnessu”.

W Amsterdamie zatrzęsła się ziemia

Punktem zwrotnym w wielu relacjach Berga z osobami zarządzającymi Legią była wizyta w Amsterdamie. Legia pojechała do Holandii walczyć z Ajaksem w 1/16 finału Ligi Europy. Ziemia zatrzęsła się zanim warszawianie zdążyli wybiec na boisko. W centrum sprawy znalazł się Miroslav Radović, który miał odejść do Chin. O transferze wiedzieli wszyscy: sam zainteresowany, władze klubu, koledzy z szatni i dziennikarze.

Konferencja prasowa przed meczem z Ajaksem nie mogła odbyć się bez pytania o Radovicia. Obok Berga siedział Ivica Vrdoljak. Norweg zdecydowanie zaprzeczył i zapewniał, że Serb zostanie przy Łazienkowskiej. I naprawdę w to wierzył. Trener Legii nie wiedział o transferze piłkarza, któremu dał drugą młodość i przesunął go do ataku. Wymowny był wzrok będącego obok kapitana mistrzów Polski. Berg szybko domyślił się, że pojawił się kłopot. Wieczór upłynął mu pod znakiem rozmów. Nie inaczej było rano, tuż przed meczem. Wówczas Radović został wezwany na kolejną rozmowę i usłyszał, że nie zagra z Ajaksem. Piłkarz wyobrażał sobie, że będzie to jego pożegnanie przed transferem. Nie wyszło. Na spacerze wokół hotelu, Serb był z jednej strony grupy, szkoleniowiec na jej drugim końcu. Chłód było czuć w całej okolicy.

To był jeden z pierwszych momentów, kiedy między Bergiem a władzami Legii pojawił się dystans. Wojskowi nie awansowali dalej, a kolejne miesiące sprawiły, że Norweg zaczął oddalać się myślami od Warszawy. Zgrzyty stawały się coraz poważniejsze. Zwiększała się też różnica zdań. Norweg stał się wybredny. Odrzucił wielu piłkarzy proponowanych jako wzmocnienia przez dział sportowy. To wpłynęło też na pogarszające się relacje z Michałem Żewłakowem, który wówczas pełnił rolę dyrektora sportowego. Szkoleniowiec był chociażby przeciwnikiem pozyskania Maora Meliksona, który akurat rozstawał się z Valenciennes, a na polskim rynku miał ugruntowaną pozycję po grze w Wiśle Kraków. Berg nie był też fanem pozyskania Nemanji Nikolicia. Węgier musiał dopiero zacząć strzelać na potęgę w lidze, by Norweg nie krytykował jego pozyskania w wewnętrznych rozmowach. Sam był za to orędownikiem ściągnięcia na Łazienkowską Stojana Vranjesa, z którego próbował zrobić najpierw lewego obrońcę, a potem stopera. Historia Bośniaka w Warszawie ostatecznie nie skończyła się nadzwyczajnie udanie. Wątpliwości budziło też stawianie na niektórych zawodników na pozycjach, które nie wydawały się optymalne. Tak było choćby z Guilherme, który swego czasu występował na lewej obronie.

Każda kolejna sytuacja pogłębiała przepaść. Zaczęło dochodzić do sytuacji, w których Żewłakow publicznie krytykował decyzje szkoleniowca, a ten zapraszał dyrektora sportowego do rozmowy w cztery oczy. – Na koniec dnia, każdy musi wiedzieć, że to ja jestem trenerem – grzmiał Berg na jednej z konferencji prasowych. W złych relacjach szkoleniowiec był także z Jackiem Magierą Były piłkarz Manchesteru chciał być niczym menedżer klubu z Premier League. Norweg mocno ingerował w kwestię rezerw. Zdarzało się, nakazał kilku graczom pobudkę razem ze świtem i przyjazd na kilka godzin ze zgrupowania w Grodzisku Wielkopolskim. Wszystko po to, by na treningu pierwszego zespołu byli mu potrzebni odtwórcy ról graczy Ajaksu. Innym razem posadził na ławce rezerwowych Johansona, który przy okazji ”zrzucenia” do ”dwójki” kilku piłkarzy, miał zająć się prowadzeniem zespołu. Całość opierała się wówczas o kuriozum. Jeszcze więcej nerwów i stresów pojawiło się, gdy Legia przegrała walkę o mistrzostwo Polski z Lechem Poznań

Dwie twarze Berga

Berg w Warszawie początkowo był rozumiany aż za dobrze, a ostatecznie odchodził z Polski jako trener będący sam ze sobą. Czasami można było odnieść wrażenie, że Norweg ma wręcz dwie twarze. Jedna z nich była tą publicznie znaną, pełną spokoju, wręcz nordyckiego chłodu, który kumuluje opanowanie. Berg lubił postawić na swoim, czuć się najważniejszy.

Po jednym z meczów europejskich pucharów, z obserwacji rywala wrócili analitycy Legii. Berg, niczym boss, chciał wiedzieć wszystko. To jego akceptację trzeba było uzyskać, by rozmawiać z jego współpracownikami. Wówczas padło pytanie o to czy możliwa jest rozmowa z analitykiem na temat kolejnego przeciwnika w eliminacjach. – Nie, jestem trenerem. Najpierw opowiedzą o spostrzeżeniach mnie, a potem ja mogę się o tym wypowiedzieć – stwierdził wówczas Berg.

Norweg nie był przy tym odludkiem czy człowiekiem, który chciał w każdym aspekcie rządzić żelazną ręką. W trakcie zgrupowań cenił integrację. W 2015 roku zabrał zespół na zgrupowaniu w Austrii na specyficzną kolejkę. Wszyscy byli podpinani do stalowej liny i z prędkością ponad stu kilometrów na godzinę pędzili w dół. Berg także nie wymigał się od rozrywki. Gdy miał już startować, rzucił pospolite polskie słowo. Wszyscy dookoła nie mogli nie wybuchnąć śmiechem. Swój styl miał także wieczorami. Norweg potrafił wtedy zbierać się ze swoim sztabem w hotelowym barze. Na ogół na stole pojawiały się szklaneczki z whisky. Tak 50-latek lubił odreagować stresy całego dnia.

Momentami Berg bywał krzykliwy, apodyktyczny, czasami złośliwy. Z czasem zaczął toczyć pewne boje z władzami Legii. Najbardziej irytującą postacią dla Norwega był jednak Orlando Sa. Portugalczyk był bardzo dobrym napastnikiem, który szybko zaskarbił sobie sympatię kibiców. Nie potrafił przy tym dojść do porozumienia z trenerem, na co wielki wpływ miało jego zachowanie. Sa potrafił się regularnie spóźniać na zajęcia, czasami przez to, że zbyt długo zasiedział się w miejscach, których w danym momencie odwiedzać nie powinien. Jego słabością było też zbyt długie spanie, co sprawiało, że budzik nie zawsze pomagał. Berga irytowało także zachowanie piłkarza. Kiedyś Norweg odesłał go na trening z młodzieżą. Zagrana została jedna piłka, która delikatnie odbiła się od szczęki napastnika. Ten od razu zszedł z boiska, zasłaniając się bólem i kontuzją jakiej doznał. Gracz doskonały, lecz zawsze brakowało mu charakteru, by przykładać się do pracy w Warszawie. Stąd Berg szybko zaczął nalegać na sprzedaż Portugalczyka, a zamiast niego wolał stawiać na doświadczonego Marka Saganowskiego.

To już jest koniec…

Początek nowego sezonu w 2015 roku powodował mieszane uczucia. Pierwsze kolejki były udane, ale czym dalej w las… Sierpień stał się synonimem awansu do fazy grupowej Ligi Europy, a jednocześnie kłopotów w lidze. Wszystko zbliżało się do końca. Rozstanie obu stron zdawało się nieuchronne. Chwilę przeciągano linę, wierzono w naprawę projektu, ale… Berg został zwolniony 4 października 2015 roku. Zarząd klubu obawiał się, że Legia nie zdobędzie mistrzostwa Polski na stulecie i zdecydowano się postawić na Stanisława Czerczesowa.

Berg pracę w Legii skończył jako mistrz Polski w 2014 roku i zdobywca krajowego pucharu dwanaście miesięcy później. Norweg poprowadził stołeczną drużynę w 97 spotkaniach. 59 razy jego zespół wygrał, siedemnaście meczów zremisował, a w 21 poniósł porażkę. Wojskowi zdobywali za jego kadencji średnio dwa punkty na mecz.

Po pięciu latach Berg znów wrócił do stolicy. – Mam wiele dobrych wspomnień z Warszawy. Rozegraliśmy wtedy sporo dobrych meczów. Wygraliśmy mistrzostwo Polski, zdobyliśmy puchar i występowaliśmy w europejskich rozgrywkach. Nie sposób zapomnieć spotkań z Celtikiem, ale też tego, co stało się potem. Wciąż znam tu wiele osób i przyjemnie wrócić na Łazienkowska. Z pewnością powrót na stadion Legii jest czymś specjalnym, ale jestem profesjonalistą. Zrobię wszystko, by Omonia osiągnęła jak najlepszy wynik w Polsce – stwierdził Norweg, gdy znów pojawił się na stadionie przy Łazienkowskiej.

Kluczowe dla ostatecznego nastroju Berga będzie środowe spotkanie Legii z Omonią. Obie drużyny zmierzą się o awans do trzeciej rundy eliminacji Ligi Mistrzów. Początek meczu o godzinie 20:00. Wcześniej, bo o 19:10, rozpocznie się studio związane z polsko-cypryjską rywalizacją. Transmisja w TVP Sport, na TVPSPORT.PL, a także w aplikacji mobilnej.