31 sie 2020 | Piłka nożna / PKO BP Ekstraklasa

Co z tego, że wygrywasz z Piastem, skoro w plecach łupie?

Pogoń Szczecin niespodziewanie wygrała z Piastem w Gliwicach (fot. PAP)

Ból pleców potrafi zepsuć każdą chwilę. W niedzielę w Gliwicach przekonał się o tym trener Pogoni Szczecin Kosta Runjaić. W najnowszym Ekstraraporcie piszę też o powrocie Podbeskidzia i kadrowych tarapatach Wisły Kraków.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

EKSTRARAPORT NR 30: CRASHTEST BENIAMINKÓW

Koniec meczu. Kamery Canal+ Sport kierują się w stronę Kosty Runjaica. Uradowany trener Pogoni Szczecin wchodzi na murawę, ale zaraz na twarzy pojawia się grymas bólu, a ręce idą na plecy. Przykra sprawa! Trenera musiało nieźle łupnąć. Zamiast cieszyć się z wygranej, musi rozmasowywać bolące plecy. Może to efekt dalekich wyjazdów? Ekipa Pogoni często spędza w autokarze długie godziny. Takie podróże nie mogą pozostać bez wpływu na stan lędźwi. A potem nawet wygrana nie smakuje tak jak powinna. To trochę jak wtedy, gdy szykujesz sobie idealne popołudnie – kawka, książka, leżak, a wtedy sąsiad odpala kosiarkę spalinową.

Próbowałem dowiedzieć się w Pogoni, czy to poważne kłopoty, czy tylko chwilowa niedyspozycja. Klubowi masażyści niespecjalnie chcieli komentować sprawę. Znają problem z kolanem trenera. Ale plecy? To chyba byłoby coś nowego. Poza tym – pamiętajmy – istnieje coś takiego jak tajemnica lekarska. Z drugiej strony – kto dziś nie ma kłopotów z plecami? Niech pierwszy rzuci kamieniem. Byle nie mocno.

Czy plecy to dziś najpoważniejszy problem trenera Portowców? Wkrótce niemieckiemu trenerowi stukną trzy lata w Pogoni. Czy to dobry czas dla szczecińskiej ekipy? Przyzwoity! Coś więcej? No, nie bardzo. Runjaic prowadził Pogoń w 98 meczach ligowych i zdobył w tym czasie 145 punktów. Więcej w tym czasie uzbierało tylko sześć klubów – Legia, Piast, Lech, Jagiellonia, Cracovia i Lechia. Spośród drużyn, które cały ten okres spędziły w Ekstraklasie mniej punktów zaksięgowali w Zagłębiu, Górniku, Śląsku, Wiśle Płock i Wiśle Kraków. A więc Pogoń jest w drugiej połówce tabeli. ″Not great, not terrible″. Pogoń jest blisko czołówki, ale jednak wciąż poza nią. Długo w Szczecinie trwa stawianie kolejnego kroku.

Za to na starcie sezonu Piast Gliwice długo drepcze w miejscu. Awans w Mińsku to jedno, ale po dwóch kolejkach ekipa Waldemara Fornalika ma na koncie zero punktów. Słabo. Ale kibice Piasta pewnie jakoś to zniosą, jeśli Piast w tym sezonie rozegra jeszcze kilka meczów w Europie.

***
W niedzielę wybrałem się do Bielska-Białej, gdzie Podbeskidzie rozegrało pierwszy mecz na własnym stadionie od czasu powrotu do PKO Ekstraklasy. Obowiązkowym punktem przed meczem w Bielsku jest wizyta w barze w budynku Społem Jurand. Tam już na długo przed pierwszym gwizdkiem można poczuć atmosferę meczu. To po prostu przedłużenie trybuny. Oczywiście – piwo leje się strumieniami, a dla mnie – przyzwyczajonego do krakowskich cen – ich wysokość zawsze jest zaskoczeniem. Piwo rzemieślnicze z Cieszyna za 6 złotych w knajpie? W porządku!

Bielsko to wyjątkowe miasto. Wyróżnia się choćby lotniskiem sportowym. Ludzie lubią sobie tu polatać. Jak nie szybowcem, to paralotnią – startując z pobliskiej góry Żar. W takiej atmosferze każdy celuje wysoko i to tutaj czuć. Ekstraklasa ma się dobrze w Bielsku i niejedna drużyna straci tu w tym sezonie punkty. Trener Pasów Michał Probierz musiał do samego końca drżeć o wynik i generalnie remis 2:2 przyjął zapewne z umiarkowanym zadowoleniem. Żywiołowa publiczność daje tej drużynie sporego kopa. W Bielsku świetnie odnalazł się Łukasz Sierpina, którego w Ekstraklasie znamy z występów w Koronie Kielce. Symbolem drużyny Podbeskidzia, która do Ekstraklasy trafiła w 2011 roku, był Marek Sokołowski. Sierpina wygląda jak jego kopia.

W Bielsku-Białej dokonano ważnej rzeczy. Nie tylko awansowali do Ekstraklasy, ale też zrobili to w swoim stylu. Nie tylko Sierpina przypomina Sokołowskiego. Po prostu te drużyny są podobne. Walczące, z charakterem. Takie, jakie powinny być zespoły z gór. Umówmy się, Bielsko-Biała to żaden wysokogórski resort, centrum miasta położone jest (włączam Wikipedię) na wysokości 313 metrów nad poziomem morza. I to nic niezwykłego. Ale w granicach miasta leży też szczyt Klimczoka, a to już 1117 metrów. Tam powietrze smakuje już inaczej. Ale góralski charakter, tę cechującą go zaciętość, można poczuć także znacznie niżej, tam gdzie leży stadion. Muzyka z ″Janosika″ grana przed każdym meczem będzie przez niektórych pamiętana bardzo długo.

Po meczu Probierz zaapelował o powrót do tradycyjnych konferencji prasowych. Jestem za! Trenerze, na pierwszą konferencję z udziałem dziennikarzy przyjadę bez samochodu (tylko niech to nie będzie red label).

Głos rozsądku trenera Michała Probierza: - Róbmy normalne konferencje. Wszyscy po knajpach siedzą, a my mamy online'ową farsę. Nawet się nie mogę z nikim pokłócić.

Brawo.

(wideo: TSP). pic.twitter.com/n1rNPf4a81
— Maciej Grygierczyk (@magrygier) August 30, 2020

***
Włosy się jeżą na głowie i nie tylko, gdy człowiek przyjrzy się obecnej sytuacji Wisły Kraków. W poprzednim sezonie Biała Gwiazda straciła 56 bramek, co było jednym z najgorszych wyników w całej lidze. Więcej razy piłkę z siatki wyciągali tylko bramkarze ŁKS Łódź i Arki Gdynia, a dziś – jak wiadomo – obu tych ekip nie ma już z nami. Można było więc oczekiwać, że latem środek obrony Wisły zostanie poważnie wzmocniony, tym bardziej, że odszedł zawodnik, który wiosną był liderem tej formacji (Hebert). Klub zrezygnował także z Marcina Wasilewskiego. Kto przyszedł w zamian? Jeden stoper z bardzo wątpliwym CV (Adi Mehremić). Przed meczem ze Śląskiem Wrocław trener Artur Skowronek miał więc do dyspozycji dwóch środkowych obrońców – Lukasa Klemenza i Rafała Janickiego. Został więc z tym, co miał już w poprzednim sezonie. Efekt? Janicki popełnił skandaliczny błąd przy pierwszym golu dla Śląska. Klemenz niepotrzebnie faulował Roberta Picha w polu karnym, co było zwiastunem gola numer trzy. A obaj stoperzy dali się zwieść jednym podaniem przy akcji gości na 1:2.

Oczywiście, w poprzednim sezonie Wisła miewała dobre mecze z tymi właśnie obrońcami w składzie, ale znacznie więcej było meczów kiepskich. Wiosną mocnym punktem był Hebert, którego nie udało się w Krakowie zatrzymać. Czy zastąpi go Mehremić? Trudno w to uwierzyć. Bośniak zagrał do tej pory jedno spotkanie i na na koncie jedną bramkę. Fakt, że w drugiej połowie meczu z Jagiellonią zagrał już nieco lepiej, ale przed meczem ze Śląskiem doznał urazu i wypadł z gry.

Mamy za sobą dopiero dwie kolejki, ale na dziś można stwierdzić, że podczas przebudowy kadry Wisły popełniono co najmniej kilka błędów. Brak solidnego wzmocnienia defensywy to jedno. Dwa to atak, gdzie Skowronek wybiera między 17-letnim Aleksandrem Buksą, a 32-lenim Fatosem Becirajem, który na razie prezentuje kompromitującą formę. Kiepsko wygląda obsada pozycji młodzieżowca – wybór jest bardzo ograniczony, a grać ktoś musi. Do tego dochodzą zaskakujące decyzje trenera, a niemal całkowicie przepadli tacy piłkarze jak Damian Pawłowski i Nikola Kuveljić. Okno transferowe jest otwarte jeszcze przez pięć tygodni. To czas, by nadrobić to, czego nie udało się zrobić do tej pory. A w międzyczasie warto jednak zastanowić się jeszcze, czy drużyna nie potrzebuje dyrektora sportowego.

I jeszcze jest jedno pytanie. Dlaczego tacy piłkarze jak Vullnet Basha czy Gieorgij Żukow od pół roku są bez formy. Trenerze, jakiś pomysł?