Joe McNaull – pierwszy naturalizowany Amerykanin w reprezentacji Polski koszykarzy

Czytaj też: Koszykówka, hazard, walka z chorobą i... przeszłością. Jarosław Jechorek [wywiad]

Joe McNaulla nie trzeba przedstawiać kibicom polskiego basketu. Urodzony 23 czerwca 1972 roku w Miami koszykarz wychował się w USA – do szkoły średniej uczęszczał w Monte Vista w Kalifornii, a w koledżu grał dla San Diego State, a później Long Beach State.

Studia zakończył w 1995 roku i podpisał kontrakt z francuskim Hermine de Nantes. Grał tam przez sezon i w wieku 24 lat trafił do Polski. Do Komfortu Stargard Szczeciński ściągnęła go agencja Mirosława Noculaka. – Wyjechałem już do Niemiec na kontrakt, bo zawsze chciałem być trenerem, ale moja agencja jeszcze działała i pozyskała Joe do Stargardu. Tak zaczęła się jego przygoda z naszym krajem – wspomina Noculak.

Świetny sezon i narodziny wielkiego Śląska Wrocław

Komfort Stargard sprawił dużą niespodziankę w półfinale Polskiej Ligi Koszykówki – mimo że przegrywał już 0:2 ze Śląskiem, odwrócił losy rywalizacji i awansował do finału. W nim zespół McNaulla dostał srogie lanie od Mazowszanki Pruszków.

Dobra postawa McNaulla zaowocowała zainteresowaniem ze strony Śląska, który budował swoją potęgę. W zespole został Maciej Zieliński, wrócili Adam Wójcik i Jarosław Zyskowski, a zespół zasilili m.in. McNaull i Raimonds Miglinieks. Z kolei na ławce trenerskiej usiadł Andrej Urlep.

Przy takim zestawie, ten zespół był skazany na sukces, a McNaull stworzył genialny duet z Miglinieksem. – Ta dwójka siała postrach w lidze. Tworzyli świetną parę – Miglinieks obsługiwał Joe podaniami, a ten wykańczał akcje – wspomina Zyskowski.

Gwiazda ligi i powołanie do reprezentacji

Przez cztery lata gry w Śląsku McNaull zyskał status gwiazdy. Dominował pod koszem i pomógł wrocławianom zdobyć cztery mistrzowskie tytuły z rzędu. – Miał niespełna 210 cm wzrostu, duży zasięg ramion, był niezwykle skoczny. Świetny zawodnik – charakteryzuje Zyskowski.

–W tamtych czasach był jednym z najlepszych środkowych – dodaje Maciej Zieliński. –Bardzo dobry koszykarz. Dla mnie miał cechy silnego skrzydłowego, który świetnie spisywał się jako środkowy – ocenia Noculak.

W międzyczasie ożenił się z Polką – Olgą, co otworzyło mu drogę do polskiego paszportu. Otrzymał go 4 września 2000 roku. – Wszyscy się cieszyliśmy, że dostał obywatelstwo i mógł z nami zagrać w reprezentacji. Parę lat razem graliśmy, więc wyczucie i zrozumienie było. Zawsze wiedziałem gdzie będzie Joe i na co go stać. On również zawsze mógł do mnie grać w ciemno – zaznacza Zieliński.

Brak awansu na mistrzostwa Europy

Selekcjoner Dariusz Szczubiał od razu widział dla niego miejsce w drużynie narodowej. Niestety McNaull nie pomógł biało-czerwonym awansować do mistrzostw Europy – ani w 2001, ani w 2003 roku.

Dla Polski nie grał wiele, bo w zaledwie siedmiu oficjalnych meczach. W sumie zdobył 52 punkty, co daje średnio niespełna 7,5 punktu na mecz (statystyki ze zbioru Adama Romańskiego – przyp. kol.).

W 2001 roku rozstał się w nieprzyjemnych okolicznościach ze Śląskiem, ale reprezentował jeszcze barwy Prokomu Trefla Sopot (przez niespełna trzy lata), Polpharmy Starogard Gdański i Basketu Poznań. W międzyczasie występował w Grecji i Hiszpanii, a w 2008 roku wyprowadził się do Szwecji, gdzie do 2011 roku zawodowo grał w koszykówkę. Rok później ponownie się ożenił i mieszka w Szwecji do dziś. Z Polską wiąże go jednak nie tylko obywatelstwo, ale także córka Marysia. Jej mamą jest Katarzyna Dydek, była reprezentantka Polski w koszykówce.

Joe McNaull – jaki był prywatnie?

– Nie miałem z nim wiele styczności, ale był bardzo sympatycznym człowiekiem. To można powiedzieć na pewno – słowa Mirosława Noculaka dobrze oddają charakter "Józka".

Był świetnym koszykarzem, walczył pod koszem, ale poza boiskiem rzadko kiedy nie widziano uśmiechu na jego twarzy. Amerykańska mentalność i pozytywne nastawienie do życia nie zmieniło się przez lata obecności w Polsce.

– Fajne było to, że zawsze próbował mówić po polsku. Czasami nie wychodziło i było sporo śmiechu, ale nie zniechęcał się. Śmiał się razem z nami i próbował dalej – mówi Zieliński. – Spokojny, ale wesoły chłopak. Spędzaliśmy dużo czasu poza boiskiem. Naprawdę świetny gość. Uczynny, przyjazny, bardzo pomocny i sympatyczny – wtóruje Zyskowski, który przypomina sobie jeszcze jedną anegdotę.

– Często graliśmy w karty z Joe i Raimondsem Miglinieksem na końcu autobusu. Pamiętam jak jechaliśmy na turniej do Zagrzebia. Zaczęliśmy spokojnie we Wrocławiu, później mieliśmy spać w autokarze, jak to zawsze bywało, ale graliśmy calutki wyjazd. Mało tego, po przyjeździe na miejsce, zamiast położyć się spać, jeszcze siedzieliśmy dwie czy trzy godziny w hotelu. Chęć odegrania się była silniejsza – kończy ze śmiechem Zyskowski.