Gdańskie przełamanie. Mecze reprezentacji z innej perspektywy

I tak w meczu z Finlandią widać było, że w młodym, odświeżonym zespole wszyscy dobrze się czują i rozumieją. Że nie ma w nim równych i równiejszych, a Kamil Grosicki świetnie odnajduje się w roli starszego lidera. Widać też było, że Kądzior, Moder, Linetty i Milik we współpracy z bocznymi obrońcami umieją grać na jeden kontakt, po trójkącie, że ofensywne schematy działają. Pewnie w największym stopniu wynikało to ze słabości rywala, którą też widać było doskonale.

Krychowiak hamulcowym

Cztery dni później, z Włochami najlepiej było widać dramatyczny stan murawy. Kto wie, może był to umyślny zabieg PZPN, by utrudnić grę zaawansowanym technicznie gościom. Po meczu narzekali na to między innymi Roberto Mancini i Marco Verratti.

Nie trzeba było też schodzić blisko murawy, by dostrzec, że Grzegorz Krychowiak był w tym meczu hamulcowym. Po każdym przyjęciu piłki potrzebował kilku, długich sekund, by się rozejrzeć, obrócić, wybrać adresata podania (którym prawie zawsze był bramkarz albo któryś ze stoperów). Włosi wykorzystywali ten czas, by podejść wyżej z pressingiem, co często kończyło się chaotycznym wybiciem do przodu albo stratą. Dużo lepiej radzili sobie z tym młodzi Jakub Moder i Sebastian Walukiewicz.

Z bliska widać było też wyraźnie brak zrozumienia między Robertem Lewandowskim i Mateuszem Klichem. "Clichy" chyba nigdy nie był ustawiony tak wysoko. Dał trochę nowej jakości, świetnie naciskał, zaliczył kilka odbiorów, ale gorzej było z celnością podań do kolegi w ataku. Nie nadawali do końca na tych samych falach (również dlatego, że "Lewy" często za długo przytrzymywał piłkę), ale warto dać tej współpracy jeszcze jedną szansę na tle obrony nieco słabszej niż włoska. Zwłaszcza, że po wejściu Arkadiusza Milika nasza gra w ataku wcale nie wyglądała lepiej (inna sprawa, że przebywali na boisku razem z Lewandowskim tylko przez 12 minut).

Co z tym wirusem?

Organizatorzy też zdali egzamin. Służby porządkowe pilnowały, by dziennikarze przestrzegali reżimu sanitarnego – nie zdejmowali maseczek, zachowywali dystans, itd. Na każdym kroku mierzono temperaturę. Nie było i nie będzie strefy pomeczowych wywiadów, tzw. mixed zony.

Rzecz jasna trudniej upilnować kibiców, których w niedzielę zebrało się na stadionie ok. 10 tysięcy. Siedzieli lub stali w grupkach zbitych ciasno wokół siebie. W ten sposób (i jeszcze w parę innych) rozgrzewali się w zimny wieczór. Na trybunach może ze 30 proc. widzów miało maseczki, a w kolejkach do punktów gastronomicznych nie zachowywano wskazanych odstępów.

Za to wyraźnie pod wrażeniem liczebności i zaangażowania kibiców (bardziej podekscytowanych jednostek niż zorganizowanej grupy) byli włoscy piłkarze. Rezerwowi – zarówno nasi jak i przyjezdni – nie zasiadali na ławkach, tylko na wskazanych sektorach blisko murawy. Gdy tylko Giorgio Chiellini czy Ciro Immobile wychodzili na rozgrzewkę, słyszeli okrzyki wsparcia i z uśmiechem pozdrawiali Polaków.

Swoją drogą, warto było obserwować włoski sektor, gdzie spotkały się dwa pokolenia calcio. Z jednej strony żyjący meczem, uśmiechnięty i głośno wspierający swoich Chiellini. Z drugiej znudzony, wręcz zblazowany Moise Kean z rękami w kieszeniach i obojętnym wyrazem twarzy. Taka dygresja.

Sympatycznie było też po meczu, kiedy to za linią końcową nasi reporterzy przeprowadzali wywiady z polskimi piłkarzami. Nie mieli wtedy łatwo, bo rozochoceni kibice zeszli na dół trybun i głośno gratulowali dobrego występu Moderowi, Walukiewiczowi czy Fabiańskiemu.

Teraz Wrocław

Można powiedzieć, że ten październik nieco odczarował Stadion Energa dla biało-czerwonych. Ostatni mecz na tym pięknym obiekcie wygraliśmy ponad sześć lat temu – w czerwcu 2014 z Litwą 2:1. Potem był remis z Grecją i porażki z Holandią, Meksykami i Czechami. Wszystkie towarzyskie, a spotkanie z Włochami było pierwszym meczem o punkty. A, jeszcze jedno – świetnie działająca sieć Wi-Fi to na polskich stadionach rarytas i za to też trzeba Gdańsk pochwalić.

Teraz czas na Wrocław, gdzie w środę zagramy z Bośnią i Hercegowiną. Za kadencji Jerzego Brzęczka rozegraliśmy tam na razie tylko jeden mecz – 1:1 z Irlandią we wrześniu 2018.