25 paź 2020 | Motorowe / Formuła 1

Latający bolid, uciekająca opona i... tory tramwajowe. Historie z GP Portugalii

GP Portugalii obfitowało zwyklew w emocje i groźne wypadki (fot. Getty/F1)

Jakub Pobożniak

Portugalia po 24 latach wróciła do kalendarza Formuły 1. Gdyby nie pandemia koronawirusa Grand Prix na torze Algarve by nie było. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych najbardziej wysunięte za zachód państwo kontynentalnej Europy gościło najszybszych kierowców świata. I trzeba przyznać, że wyścigi zawsze były spektakularne i obfitowały w wiele zadziwiających zdarzeń.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

F1: roszady, roszady. Kierowcy odchodzą z Haasa

GP Portugalii: 30 tysięcy sprzedanych biletów i... puste trybuny?

Czytaj też

GP Portugalii: 30 tysięcy sprzedanych biletów i... puste trybuny?

GP Portugalii po raz pierwszy w historii rozgrywane będzie na torze Algarve w Portimao. Nie jest to jednak debiut kraju z Półwyspu Iberyjskiego w wyścigach najszybszych kierowców świata. Już w latach pięćdziesiątych rozegrano premierowe Grand Prix. W 1958 roku na torze Circuito da Boavista triumfował Stirling Moss. Brytyjczyk wygrał także rok później, gdy ścigano się na Monsanto Park w okolicach Lizbony. Tor ten został wykorzystany tylko raz w całej historii Formuły 1. Trudno się temu dziwić. Zaskakiwał on bowiem kierowców między innymi zróżnicowanym typem nawierzchni. Hitem było jednak występowanie... torów tramwajowych, które w poprzek przecinały trasę.

Nic dziwnego, że na Monsanto Park tylko raz ścigano się w F1. Na sezon wrócono jeszcze na tor Boavista, lecz po kolejnej edycji wyścigu zaniechano startów w Portugalii na długie 24 lata – czyli dokładnie tyle, ile teraz czekano na kolejny wyścig w tym kraju. Na torze Estoril rywalizowano w latach 1984-1996. I mało gdzie było tyle emocji, wypadków i zwrotów akcji, co na kolejnym torze pod Lizboną.

W 1984 roku wyścig w Portugalii kończył sezon F1. O mistrzostwo zażarcie walczyli Alain Prost i Niki Lauda. Obu kierowców w klasyfikacji generalnej dzieliło zaledwie 3,5 punktu. Liderem był Austriak, lecz to mogło się zmienić. Lauda zawalił kwalifikacje i zajął dopiero 11. miejsce, podczas gdy Prost był drugi, tuż za Nelsonem Piquetem. Francuz podczas wyścigu szybko wyprzedził Brazylijczyka. Wobec prowadzenia Prosta, Lauda musiał dojechać na drugim miejscu, by nie stracić tytułu. Szaleńcze szarże wysforowały go na trzecią pozycję. Drugą zawzięcie bronił Nigel Mansell. W swym ostatnim wyścigu w Lotusie Brytyjczyk nie dojechał jednak do mety – na osiemnaście okrążeń przed metą zawiodły go hamulce. Zwycięstwo Prosta było pyrrusowe. Nie zmieniło jego pozycji w klasyfikacji generalnej. Lauda wygrał o... pół punktu.

W 1984 roku trzecie miejsce na podium zajął Ayrton Senna. Rok później Brazylijczyk właśnie w Estoril odniósł pierwsze zwycięstwo w bogatej i tragicznie przerwanej karierze. To było deszczowe szaleństwo w Portugalii. Ze względu na poślizgi z toru wypadło aż siedmiu kierowców, kolejnych ośmiu nie dojechało do mety przez problemy techniczne. Brazylijczyk parł jak natchniony. Drugiego Michele Alboreto z Ferrari pokonał o ponad minutę. Reszcie dołożył po dwa okrążenia.

W kolejnych latach kibicom dała się zapamiętać wielka kraksa na starcie w roku 1987 oraz wielkie pojedynki Senny z rywalami. W 1988 już jeżdżąc w jednym zespole z Alainem Prostem o mało co nie spowodował koszmarnego wypadku, za wszelką cenę próbując zablokować Francuza. Nielubiący się kierowcy mieli kolejny argument do prywatnej wojenki. Wygrał Prost, Senna ostatecznie był szósty. Rok później Brazylijczyk nie dojechał do mety po wypadku z Nigelem Mansellem. Jeśli komuś miało się coś dziać w Estoril to właśnie Brytyjczykowi. W 1984 roku hamulce, w 1989 kraksa, przed którą potrafił na jednej prostej wyprzedzić trzech rywali, w 1991... odpadająca opona. Kierowca walczył o zwycięstwo, lecz po zjeździe do pit stopu stracił szanse na sukces. Zbyt duży pośpiech mechaników sprawił, że Mansellowi odpadła prawa tylna opona. Szybka naprawa na środku alei serwisowej została wyceniona na czarną flagę i dyskwalifikację.

Koniec jazdy, lecz na własne życzenie, w 1992 przytrafił się Riccardo Patresemu. Włoch wyfrunął w powietrze po zaskakującej kraksie z Gerhardem Bergerem. Austriak zjeżdżał do pit stopów, gdy próbujący go wyprzedzić Patrese zaczepił o tylną lewą oponę bolidu rywala, stracił kontrolę, a jego maszyna wykonała piruet i runęła na tor. Choć trudno w to uwierzyć Włochowi nic się nie stało. Zjeżdżający do pit stopa Berger ostatecznie zakończył rywalizację na drugim miejscu. Przewrotny los sprawił, że rok później przy wyjeździe z alei serwisowej kierowca Ferrari wpadł w poślizg i uderzył w bandy. Był to jeden z dziwniejszych wypadków w GP Portugalii.

Po raz ostatni GP Portugalii w Estoril zostało rozegrane w 1996 roku. Triumfował w nim Jacques Villeneuve, który w debiutanckim sezonie wygrał aż cztery wyścigi i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. Potem tor wypadł z kalendarza i mimo usilnych powrotów już nigdy nie uświadczono na nim zawodów F1. Treningi i testy to co innego. Teraz, po 24 latach, dzięki pandemii koronawirusa, do zmagań dokooptowano tor w Algarve. W przeciwieństwie do Monsanto Park nie ma na nim torów tramwajowych, ale... też jest ciekawie. Trzecia sesja treningowa została przedwcześnie zakończona przez zniszczoną... studzienkę odpływową. Podczas treningów dochodziło także do wielu błędów, które zwiastują nadchodzące emocje. Weekend w Portugalii, choć najprawdopodobniej jednorazowy, na pewno zapisze się w pamięci fanów Formuły 1.

GP Portugalii: 30 tysięcy sprzedanych biletów i... puste trybuny?