20 lis 2020 | Boks

Klemetsen wspomina Gmitruka. "Prawdziwy przyjaciel"

Ole Klemetsen wspomina Andrzeja Gmitruka (fot. archiwum prywatne Ole Klemetsena) — Andrzej Gmitruk (w środku) i Ole Klemetsen (z prawej, fot. archiwum prywatne Ole Klemetsena)

Andrzej Gmitruk to nie tylko jeden z najlepszych trenerów w historii polskiego boksu, ale również norweskiego. W drugą rocznicę śmierci wybitnego szkoleniowca w rozmowie z TVPSPORT.PL wspomina Ole Klemetsen.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

CZYTAJ TEŻ: RYWAL GŁOWACKIEGO. AFRYKA, NADWAGA, RAP I JOSHUA

Gmitruk został trenerem tamtejszej kadry w 1988 roku. Na sukcesy nie kazał długo czekać – to pod jego wodzą Klemetsen wywalczył w 1991 roku pierwszy od 40 lat medal mistrzostw Europy dla Norwegii. W maju w Goeteborgu stanął na najniższym stopniu podium.

Kilka miesięcy później – w listopadzie w Sydney – Klemetsen ponownie wywalczył brąz. Tym razem jednak były to mistrzostwa globu, a medal Klemetsena był pierwszym w historii kraju na światowym czempionacie. Do dziś Norwegia może pochwalić się tylko dwoma krążkami mistrzostw świata.

Wach kontra Fury. Testy, "bańka" i Polska zamiast Niemiec

Czytaj też

Mariusz Wach szykuje się do walki z Hughiem Furym (fot. Getty Images)

Wach kontra Fury. Testy, "bańka" i Polska zamiast Niemiec

Do kompletu zabrakło tylko podium na igrzyskach. W 1992 roku w Barcelonie Klemetsena od medalu dzieliła jedna wygrana walka – w ćwierćfinale musiał jednak uznać wyższość Brytyjczyka Robina Reida.

Media w Norwegii na wieść o tragicznej śmierci Gmitruka zgodnie przyznały, że był "najlepszym trenerem w historii kraju".

RAFAŁ MANDES, TVPSPORT.PL: – Jak poznałeś trenera Gmitruka?
OLE KLEMETSEN: – Andrzej dostał propozycję poprowadzenia naszej kadry i po prostu na jednym z treningów został nam przedstawiony jako nowy szkoleniowiec reprezentacji.

– Jakie były twoje wrażenia po pierwszym spotkaniu?
– Wiem jak to teraz zabrzmi, ale naprawdę od razu wszyscy zauważyliśmy, że to znakomity trener. Biła od niego taka siła, charyzma – wiedzieliśmy, że boks jest dla niego całym życiem. Nam też często powtarzał, że jak boks nie będzie dla nas pasją, to nic wielkiego nie osiągniemy. Od razu dało się też zauważyć i odczuć, że to dobry człowiek.

Wach kontra Fury. Testy, "bańka" i Polska zamiast Niemiec

Czytaj też

Wach kontra Fury. Testy, "bańka" i Polska zamiast Niemiec

Gmitruk show. Latający dywan, bazar i zaskroniec

– Często na was krzyczał?
– Cały czas (śmiech). Nie tylko wtedy, gdy nas dopingował i mobilizował, ale także wtedy, gdy komentował to, co robimy źle. Jednak poza treningami i walkami był bardzo spokojnym człowiekiem.

– Jakie były największe atuty Gmitruka jako trenera?
– Wzrostem Andrzej nie zachwycał, ale to był bardzo silny facet. Czasami się zastanawiałem jakim cudem na tarczach dawał radę ustać po moich ciosach. Ja naprawdę mocno biłem, a na nim nie robiło to wrażenia.

– W kilku wywiadach wspominałeś, że bez Gmitruka nie osiągnąłbyś tego, co osiągnąłeś.
– Bo taka jest prawda. Przed przyjściem Andrzeja moje życie nie wyglądało tak, jak powinno wyglądać. Nie byłem łatwym zawodnikiem we współpracy. Andrzej to wszystko zmienił. Stał się jednym z najlepszych moich przyjaciół. Zresztą szczególną więź nawiązał także z moim ojcem. Dużo razem podróżowaliśmy, bardzo dużo rozmawialiśmy na wszystkie możliwe tematy. To byłe piękne czasy.

W narożniku z Gmitrukiem. Zobacz jak żył walkami swoich zawodników

– Szybko uwierzyłeś, że pod wodzą Gmitruka możesz walczyć o medale?
– Bardzo szybko. Andrzej mówił, podpowiadał, ja potem wychodziłem na ring i widziałem, że to przynosi efekty. Świetnie czytał boks, to był jego największy atut. Zawdzięczam mu dużo, bardzo dużo. Sprawił, że spełniłem swoje marzenia. Bez niego to by się nie udało.

– Utrzymywałeś kontakt z Gmitrukiem, gdy już razem nie trenowaliście?
– Oczywiście. Jak wyjechałem do USA i rozpocząłem karierę na ringach zawodowych, to często rozmawialiśmy. Wtedy już ktoś inny był moim trenerem, ale nadal jego rady i wskazówki były dla mnie bardzo cenne. Często również dzwoniliśmy do siebie i tak po prostu rozmawialiśmy o życiu. Andrzej kochał rozmawiać.

– To prawda. Dziennikarze z Polski przekonali się o tym na własnej skórze.
– Z dziennikarzami w Norwegii również potrafił przegadać godziny na treningach. Miał także niesamowite poczucie humoru – mój ojciec w jego towarzystwie ciągle się śmiał.

Sulęcki, Masternak i Bartnik wspominają trenera Gmitruka

– Pamiętasz jakąś historię, która sprawia, że pojawia się uśmiech na twojej twarzy?
– Zawsze miałem problem z rzuceniem wagi. Andrzej wiedział, że to kosztuje mnie dużo sił i chodził ze mną do sauny. Nie po to, by mnie sprawdzać, ale po to by być przy mnie i dodawać mi otuchy. Ja wychodziłem często wycieńczony, widziałem, że on również, ale nigdy nie dał tego po sobie poznać. Prawdziwy przyjaciel.

– Teraz sam jesteś trenerem.
– Zgadza się. Andrzej nauczył mnie wszystkiego co ważne w boksie i teraz staram się tę wiedzę przekazywać kolejnym pokoleniom. Najmłodsi nie wiedzą kim był Gmitruk, ale tym starszym nie trzeba wyjaśniać.

– Tęsknisz za Gmitrukiem?
– Zawsze, gdy traci się przyjaciela, pojawia się tęsknota. Andrzej, ja i mój ojciec rozumieliśmy się bez słów. Naszą trójkę łączyła szczególna więź. Mieliśmy nawet nasz prywatny zestaw gestów – rywale nie mieli szans nas rozszyfrować. Czasami używaliśmy tych gestów w prywatnym życiu, weszło nam to w krew. Mój ojciec także już nie żyje, jestem pewien, że tam na górze jest bardzo wesoło (śmiech).