25 lis 2020 | Piłka nożna / Puchar Polski

Łapówki, emocje, niewypały. Jak Legia i Widzew konkurowały o piłkarzy

Puchar Polski: Wawrzyniak, Rzeźniczak, Broź, Dziekanowski – wszyscy grali w Widzewie i Legii — Wawrzyniak, Rzeźniczak, Broź, Dziekanowski – wszyscy grali w Widzewie i Legii (fot: PAP)

Lata rywalizacji, zaciekłych meczów, a także wymian zawodników. Spotkania Widzewa z Legią szczyt swojej ekskluzywności miały w latach dziewięćdziesiątych poprzedniego stulecia. Wtedy dochodziło do szokujących scen, jak choćby przegrane mistrzostwo Wojskowych w ostatnich sekundach rywalizacji w Warszawie. Całość miała też inne, transferowe oblicze.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

NOWY ATUT LEGII: OBROŃCY SIŁĄ W OFENSYWIE

Ostatnie pięćdziesiąt lat rywalizacji Legii z Widzewem miało także transferową otoczkę. Grę w obu klubach w życiorysie zapisało 21 zawodników. Były historie wielkie, elektryzujące Polskę, jak choćby w przypadku Dariusza Dziekanowskiego. Nie brakowało też przenosin, o których trudno pamiętać choćby teraz, bo tak trzeba traktować wypożyczenie z Łazienkowskiej Patryka Barana. Skala transferów była różna, a czym dokładniej zgłębi się przeszłość, tym głośniejsze nazwiska i ciekawsze wydarzenia.

Studenci i łapówki

Długą historię związaną z transferami na linii Legia – Widzew otwiera Tadeusz Błachno. Pomocnik trafił do RTS-u jako gracz, który nie robił wielkiej kariery przy Łazienkowskiej, za to rozwinął się w Łodzi, w której spędził łącznie sześć lat. Zawodnik urodzony w Skale był niczym preludium do tego, co działo się potem.

Legia interesowała się piłkarzami Widzewa, a jednym z jej celów byli Zbigniew Boniek oraz Paweł Janas. Łodzianie mocno zabiegali, by obaj gracze pozostali w klubie. Powołanie do wojska ze stolicy nie wystarczyło, bo nagle okazało się, że zawodnicy są… studentami ekonomii. – Dałem facetowi pieniądze w windzie. To był oficer łącznikowy na UŁ. W sumie wziął 30 tysięcy. Najpierw 20 tysięcy, czyli jakieś pięć normalnych pensji, a potem jeszcze dziesięć – wspominał po latach na łamach książki ”Wielki Widzew” Marek Tobiasz, sekretarz RTS-u. Nie wszystkich udawało się jednak zatrzymać, a najlepszym przykładem był młody Włodzimierz Smolarek.

Smolarek z czasem ponownie wrócił do Łodzi i dziś jest mocniej kojarzony z Widzewem niż z Legią. Inaczej jest w przypadku Janasa, który ostatecznie sam zdecydował się na przenosiny do Warszawy. W jego przypadku wersje są dwie. Jedni uważają, że po cichu spakował się i wyjechał do stolicy. Inni twierdzą, że transfer późniejszego selekcjonera kadry był uzgodniony przez obie strony. Jeszcze inaczej było w przypadku Jerzego Wijasa, który zapierał się przed transferem do Legii. Sprawa stała się na tyle poważna, że niektórzy generałowie zaczęli odbierać ją osobiście. Pomocnik ostatecznie skończył w normalnej jednostce wojskowej i pozostała mu gra w lidze okręgowej. Ta decyzja zaważyła na jego dalszej karierze.

Świeże powietrze w stolicy

– Wsiadam do samochodu i wyjeżdżam do stolicy na dyskotekę. Po minięciu tablicy z napisem "Warszawa" otwieram szybę i powiew innego powietrza wpływa na mnie kojąco. Za dwie godziny czuję się jednak znów łodzianinem – stwierdził Dziekanowski w rozmowie z Jerzym Chromikiem. Ten wywiad na lata stał się symbolem. Ofensywnie usposobiony gracz nie czuł się dobrze w Widzewie. Dodatkowo nie godził się z faktem, że w szatni rządził Smolarek, który zdążył już wrócić z Legii. Zawrotne 21 milionów złotych nie zmieniło faktu, że wkrótce Dziekanowski był już w stolicy, gdzie został jednym z najważniejszych piłkarzy Wojskowych.

"W Widzewie napinka na Legię, w stolicy – walka o sukcesy"

Czytaj też

Puchar Polski. Łukasz Broź reprezentował ostatnio Śląsk Wrocław. Wcześniej grał w Legii i Widzewie

"W Widzewie napinka na Legię, w stolicy – walka o sukcesy"

Mniej istotne były przenosiny Wiesława Ciska z Legii do Widzewa, a na kolejne odsłony transferowych historii należało poczekać do lat 90. Wiele szumu wywołały przenosiny Macieja Szczęsnego oraz Radosława Michalskiego do Łodzi. Zwłaszcza pierwszy, po siedmiu latach w stolicy, usłyszał komentarzy dotyczących swojej decyzji. W skrajnym momencie grożono mu nawet spaleniem domu. Pod względem sportowym, obaj gracze mieli interesującą furtkę, bo mogli liczyć na występy na arenie międzynarodowej.

W 2000 roku Legia starała się zrewanżować. W klubie pracował już Franciszek Smuda, który chciał postawić na ludzi związanych wcześniej z Widzewem. Przenosiny Tomasza Łapińskiego oraz Marka Citki były niczym hity transferowe. Stanęło na tym, że obie transakcje zostały kitami. Pierwszy rozegrał w barwach Wojskowych raptem jeden mecz, drugi także miał problemy zdrowotne. Można było mieć wrażenie, że ten kierunek, to rodzaj klątwy.

Po drodze Legię na Widzew, choć często czasowo, zamieniali Jacek Magiera, Piotr Mosór czy Sergiusz Wiechowski. Ich przypadki nie tworzyły wielkich historii. Po kilku latach, w drugą stronę podążył za to młody obrońca Jakub Rzeźniczak, który zanim zaczął odgrywać poważną rolę w Warszawie, wrócił na kilka miesięcy do RTS-u. Z czasem defensor stawał się jedną z twarzy drużyny z Łazienkowskiej. Ostatecznie w klubie pozostał na lata i to z nim mocno się identyfikuje. Miał wiele przejść, ale koniec końców stał się pewnym symbolem warszawian w XXI wieku.

Mieszana skuteczność

Widzew miał chwilę, w której stał się dostarczycielem zawodników do Legii. Wynikało to z coraz większej różnicy potencjału klubów. W Warszawie nawet gdy nie szło, celem było mistrzostwo kraju. Łódzki klub zaczynał marnieć, dochodziło do sytuacji, w których kluczowe było przetrwanie. Ale transferowe strzały warszawian nie zawsze były w pełni celne. Piotr Włodarczyk na dobre zapisał się w pamięci kibiców przy Łazienkowskiej. Bywał nazywany ”Nędzą”, ale swoje strzelał, a przy tym skutecznie odpowiadał za atmosferę panującą w warszawskiej ekipie.

Mniej skuteczny był Bartłomiej Grzelak, za którego Legia zapłaciła 600 tysięcy euro. Kibice Widzewa byli rozczarowani, gdy napastnik odchodził z klubu. Przy Łazienkowskiej rosły gracz nigdy nie mógł się odnaleźć, regularnie mial za to problemy zdrowotne. – Otwierając lodówkę, spójrz czy nie ma obok Grzelaka, bo się przeziębi – śmiał się jeden z trenerów stołecznego klubu. Na koniec piłkarz popadł też w konflikt z kibicami. Z kolei Krzysztof Ostrowski pojawił się w Legii, ale nigdy nie zapisał się na dobre w historii czy choćby pamięci kibiców, bo wiele w stolicy nie zdziałał. Więcej szczęścia warszawianie mieli do bocznych obrońców.

"W Widzewie napinka na Legię, w stolicy – walka o sukcesy"

Czytaj też

"W Widzewie napinka na Legię, w stolicy – walka o sukcesy"

"Ekstraklasa w liczbach". Poznań na czele, czyli... alternatywna tabela

"Ekstraklasa w liczbach". Poznań na czele, czyli... alternatywna tabela

Oficjalnie: Saganowski odszedł z Legii. Czas na nowe wyzwanie?

Czytaj też

Marek Saganowski w towarzystwie Czesława Michniewicza na treningu Legii

Oficjalnie: Saganowski odszedł z Legii. Czas na nowe wyzwanie?

Jakub Wawrzyniak był graczem, który najpierw wypromował się w Widzewie, a jeszcze lepiej grał w Legii. To zaowocowało transferem do Grecji, z której ponownie wrócił do Warszawy. Na lata stał się reprezentantem Polski, a przy Łazienkowskiej praktycznie nigdy nie zawodził. Podobnie było z Łukaszem Broziem, który odchodził z RTS-u jako jego kapitan. Kibice łodzian do dziś twierdzą, że dostali wtedy zapewnienie od piłkarza, że nie trafi do Legii. Pomijając relacje z trybun, defensor z Giżycka odnalazł się w stolicy. Stał się ważną postacią w szatni, a na boisku zawsze gwarantował walkę do ostatnich sekund.

Lata bez emocji

Broź na dobrą sprawę zamknął historię transferów wzbudzających emocje. W ostatnich latach przenosin było znacznie mniej. Wojskowi wypożyczyli do Łodzi choćby dwóch młodych graczy: Patryka Mikitę oraz Łukasza Bogusławskiego. Obaj nie byli w stanie przebić się w barwach RTS-u. Pierwszy był na etapie dojrzewania i nauki życia, popełniania błędów. Musiał minąć czas, zanim napastnik ustatkował się i zaczął radzić sobie pośród seniorów. Obrońca nie był za to wielką konkurencją dla rywali walczących o miejsce w składzie. Szybko się pojawił, szybko odszedł, choć kolejne sezony pokazały, że jest dla niego miejsce na poziomie centralnym.

Meteorem w Widzewie był Patryk Baran, który został ściągnięty do Łodzi z juniorów Legii. Nieco większą rolę odegrał inny boczny obrońca. Łukasz Turzyniecki miał okazję debiutu w pierwszym zespole Legii, ale nie mógł liczyć, że będzie grał regularnie. Z zamiarem poszukiwania większej liczby minut, w 2019 roku zameldował się w Łodzi. Przez ponad rok nie wywalczył sobie pewnego miejsca w składzie, choć może pochwalić się awansem do pierwszej ligi. Latem prawy defensor zdecydował się na przenosiny do Sosnowca.

Turzyniecki jednocześnie zamknął listę graczy, którzy trafiali do Łodzi z Warszawy. W Widzewie od dawna nie ma też zawodnika, którym zainteresowali się mistrzowie Polski. Ostatnim był Broź i na razie wiele nie wskazuje, że coś w tym aspekcie się zmieni. Nie zapowiada się na transferowe emocje, więc czar wspomnień może obudzić kolejna rywalizacja obu klubów. W środę Wojskowi zmierzą się na wyjeździe z Widzewem w ramach Pucharu Polski. Rok temu emocji nie brakowało. Teraz atmosfera będzie inna, bo przez pandemię koronawirusa zabraknie kibiców. Oczekiwania miejscowych fanów pozostaną niezmienione, nadzieje na niespodziankę z Legią będą tkwiły w głowach.

Oficjalnie: Saganowski odszedł z Legii. Czas na nowe wyzwanie?