Karl Geiger, czyli mistrz świata, cierpliwości i konsekwencji. W Planicy chciał... "powkurzać Graneruda i Eisenbichlera"

Pierwszy znakomity skok – można było przecierać oczy ze zdumienia. Prowadzenie po drugim – ale zbliżał się Halvor Egner Granerud. Prowadzenie po trzecim – nadal Geiger czuł na plecach oddech Norwega. W czwartej serii wylądował ponad dziesięć metrów bliżej od głównego rywala, ale pięknie stylowo. To wystarczyło. Wygrał o pół punktu (łącznie poleciał o cztery metry dalej od Norwega, dostał też w sumie o trzy punkty więcej za styl).

Wielu powątpiewało, czy Geiger umie latać, czy odeprze sobotni atak rewelacyjnego Graneruda. Ale on robił to, co z grubsza robi przez ostatnie lata – swoje. Skakał bardzo solidnie, no i oczywiście daleko.

Postęp z sezonu na sezon

To nie jest historia o wielkim powrocie, o przebudzeniu, o młodej gwieździe, ani człowieku, który znikąd wyskoczył i spełnił marzenia. To historia Karla Geigera. 27-latka z Oberstdorfu, zawodnika wydawałoby się wymarzonego do zawodów drużynowych, równego, wręcz niezawodnego, spokojnego, który nie błyszczy w mediach społecznościowych. I przez pewien czas jego rozwój przechodził może nieco niezauważony. Stopniowy, ale konsekwentny. Od sezonu 2014/15 począwszy Geiger co zimę spisuje się lepiej. Co zimę, zdobywa więcej punktów. Najpierw podium, potem pierwsze zwycięstwo, a kilka miesięcy temu bił się już o Kryształową Kulę.

W Pucharze Świata pojawił się na początku sezonu 2012/13 tak jak o dwa lata młodszy Andreas Wellinger. I to "Andi" z racji wieku przykuwał większą uwagę niż Geiger. To on jako pierwszy stanął na podium, kąsał światową czołówkę. A Geiger tylko raz wskoczył do Top 10. Zrobił to na normalnej skoczni w Soczi. Fakt nie bez znaczenia, bo do dziś uchodził za specjalistę od startów na mniejszych obiektach, gdzie większą rolę odgrywa silne odbicie na progu. Jego karierę dałoby się streścić krótko, jednym słowem: solidność. Zdobywał punkty, robił swoje, ale brakowało kropki nad i.

Krok naprzód zrobił zimą 2018/19, kiedy wygrał dwa konkursy Pucharu Świata, a podczas mistrzostw świata w Seefeld zdobył srebrny medal na Bergisel w Innsbrucku. Miałby pewnie też drugi indywidualny krążek, ale jego i Ryoyu Kobayashiego na normalnym obiekcie zdmuchnęła zadymka śnieżna. Tak czy siak, Geiger przeskoczył na wyższy poziom. Zaczął się liczyć. Na tyle, że podczas Turnieju Czterech Skoczni to właśnie z jego strony czyhało poważne zagrożenie dla Dawida Kubackiego. Drugi w Oberstdorfie, drugi w Garmisch-Partenkirchen, drugi w Bischofshofen. Tylko w Innsbrucku zabrakło solidności i szczęścia do warunków. Ale i tak był trzeci w "generalce". A przez trzy pierwsze pucharowe sezony w Oberstdorfie, u siebie w domu, nie mógł nawet zdobyć punktów, dwa razy przepadał w kwalifikacjach.

Efekt Horngachera – Geiger ścigał się z Kraftem

Po sezonie 2018/19 mówił, że zna doskonale Stefana Horngachera z pracy z polskimi skoczkami i oczekiwał dobrego, nowego etapu. Nie pomylił się. To jemu przyjście Austriaka pomogło najbardziej. Poprzedniej zimy wygrał cztery konkursy, jedenaście razy stał na podium, a przerwany przedwcześnie z powodu koronawirusa sezon kończył 140 punktów za Stefanem Kraftem. Kobayashiego odstawił na prawie 400 oczek. Horngacher zrobił z niego zawodnika zdolnego do zwycięstw, a jednocześnie nie zabił w Geigerze najcenniejszej cechy. Tej wspomnianej solidności, bo 27-letni Niemiec ani razu nie znalazł się poza czołową "20". A pomijając ostatnie dwa konkursy, wcześniej tylko dwa razy wypadł z Top 10 (12. w Titisee-Neustadt i 11. w Sapporo).

Po konkursach w Predazzo po raz pierwszy w karierze został liderem Pucharu Świata. We Włoszech rywalizowali na normalnej skoczni. I dwa razy był najlepszy. Na "90" zwyciężył też w Rasnovie. Wyniki tylko potwierdzały przypuszczenia: Geiger ma przysłowiowe kopyto i na mniejszych obiektach jest zawsze bardzo groźny. Ale już w tamtym sezonie pokazał, że potrafi polecieć daleko. W Tauplitz/Bad Mitterndorf zajął czwarte i szóste miejsce. Zresztą jego trzy poprzednie rezultaty ze zmagań w Planicy to pozycje siódma, dziewiąta i siódma. Jak na nie-lotnika rewelacyjne.

Letalnica mu leżała, bo można obrać wysoką trajektorię lotu i szukać w ten sposób znakomitej odległości. Skoro w bardzo dobrych sezonach fruwał tu tak daleko, to w obecnym, na razie bardzo obiecującym, też mógł. I tak zrobił.

Przed Planicą oczekiwał... dziecka

Tę zimę Geiger rozpoczął drugim miejscem w Wiśle. W Ruce nieco obniżył loty, a w Niżnym Tagile go zabrakło. I tylko gdybać można, czy przyczyna nieobecności nie wyzwoliła w nim dodatkowych sił, dodatkowej mocy. W Rosji Karla nie było, bo wrócił do Niemiec czuwać przy spodziewającej się dziecka żonie Franzisce. – Rodzina jest ważniejsza – powiedział bez wahania trener Horngacher. Maluch na świat nie przyszedł, nim niemieccy skoczkowie przybyli do Słowenii, ale jak pokazało życie, kilkudniowa przerwa i czas przy najbliższej źle Geigerowi nie zrobiły.

W Planicy zjawił się wypoczęty, tryskał humorem. Kiedy prowadził na półmetku mistrzostw, dziennikarzom mówił zadowolony: – Cieszę się, że mogłem się włączyć do walki z Halvorem Egnerem Granerudem i Markusem, a nawet trochę ich powkurzać – rzucił, dobrze wiedząc, że to Norweg i reprezentacyjny kolega mieli według wszelkich przypuszczeń między sobą rozstrzygać, kto zgarnie złoto, a kto srebro. I złota nie zgarnął żaden z nich.

Dzień później, w sobotni wieczór, może do końca nie docierało do niego, co zrobił, ale zdał sobie sprawę, że i Halvora, i Markusa pokonał. Norwega tylko o 0,5 punktu. Ale o przypadku nikt nie powie, bo liczyły się cztery skoki. I po każdym z nich na szczycie tabeli był Geiger. – To nie do opisania, przed tym weekendem w ogóle bym na to nie wpadł. Jestem kompletnie oszołomiony! – komentował na antenie niemieckiej stacji ZDF największy sukces w karierze.

Już wcześniej był mistrzem cierpliwości. Pomijając ostatni sezon, pozbawiony przez koronawirusa imprezy mistrzowskiej, nigdy nie uchodził za gwiazdę niemieckiego zespołu. Zawsze w cieniu. A to Richarda Freitaga, a to Andreasa Wellingera, a prawie dwa lata temu i na początku tego sezonu Markusa Eisenbichlera. Aż przyszedł jego weekend. Loty na odległość 241, 223,5, 240,5 oraz 231,5 metra dały mu pierwszy w karierze tytuł mistrza świata.

Nie znajdziecie o nim wielu informacji w mediach, żadnych kontrowersji, pikantnych wieści z życia prywatnego. Ale znajdziecie na liście mistrzów świata.