Kinga Rajda wróciła pod upadku. "Nie sądziłam, że jeden punkt może tak ucieszyć"

Kinga Rajda: – Ze skoczni zawieziono mnie do szpitala. Tam były badania, ale puszczono mnie wolno i koło 23:00 byłam w domu. Nie włączałam jednak nawet telefonu. Lawina wiadomości – na szczęście pozytywnych – dopadła mnie dopiero kolejnego dnia. To było bardzo miłe i pomogło.

– Ponowne skakanie zaczęłaś od mniejszych skoczni? 

– Zdecydowanie tak! Nie sądziłam, że zdobycie jednego "śmiesznego" punktu może tak ucieszyć. Za mną jednak trudny czas. Nie było mi łatwo wrócić do treningów, potem zawodów, także ze względu na głowę i obawy. Okres od upadku w Wiśle do Ljubna wcale nie był taki długi.

– Kwestie mentalne coraz częściej pojawiają się w rozmowach z tobą. Zwracasz na nie coraz większa uwagę?
– Kiedyś jadąc na zawody miałam mętlik w głowie, za dużo myśli. Dziś staram się to eliminować. Chodzi o to, aby skupić się na jednym zadaniu i je jak najlepiej zrealizować.

– A czy ósme miejsce w zawodach drużynowych było zrealizowaniem celu minimum?
– Szczerze mówiąc nie skupiam się na rezultatach w konkursach drużynowych. Dla mnie najważniejsza jest moja praca. Myślę o swoich skokach...

– Jeszcze przed rozpoczęciem zawodów drużynowych w Ljubnie kupiłyście fanów wymyślnym występem na tradycyjnej prezentacji drużyn. Kto stoi za tym show?
– Decyzja została podjęta tuż przed wejściem na skocznię, choć akurat ten pomysł zrodził się już rok temu przed drużynówką w Zao. Wówczas go nie wykorzystałyśmy, ale tym razem z Kamilą Karpiel uznałyśmy, że czas wykonać nasz plan.

Women's team presentation in #Ljubno last weekend#skijumping #FISskijumping pic.twitter.com/WWPz7rsMVj

— FIS Ski Jumping (@FISskijumping) January 25, 2021

– Jaka była robocza nazwa waszego występu? Co autorki miały na myśli?
– To po prostu była gra w kręgle. Nie ukryłyśmy tam żadnego głębokiego przesłania (śmiech).

– A widziałaś co przed konkursem prezentowały rywalki?
– Niestety na skoczni nie mamy takich możliwości, bo trwają nasze przygotowania do startu i ciężko coś podejrzeć. Ale podejrzewam, że coś fajnego pokazały na pewno Amerykanki i Kanadyjki. Cóż, dziewczyny mają fantazję i to się potwierdziło.

– Nie jestem zawodniczką, która publicznie dyskutuje o tym ile nas powinno startować, ile powinnyśmy zarabiać, jakie są przepisy i tak dalej. Skupiam się po prostu na sporcie, na skokach. Z drugiej strony rozumiem Maren Lundby. To doświadczona zawodniczka, która chce przekazać swoje stanowisko.

– A czy w trakcie zawodów dyskutujecie o tym z innymi skoczkiniami?
– Nie było takich sytuacji. W ogóle przez pandemię mamy ograniczony kontakt z zawodniczkami z zagranicy. Miałyśmy okazję porozmawiać trochę z Czeszkami, ale takie tematy się nie pojawiały. Ani z naszej, ani z ich strony.

– Kolejna okazja do rozmów, ale przede wszystkim skoków, w najbliższy weekend. Hochfirstschanze to największa skocznia w waszym kalendarzu. Cieszysz się na skoki na takim dużym obiekcie? 

– Dziś takie samo pytanie zadał mi mój psycholog (śmiech). Odpowiem, więc po raz drugi: tak bardzo się cieszę! Co prawda jeszcze nigdy nie byłam w Titisee-Neustadt, ale podoba mi się perspektywa zawodów na dużym obiekcie.

– Początek waszego sezonu obfitował w odwołania kolejnych zawodów. Wygląda jednak na to, że wreszcie będziecie mogły poczuć rywalizację i startować właściwie co tydzień. 

– Zdążyłyśmy już zatęsknić za rywalizacją. Tak naprawdę to nasz sezon dopiero rusza, ale lepiej późno niż wcale. Czeka nas spory cykl startowy.

– Na mapie dwa konkursy drużyn mieszanych. Puchar Świata w Rasnovie i mistrzostwa świata w Oberstdorfie. Szykujecie coś specjalnego na wspólną prezentację z panami? 

– Na pewno coś przygotujemy! Ale jeszcze nie wiem co, bo najlepiej zawsze wychodzą "spontany"!