27 sty 2021 | Skoki

Alexander Stoeckl: chowamy w Norwegii więcej takich Granerudów

Jestem farciarzem, że pracuję dla norweskich skoków. Na każdym poziomie szkolenia mamy tam mądrych ludzi. Nie tylko wyłapują talenty, oni budują je mentalnie, żeby od młodości byli gotowi walczyć w elicie – mówi TVPSPORT.PL Alexander Stoeckl, trener liderów rankingu Pucharu Narodów. Szkoleniowiec stawia sprawę jasno: Norwegia zamierza to prowadzenie utrzymać do końca.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

MICHAŁ CHMIELEWSKI: – Trenerze, czy ta wasza zwycięska kampania naprawdę będzie trwała od początku zimy do końca marca?

ALEXANDER STOECKL: – Mam nadzieję!

– Jesteśmy na półmetku sezonu, to może podsumujmy. W Lahti Norwegom w końcu udało się przełamać dominację Austriaków w drużynówce, zresztą jako zespół macie już złoto mistrzostw świata w lotach. Wygrał teraz Robert Johansson, a mógł Halvor Egner Granerud, tylko że za daleko skoczył i upadł. Liderujecie w Pucharze Narodów, a w Pucharze Świata od inauguracji sezonu w Wiśle wygraliście aż dziewięć konkursów. W sumie pana zawodnicy stali już 19-krotnie na podium, a raz zajęli całe. Głowa może rozboleć od tych wyliczeń.

– Chcąc wygrać Puchar Narodów, trzeba iść po całości. Cieszy mnie, że mamy aktualnie trzech skoczków w TOP10 klasyfikacji, ale to dokładnie tak jak wy.

– No, to pierwszą jasną deklarację w stronę polskiego teamu już usłyszeliśmy.

– Mając tak silny zespół, nie mogę myśleć ani mówić inaczej. Co roku staramy się walczyć o to trofeum, bo ranking punktowy reprezentacji świetnie pokazuje ogólną moc kadry. I jakość pracy, jaką się wkłada w kilka miesięcy letnich przygotowań. W tym roku rywalizacja zespołowa zapowiada się ciekawie. Już taka jest. Od Wisły prowadzenie w rankingu kilka razy się zmieniało, dopiero co przecież to ekipa Michala Doleżala skakała w drużynówce w żółtych plastronach.

– Za to wy od grudnia macie ten indywidualny. Chyba jednak cenniejszy.

– Trudno powiedzieć, choć rzeczywiście po latach więcej osób pamięta pewnie, kto wygrał kryształową kulę, a nie który zespół był najsilniejszy w danym sezonie. Halvor rzeczywiście daje nam dużo radości. Jest bardzo mocny.

Miał być mieszanką Małysza z Ahonenem, a został... muzykiem

Miał być mieszanką Małysza z Ahonenem, a został... muzykiem

Skoczkowie sześć tygodni poza domem. Granerud: a co z bielizną?

Czytaj też

Skoczkowie sześć tygodni poza domem. Granerud: a co z bielizną?

– Ale nie jest robotem.

– Nikt tutaj nie jest. Wystarczyło, że nie podpasowała mu skocznia w Zakopanem, a jego wyniki spadły ze znakomitych do przeciętnych. Na szczęście to było chwilowe podłamanie. Po gigantycznych problemach z prędkościami najazdowymi w Polsce poświęciliśmy sporo czasu na analizę, co było tego przyczyną. Staraliśmy się przećwiczyć z nim stabilność pozycji – tak, aby jak najmniej ocierał zewnętrznymi krawędziami nart o ścianki torów. To było źródło jego kłopotów na Wielkiej Krokwi. Zjeżdżał tam czasami o kilometr wolniej od drugiego najwolniejszego skoczka. Nie dało się z tego odlatywać. Prędkość w skokach ma kluczowe znaczenie, przecież dlatego podnosi się albo obniża belkę. Tak jak w lekkoatletyce: wolny zawodnik nigdy nie pobije rekordów w skoku w dal.

– Ale żeby tak "zepsuć" się z dnia na dzień, jak Granerud po Titisee-Neustadt?

– Nie nie, nie z dnia na dzień. Bardziej ze skoczni na skocznię. W Niemczech tory były naturalne, ścianki były oblodzone, a to wybacza więcej błędów, bo nie ma takiego tarcia. Gdy plastik tarł o plastik, tak jak w Zakopanem, skutki były już znacznie poważniejsze. Tu w Lahti problem nie został jeszcze rozwiązany w stu procentach, natomiast trochę inna konstrukcja, rozstaw torów plus trochę poprawek Halvora sprawiło, że przyspieszył. I znów jest mocny. Tak sobie myślę, że ten kryzys w Zakopanem... to generalnie była dla nas cenna lekcja.

Skoczkowie sześć tygodni poza domem. Granerud: a co z bielizną?

Czytaj też

Skoczkowie sześć tygodni poza domem. Granerud: a co z bielizną?

"Nie myślę o tamtym skoku". Pierwszy punkt Polki

Czytaj też

Kinga Rajda o upadku, PŚ w Ljubnie, prezentacji przed drużynówką

"Nie myślę o tamtym skoku". Pierwszy punkt Polki

– Jestem pod wrażeniem, że będąc nadal tylko przeciętnie szybkim, potrafi aż tak odlatywać.

– Gdy jesteś w formie, wszystkie pozostałe elementy wykonujesz dobrze, jeden mankament da się przykryć. Wiele jest podobnych przykładów. Kamil Stoch też przecież czasem spóźniał skoki, a bił rekordy.

– Granerud ogląda się za siebie? Rozpamiętuje problemy i porażki? Kilka takich już przecież było: srebro zamiast złota w Planicy, przegrany Turniej, kryzys w Zakopanem, upadek w niedzielę w Lahti...

– Na szczęście nie. Zresztą sami widzicie, jak potrafi się szybko otrząsnąć. Dzień po zawodach szykuje się już do następnych. Podejście mentalne do sportu to jego gigantyczny atut, mógłby być stawiany za wzór.

– Trenerze, ilu pan jeszcze takich Granerudów chowa? Wprowadził pan ostatnio Mariusa Lindvika i ten od razu zaczął szaleć. Wprowadził Thomasa Aasena Markenga i gdyby nie kontuzja, pewnie byłby dziś już gwiazdą. Kiedyś był Phillip Sjoeen, paru innych. Czy wy macie jakąś linię produkcyjną talentów? To niewiarygodne.

– To chyba komplement dla całego systemu szkolenia u nas, prawda? Faktycznie, myślę, że każdy szkoleniowiec chciałby pracować w tak komfortowych warunkach. Z poczuciem, że ma do dyspozycji tak bogate zaplecze. Jestem farciarzem. Na każdym poziomie szkolenia – od początkujących, przez kadry regionalne itd. – mamy obsadzonych mądrych, otwartych ludzi. Znają się na skokach, szukają nowinek, ale z drugiej strony szykują też zawodników mentalnie na duże wyzwania. To, co ja potem robię, to wyłącznie dawanie szans. Bo nie ryzykuję, że ktoś nie da sobie rady w elicie.

– To widać po Norwegach. Przyjeżdżają na zawody bez żadnych kompleksów, niezależnie od wieku.

– I duża w tym zasługa mojego stałego teamu. Starsi w ekipie witają młodych, jakby znali się od lat. Nie ma u nas równych i równiejszych.

– Poza Stochem, który ma swój klub i jeździ z dzieciakami na zgrupowania, nie znam chyba innych aktywnych skoczków, którzy tak jak wasi angażowaliby się w szkolenie następców. Dalej organizujecie słynne obozy w Oslo, gdzie reprezentanci na kilka dni wcielają się w trenerów?

– Bardzo chciałbym, żeby skończył się już wirus i żebyśmy znów mogli taki zorganizować.

– Poważnie? Sądziłem, że dla sportowców-seniorów takie obowiązki to zwykle konieczność do odbębnienia.

– Nie musi tak być. Dawanie uwag dzieciom przez mistrzów daje obopólną korzyść. Zawodnicy z kadry po takich spotkaniach mówili, że dzięki takim doświadczeniom często sami dostrzegają, co mogliby zmienić u siebie.

"Nie myślę o tamtym skoku". Pierwszy punkt Polki