Fortuna kołem się toczy. Dawid Kownacki dwa lata temu trafił do Niemiec

Aby zrozumieć i w pełni ocenić te 24 miesiące, najlepiej jest odtworzyć wszystko na osi czasu.

31 stycznia 2019 roku ogłoszone zostało wypożyczenie Kownackiego do klubu z Merkur-Spiel Arena. Wówczas jego transfer opisywano w następujący sposób, wyjaśniając okoliczności odejścia ze Stadio Luigi Ferraris:
– Kownacki trafił do Sampdorii półtora roku temu za około cztery miliony euro. Od początku było jasne, że nie będzie mu łatwo wywalczyć sobie miejsce w składzie, ale nawet mimo pełnionej roli dżokera pierwszy sezon miał prawo zaliczyć do udanych. Poznał specyfikę zagranicznej ligi z europejskiego topu, znacznie poprawił się fizycznie, mimo 810 minut na boiskach ligowych zdobył pięć bramek – w tym jedną przeciwko Interowi i to na San Siro.

– Jesienią jednak notorycznie odbijał się od ściany nie potrafiąc przebić się przez konkurencję w osobach Fabio Quagliarelli (14 goli), Gregoire Defrela (6 goli) i Gianluki Caprariego (5 goli). Na domiar tego zimą genueńczycy zakontraktowali Manolo Gabbiadiniego, więc Polak spadł na odległą, piątą pozycję w hierarchii napastników. Nic więc dziwnego, że niezwłocznie chciał opuścić Stadio Luigi Ferraris, by nie zmarnować kolejnej rundy – można było przeczytać na łamach TVPSPORT.PL w tekście Marcina Borzęckiego.

Zaczęło się miło.

Klub zagwarantował sobie prawo do pierwokupu, a trener Friedhelm Funkel bardzo dużo sobie obiecywał po Polaku. Potrzebowali napastnika, zespół zdobył bowiem zaledwie 21 bramek w 19 ligowych meczach. Na ponad półmetku sezonu to był wynik bardzo dobry najwyżej dla jednego piłkarza, a nie dla całej drużyny. Aby zagwarantować sobie zatrzymanie Kownackiego, Fortuna musiała jednak zapłacić 5 milionów euro. To był w całej sprawie największy problem. Klubu nie było wtedy stać na to, aby wyłożyć takie pieniądze władzom Sampdorii.

Jeśli jednak Polak miał udowodnić swoją przydatność i szukał miejsca do odbudowy, to po kilku miesiącach w Fortunie sprawdził się w tej roli dobrze. W debiucie w Pucharze Niemiec 6 lutego 2019 roku piłkarze Funkela przegrali z Schalke 1:4, ale Polak po wejściu z ławki rezerwowych asystował przy golu Rouwena Henningsa. Debiut w Bundeslidze w Bundeslidze zaliczył 11 dni później.

Na pierwsze dwa gole czekał w lidze do 2 marca. Fortuna zemściła się na Schalke, wówczas wciąż wicemistrzu kraju, wygrywając 4:0. Polak trafił nawet do jedenastki kolejki. Wtedy w przypadku Kownackiego można było mówić o ironii losu, przecież to właśnie Die Koenigsblauen interesowali się zakontraktowaniem go. Szukali lepszego napastnika niż ktokolwiek z duetu Guido Burgstaller oraz Mark Uth. Dodatkowo, Kownacki sprawdzał się w grze na lewym skrzydle, dając większe pole manewru również w kontekście reprezentacji Polski.

Gorzej jednak będzie wspominał mecz z Eintrachtem Frankfurt z 11 marca. Owszem, trafił do siatki w 1. minucie, ale… ze spalonego. Kilkanaście minut później z kolei musiał opuścić boisko z kontuzją uda. Jego drużyna przegrała 0:3, co w kontekście walki o utrzymanie w Bundeslidze nie było dobrą wiadomością. Beniaminek jednak ostatecznie kończył sezon z naprawdę dobrym wynikiem. Tak bowiem trzeba określić dziesiąte miejsce i 16 punktów przewagi nad strefą spadkową. Ostatecznie zakończył sezon Bundesligi z czterema trafieniami, z których wszystkie Polak odnotował w meczach wyjazdowych. Sam Kownacki przeżywał niezwykłe chwile w życiu prywatnym. W kwietniu 2019 roku jego partnerka, Aleksandra Adamczak, urodziła mu córkę, Lenę.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Dawid Kownacki (@dkownacki9)

W czerwcu walczył ze wszystkich sił, aby uporać się z kontuzją i wystąpić po raz ostatni w kadrze U21, której był kapitanem. Uraz przeszkadzał mu wyraźnie w grze, ale z pomocą szli inni koledzy, którzy pomogli wygrać z Belgią (3:2) i Włochami (1:0). Jego bilans w reprezentacji prowadzonej przez Czesława Michniewicza wyglądał naprawdę dobrze – 26 meczów, 15 goli. Kownackiego porównywano do Roberta Lewandowskiego pod względem znaczenia dla drużyny, on sam również wydawał się rosnąć pod względem mentalnym. – Przyjechaliśmy tutaj spełnić marzenia – mówił wówczas po wygranej nad Italią. Marzenia na awans na igrzyska olimpijskie w Tokio pogrzebali jednak Hiszpanie, wygrywając w ostatnim meczu 5:0. Pod koniec czerwca znów dołączył do Fortuny. Udał się tam z Sampdorii na kolejne wypożyczenie z obowiązkiem wykupu.

Kto by jednak przypuszczał, że od tego czasu wszystko w jego sportowym życiu wywróci się do góry nogami?

11 września 2019 roku media wprost wskazują go jako najgorszego na boisku w meczu eliminacyjnym z Austrią (0:0). Zły timing można też było przypisać wywiadowi, którego udzielił w Foot Trucku. Główną jego tezą uczyniono zdanie, które wypowiedział wówczas Kownacki. – Polska szatnia zabija kreatywność – mówił. Problem polegał na tym, że w wielu meczach Fortuny na brak tejże kreatywności narzekali także obserwatorzy, więc te słowa zestarzały się niezbyt wdzięcznie. – Jest wolny i apatyczny, potrzebuje bodźca na przebudzenie – sugerowano na łamach "Kickera" w tym samym czasie, kiedy Kownacki obniżył loty.

W styczniu zaufano jednak zawodnikowi i wykupiono go za ponad 7 milionów euro. Władze zaryzykowały.

A pod koniec miesiąca… opublikowały komunikat, że trener Funkel został zwolniony. Kownacki został osamotniony. Szesnaste miejsce w tabeli przestraszyło na tyle, że potrzebny był wstrząs. Ktoś jednak zapomniał, że to już nie jest ten sam zespół, co rok wcześniej. Dodi Lukebakio, którego Kownacki napotkał też na swojej drodze na mistrzostwach Europy U21, powędrował do Herthy Berlin i jest do dziś klubowym kolegą Krzysztofa Piątka. W Schalke z kolei wylądował Benito Raman. A trener, który na niego liczył i o niego walczył, odszedł. Sam Polak w lutym doznał najpoważniejszej kontuzji – chodziło o więzadła krzyżowe, które musiały być rekonstruowane w wyniku operacji.

Trudno powiedzieć, żeby Kownacki właśnie tak planował swoje wejścia w teoretycznie najlepsze lata kariery piłkarskiej. Nastawiał się pewnie na to, że Euro 2020 ucieknie mu na dobre, ale wszystko zmieniła przerwa pandemiczna. - Ostatni czas nie jest dla mnie łatwy. Kontuzja i operacja. Co drugi dzień jeżdżę do fizjoterapeuty klubowego. Spotykamy się w jego prywatnym gabinecie. W pozostałe dni pracuję indywidualnie. Zacząłem biegać, sam dla siebie nad rzeką. W klubie wszystko jest pozamykane. Nie ma wstępu. Od poniedziałku zaczynamy treningi, ale w dwuosobowych grupach – mówił w kwietniu 2020 roku w rozmowie z Sylwią Dekiert.

Czy jednak zbliżył się przez kolejny rok do seniorskiej kadry? Raczej nie.

O tym, gdzie dzisiaj jest Kownacki w hierarchii reprezentacyjnej świadczy też fakt, że nie zagrał w niej właśnie od wspomnianego meczu z Austrią. Mijał się z drużyną Jerzego Brzęczka, gdy ten był jeszcze selekcjonerem. Kiedy złapał lepszą formę, był już grudzień 2020 roku. A wtedy kadra nie grała.

Jeśli jednak popatrzymy na liczbę dni, jakie były piłkarz Lecha Poznań stracił przez problemy zdrowotne, to zliczymy ich naprawdę sporo. W samej Fortunie wyłączony z gry był przez 255 dni (wliczamy w to także przerwę pandemiczną – przyp. red.). Nie można było na nim polegać, ponieważ zawsze próbował doprowadzić swój organizm do ładu. Oprócz wspomnianych problemów z urazem uda były to też kontuzje mięśniowe, nadrabianie zaległości treningowych, przeziębienie, a nawet koronawirus, którym Kownacki zakaził się w sierpniu.

Nie wszystko da się wytłumaczyć w przypadku Polaka kontuzjami. Na niekorzyść Kownackiego na pewno świadczyć będzie słaby sezon 2019/20. 21 meczów we wszystkich rozgrywkach i nie przysłużył się drużynie liczbami. Sporo meczów w jego wykonaniu było nieprzekonujących, Polak sam z siebie nie umiał dać drużynie czegoś lepszego.

Słaby w ostatecznym rozrachunku sezon 2019/20 przesądził o jego losie. 0 goli, 0 asyst – wyglądało to dramatycznie. W międzyczasie szczęście zaczęło dopisywać chociażby Bartoszowi Białkowi, który stał się napastnikiem numer 2 w Wolfsburgu – za Woutem Weghorstem (strzelcem 12 goli w tym sezonie). Swoją rocznicę transferu do Herthy obchodził w sobotę z kolei Krzysztof Piątek. Wobec powyższego, o Kownackim po prostu zapomniano.

Przez cały rok opierano się z wydaniem na niego dużych pieniędzy, ale ostatecznie został kupiony za rekordową kwotę. Oczekiwania były duże, a tych Kownacki nie spełnił. Spadek z Bundesligi był czymś, przed czym władze chciały uciec. "A wypadek i tak by się zdarzył" – można zacytować klasyka.

Kownacki ma umowę do końca 2023 roku. W 14 meczach na zapleczu Bundesligi strzelił 3 gole i zanotował 2 asysty, grając w ofensywnej dwójce obok Henningsa. Być może czasem bycie ważnym ogniwem swojej drużyny i własny samorozwój są lepsze niż nakładanie z góry roli lidera i nazywanie złotym dzieckiem polskiej piłki. W przypadku Kownackiego wielokrotnie przeszacowano jego wartość i znaczenie. A kiedy już w jego karierze w końcu wszystko się udawało, przychodziły problemy zdrowotne, brak szczęścia, a wobec tego – słabsza gra.

Tak jak dostrzegano w nim w futbolu młodzieżowym lidera na kształt Roberta Lewandowskiego, tak Kownacki zbyt rzadko daje w dorosłym futbolu coś ekstra. W przedsionku dorosłej piłki łatka kogoś wyjątkowego przeszkadza. I tak jest trochę w przypadku piłkarza Fortuny, dopiero piątej drużyny Zweite Bundesligi. Ostatecznie te dwa laty były nie do końca szczęśliwe, ale mamy argumenty, by stwierdzić, że Polak zawiódł.

Ale jeśli jego trener, Uwe Roesler mówi wprost, że Kownacki to nie człowiek, który się poddaje, spisywanie na straty najbliższych miesięcy nie jest mądre. Fortuna – z Kownackim i Jakubem Piotrowskim w kadrze – wciąż liczy na powrót na najwyższy poziom rozgrywkowy. Powiedzieć jednak, że w karierze Kownackiego wszystko lata od ściany do ściany, to jakby nic nie powiedzieć.