Wojna o Buksę. "18-latek włożony w imadło"

MICHNIEWICZ: PRZEWAGA LEGII? TO JUŻ PRZESZŁOŚĆ 

Powtórka z rozrywki

Adam Buksa senior tak działa. Zabrał z Wisły Kraków pierwszego syna, teraz to samo robi z drugim. Niemal równo osiem lat temu wywiózł do Włoch 17-letniego wówczas Adama, nim ten zdążył zadebiutować w pierwszym zespole "Białej Gwiazdy″. Ojciec kombinował, szukał nowych rozwiązań. Działał to po swojemu. Jest zaprzeczeniem rodzica, który spokojnie czeka aż latorośl rozkwitnie. Dogląda, podlewa i ciągle uważa, że może być lepiej. Tu syn rozwija się zbyt wolno? Spróbujmy gdzie indziej. Dziś Adam Buksa z powodzeniem gra w amerykańskiej Major League Soccer, a w sierpniu zeszłego roku otrzymał pierwsze powołanie do reprezentacji Polski. Ojciec uważa, że przy Adamie nie popełnił błędów, za to sprawił, że syn w wieku 17 lat mógł zobaczyć, jak wygląda piłka we Włoszech. Czy byłby dziś lepszym piłkarzem, gdyby ojciec miał więcej cierpliwości? Z założenia wydaje się, że tak, że cierpliwość na tym etapie rozwoju – gdy wychodzisz z wieku juniora – jest najważniejsza. Teoria jedno, życie drugie. Nie możemy więc mieć pewności.

Ludzie rządzący dziś Wisłą mogli się spodziewać, że ten scenariusz się powtórzy. Ojciec uważa, że nie popełnił błędów w przypadku Adama, więc podobną drogą prowadzi i młodszego syna, Aleksandra. Uznał, że w Wiśle nie mają pomysłu na dalszy rozwój kariery. Czy nam się to podoba czy nie – ma do tego prawo. Nie musiał jednak rozpalać tego pieca do czerwoności.

Obie strony przedstawiły swoje racje za pośrednictwem mediów. Stanowisko Wisły zaprezentował Tomasz Jażdżyński (w rozmowie z "Dziennikiem Polskim" i "Interią") Buksa senior odpowiedział oświadczeniem (wysłanym do portalu "Meczyki.pl"). Nie mam zamiaru zajmować się tymi sensacjami, bo dochodzi tu do takich absurdów jak to, czy Maciej Bałaziński zadzwonił do Piniego Zahaviego, czy tylko udawał. Zaszło to zdecydowanie za daleko, a czytelnik dostał słowo przeciw słowu i może czuć się jeszcze bardziej skołowany. Obie strony popełniły błędy. Bywa. Aleksander Buksa nie pierwszy, nie ostatni – nie takie kluby traciły nie takich piłkarzy. Dajcie mu proporczyk na pożegnanie i zamknijcie temat. Wywlekanie tych brudów na światło dzienne nie ma większego sensu. Oczywiście, tytuły prasowe piszą się dziś same. Ale na wizerunek klubu ma to wpływ jednoznaczny. Jednoznacznie negatywny.

Dylematy 18-latka

Warto pamiętać, że mówimy w zasadzie jeszcze o dziecku. Jakie rozterki ma typowy 18-latek? Ta szkoła, czy inna? Pięć piw za 2 złote od sztuki, czy dwa po "piątce"? Zuza czy Krysia? Przyznać się ojcu, że otarłem mu zderzak w samochodzie? Wieczorem film czy gra? Przeciętny osiemnastolatek wiedzie dość beztroskie życie. Na pewno nie jest zapraszany do gabinetu przez kilku dorosłych facetów, którzy każą mu decydować o swojej przyszłości. Żeby była jasność – nie uważam, że to tylko klub doprowadził Buksę do tej sytuacji. Buksę do tego gabinetu zaprowadził splot nieszczęśliwych decyzji z obu stron. Miks wybujanych ambicji i przerośniętych ego. Mówimy o chłopaku, który zapewne sam nie wie, co jest dla niego najlepsze. Stoi jednak nad nim ojciec, który – dla odmiany – wie doskonale. Ilu z nas w wieku osiemnastu lat potrafiło sprzeciwić się ojcu w tak kluczowej sprawie? Oczywiście, młody Buksa dostał wysoki kontrakt, więc można od niego wymagać. Ale to nie jest takie proste. U obu stron zabrakło dystansu. Członek rady nadzorczej Wisły, Jarosław Królewski często mówi o empatii. Brakuje mi jej w obecnej retoryce klubu.

Czy ten 18-latek kogoś oszukał? Możliwe, że tak. Czy zrobił to z premedytacją? Nie wiem. Ludzie mają różne charaktery. Jedni zawsze wiedzą, co robić. Inni – dochodzą do tego po latach. I nie można ich za to winić. Szczególnie jeśli działają pod dużą presją wywieraną z kilku stron. Młodość musi się wyszumieć. Młodość to błędy. Młody człowiek – uważany za talent w pewnej dziedzinie – powinien mieć wokół siebie ludzi, którzy wiedzą, w którym kierunku ma iść i wspólnie stymulują go do rozwoju. W przypadku Buksy tego zabrakło. Wszyscy chcą, by grał w piłkę, by co tydzień strzelał gole. Mimo to, każdy wskazuje mu inny kierunek. Dziwne, prawda?

Buksa w zasadzie mógłby być tylko przyczynkiem do tej dyskusji. W dzisiejszych czasach ogromną rolę w życiu młodych ludzi odgrywają social media. Za ich pomocą wystawiają się na pokaz (w zasadzie robimy to prawie wszyscy), więc równocześnie są poddawani ciągłej ocenie. Każde zdjęcie, każdy wpis buduje obraz naszej osoby. Często zupełnie błędny, bo przecież to tylko część naszego życia. Jakiś – tak naprawdę dość nędzny – wycinek. Ale dla wielu właśnie tutaj wszystko zaczyna się i kończy. A emocje bywają naprawdę zniewalające. Od czasu do czasu dociera do nas informacja o tragedii, która zaczęła się w internecie. To poważny problem naszych czasów. Piłkarz, który podpadł kibicom ma na to dowody w zasięgu ręki – wystarczy wyjąć telefon z kieszeni. Pod zdjęciami nie ma już wpisów z życzeniami powodzenia, próśb o autograf i emotikonów z bicepsem. Są za to życzenia połamania nóg.

Jeszcze daleka droga

Trudno wyobrazić sobie dalsze funkcjonowanie Buksy w roli piłkarza Wisły. Wiem, że są czynione starania, by sprzedać go jeszcze w trakcie tego okienka transferowego (w niektórych krajach nadal jest otwarte). I to chyba byłoby najlepsze rozwiązanie.

Nie wiem, czy jesteśmy w stanie wskazać jednego winnego. Nie podoba mi się niecierpliwość ojca i jego ciągła chęć do kombinowania. To on tu jest szefem. Czy synowie mają coś do gadania? Boję się, że nie. OK, Wisła nie jest idealny miejscem dla młodego piłkarza. To klub z problemami. Minie jeszcze sporo czasu, nim faktycznie wyjdzie na prostą. Rodzice większości młodych piłkarzy tych braków nie zauważą. Inni – i owszem. A pewnie będą je nawet wyolbrzymiać.

Dziś, oczywiście już po fakcie, widzę to doskonale: ta historia musiała się tak skończyć. Wisła straciła Adama i teraz traci Olka. Ale to nie powinno być traktowane jak koniec świata. W końcu wciąż mówimy tylko i wyłącznie o materiale na piłkarza. Przed młodym Buksą jeszcze długa droga. I – jak widać – pełna zakrętów.