"Die Bundesklasa". Pogoń Szczecin bez energii w Krakowie

NAFCIARZE W FORMIE. SKĄD DOBRA FORMA DRUŻYNY SOBOLEWSKIEGO? 

Odzyskać rytm

Pogoń Szczecin rozgrywa świetny sezon i porażka w Krakowie na razie niewiele zmienia, ale Portowcy muszą odzyskać właściwy rytm. Wciąż są na pierwszym miejscu (choć sobotni mecz Legii Warszawa z Wisłą Płock może to zmienić), jednak pojawiają się sygnały, które mogą zapowiadać zadyszkę. Kolejkę wstecz Pogoń nie zdołała wygrać z dobrze dysponowanym Piastem Gliwice. Mecz toczył się na błotnistej murawie i w zasadzie trudno było mówić o grze w piłkę. Ale już w piątek w Krakowie boisko było przyzwoite i Pogoń w zasadzie zagrała dobry mecz, ale czegoś zabrakło.

– Wisła nas nie zaskoczyła ustawieniem z dwoma napastnikami. To nie miało decydującego wpływu. Nam zabrakło w piątek energii, determinacji, by pewne sytuacje rozwiązać na nasza korzyść. Sami zaskoczyliśmy siebie tym, w jaki sposób zagraliśmy w pierwszej połowie – powiedział po meczu Kosta Runjaić. W pewnym momencie wydawało się, że Portowcy są na najlepszej drodze, by odwrócić losy meczu. Do przerwy krakowianie prowadzili 2:0, a wiemy, jak bardzo nie lubią tego wyniku polscy trenerzy. W przerwie w szatni trudno utrzymać koncentrację zawodników na odpowiednim poziomie. Zaczęła się druga połowa, Wisła zaraz straciła gola i wszystko zapowiadało realizację tego scenariusza. Krakowianie zdołali jednak opanować sytuację i w drugiej połowie Dante Stipica kilkakrotnie ratował zespół gości.

Ożywianie meczu

Co najważniejsze, obie drużyny stworzyły w Krakowie świetne widowisko. Po pierwsze intensywność. Oba zespoły przebiegły ponad 120 kilometrów, z czego dużą część w szybkim tempie. Po drugie – pomysł na grę. Obie drużyny potrafiły realizować swoje cele, czyli podchodzić pod bramkę rywala. Co ważne – ani Wiśle, ani Pogoni nie chodziło o zabicie meczu. Obie drużyny chciały go ożywić. Przede wszystkim – graj swoje, a dopiero po drugie – patrz, co robi przeciwnik. Po trzecie – nie obyło się bez pomyłek, piłkarskich kiksów. Ale te zdarzają się nawet na najwyższym poziomie. Tym razem jednak wynikały one jednak przede wszystkim z intensywności meczu. Z jego tempa, napięcia.

Jedno, gdy piłkarz przez nikogo nieatakowany nagle postanawia kopnąć się w głowę. Drugie, gdy ktoś źle wybija piłkę, bo rywale nie dali mu ani miejsca, ani czasu.

W piątek w PKO Ekstraklasie odbyły się dwa mecze. Jeden (Stal Mielec – Cracovia) polegał na zabijaniu piłki. Drugi (Wisła – Pogoń) na wprawianiu jej w życie. To nie tylko wynik obserwacji. Potwierdzenie niosą też statystyki.

Interesujące porównanie dwóch piątkowych meczów.#STMCRA - #WISPOG

Dystans w sprincie:
3,29km – 5,35km

Liczba sprintów:
191 – 294

High Speed Runs:
1079 - 1592

High Speed Runs (dystans):
14,99km – 20,34km

Dystans ogółem:
218,8km – 241,8km

Tylko pressing.

— Michał Zachodny (@mzachodny) February 19, 2021

Futbol made in Germany

Czy to przypadek, że taki mecz zaserwowali nam dwaj niemieccy trenerzy? Runjaić i Peter Hyballa na pierwszy rzut oka różnią się niemal całkowicie. Ten pierwszy to oaza spokoju. Człowiek poważny i stonowany. Hyballa to chodzący wulkan energii. Facet nie potrafiący usiedzieć w miejscu. Nigdy nie wiadomo, co akurat zrobi lub powie. I podobny jest w pracy trenera. Ciągle działa i ulepsza. Trenerem Wisły jest od niespełna trzech miesięcy. To wystarczyło, by całkowicie odmienić zespół. Natchnąć go energią. Nie zaczął od dziesięciu transferów. Drużyna oparta jest na ludziach, którzy grali tu także w rundzie jesiennej. Hyballa nie narzekał. Podjął kilka zdecydowanych decyzji, a z zespołu juniorów wygrzebał 17-letniego Piotra Starzyńskiego, który właśnie wskoczył do podstawowego składu. Nowy trener szybko wybrał ludzi, na których chce stawiać.

Runjaić buduje zespół Pogoni systematycznie, powoli, z niemiecką precyzją. Hyballa wprowadził twórczy chaos. Zamęt, który zmusił zespół do postawienia kroku w przód. Często mówi się, że nowy trener to nowy rozdział. I równie często kończy się na gadaniu, bo nowy szkoleniowiec wjeżdża w tory wyrzeźbione przez poprzednika. Tym razem piłkarze Wisły jak rzadko kiedy mogli poczuć, że to co było do tej pory faktycznie przestaje mieć znaczenie. Runjaić to długodystansowiec. Hyballa na razie daje się poznać jako człowiek, który postęp daje tu i teraz. Kolejny sezon będzie weryfikacją, ile w tym Niemcu Niemca. Ile w tym wszystkim solidności, która przetrwa dłużej niż kilka miesięcy. Na razie udowadnia, że jest elastyczny taktycznie. W kółko mówi o gegenpressingu, ale jego drużyna ma też inne sposoby na odbieranie rywalom argumentów.

Runjaić jest jak skała – mógłby być symbolem solidności. Hyballa to ruch, dynamika. Obaj pochodzą z tej samej szkoły piłkarskiej – szesnaście lat temu poznali się na kursie trenerskim w Niemczech – ale obaj mają w sobie i inne geny. Trener Wisły ma także obywatelstwo holenderskie, Runjaić zaś urodził się w Wiedniu, a w jego żyłach płynie trochę krwi chorwackiej. Dziś wspólnie dają nam ważną lekcję. Na boiskach PKO Ekstraklasy można zagrać efektownie, z odpowiednim tempem i taktyczną solidnością. Mamy polskich trenerów, którzy też to potrafią. Ale mamy też takich, którzy ciągle budują, wymieniają dziesiątki zawodników, a efekty są opłakane.