Ta, która wybiegała sobie olimpijską legendę. Marit Bjoergen i trzy lata od złota na 30 km

Prawie 38 lat. Za sobą dziesięć medali zimowych igrzysk olimpijskich. Marit Bjoergen do zmagań w Pjongczangu przystępowała jako ta, która miała postawić kropkę nad "i". Chciała to uczynić nie tylko po wielu latach bogatej w sukcesy kariery, ale także po jednym z największych życiowych wyzwań dla kobiety-sportowca – zostaniu mamą. I choć od 2015 roku, kiedy na świat przyszedł jej syn Marius, zdążyła sięgnąć jeszcze po cztery złote medale na mistrzostwach świata w Lahti, to właśnie Pjongczang miał być miejscem, w którym dokończy biegowego dzieła.

MŚ w Oberstdorfie: Monika Skinder 31. w eliminacjach sprintu

Ważne było też to, że zdobycie kolejnych trzech krążków olimpijskich dałoby jej zrównanie w ich liczbie z legendą norweskiego biathlonu, Ole Einarem Bjoerndalenem.

Igrzyska malowane trzema kolorami

10 lutego na starcie ustawiły się zawodniczki rywalizujące w biegu łączonym, czyli najpierw 7,5 kilometra stylem klasycznym, a następnie 7,5 kilometra stylem dowolnym. Tytułu z Soczi broniła Marit Bjoergen. Choć rywalizacja była zacięta, Norweżka nie powtórzyła sukcesu. Przegrała ze świetnie dysponowaną Charlotte Kallą. Pięć dni później odbywał się bieg indywidualny kobiet techniką dowolną. Tu sięgnęła po brązowy medal wspólnie z Kristą Parmakowski (25:32,4).

Kolejny start? 48 godzin później. Tym razem spełniło się marzenie o perfekcji. W sztafecie kobiet Marit Bjoergen wraz z Ragnhid Hagą, Astrid Jacobsen i Ingvild Flugstad wywalczyła złoty medal, pokonując Szwedki. 21 lutego w sprincie drużynowym kobiet z Maiken Caspersen Fallą była trzecia za zawodniczkami z USA i Szwecji. Została ostatnia konkurencja. Ta, która zawsze jest podsumowaniem zmagań i najbardziej wyczerpującym biegiem. 25 lutego odbywał się bieg masowy kobiet, gdzie złota broniła Bjoergen.

Kalla, Parmakoski, Nilsson, Niskanen, Diggins, Stadlober, Flugstad – te wszystkie zawodniczki miały równie wielką ochotę na tytuł. W głowach wielu było tylko jedno pytanie – czy Marit Bjoergen sięgnie po swój piętnasty medal na igrzyskach zimowych? Gdyby wygrała, byłoby to jej ósme złoto.

Złote podsumowanie

Na starcie stała spokojnie, uśmiechała się. Kiedy ruszyły, cały czas trzymała się przodu. Nie dała się wyprzedzić na niewielkich początkowych podbiegach. Nie traciła czasu, wiedziała, że każda sekunda zapasu przybliży ją do zwieńczenia olimpijskiej kariery w stylu najlepszym z możliwych. Spokojnie mijała kolejne wzniesienia i wsparcie na trasie. Słońce świeciło, a Marit czekała na okazję do odskoczenia rywalkom. 26. minuta zawodów i ruszyła do ataku. Biegnąca za nią Charlotte Kalla zaczęła słabnąć, w czym Norweżka upatrywała swoją szansę.

Antydopingowe pomyłki? Na razie koronawirusowe, ale ten mail musiał wzbudzić wątpliwości

Najpierw dziesięć sekund przewagi, wjazd na stadion przy aplauzie zgromadzonych tłumów. Chwilę później druga Parmakoski traciła już 21 sekund, a Kalla prawie 22. Już przed 1/3 dystansu było widać, że Bjoergen jest na prostej drodze do triumfu. 1:22:17,6. Na mecie miała prawie dwie minuty przewagi nad drugą Finką, trzecia była Stina Nilsson. Justyna Kowalczyk dobiegła jako czternasta.

Ostatnie metry olimpijskiego biegu Marit Bjoergen to piękny finisz z flagą Norwegii w prawej ręce. Kibice głośno oklaskiwali mistrzynię. Później ona sama podchodziła do rywalek i gratulowała im pozostałych medali.

– To były moje ostatnie igrzyska olimpijskie – powiedziała Marit Bjoergen na mecie olimpijskiej kariery. – 30 km to był mój ulubiony bieg. Wszystko tego dnia się układało – zarówno forma, jak i narty oraz pogoda. Zakończenie kariery w takim stylu było niesamowite. Zostawiłam swoje dziecko w domu, nie było mnie przez wiele tygodni. Po wszystkim w końcu mogłam wrócić i się nim zająć – przyznała po latach mistrzyni.