TOP 10: najlepsi skoczkowie w historii mistrzostw świata

Wybór nie był prosty. Pierwszeństwo miały oczywiście sukcesy indywidualne. W czołówce znaleźli się co prawda też jednokrotni mistrzowie: Thomas Morgenstern i Gregor Schlierenzauer, którzy mają jednak w dorobku (wraz z drużynowymi) po kilkanaście medali. Trudnością – jak to w takich rankingach bywa – było porównanie osiągnięć z różnych epok. Do najlepszej "10" włączyliśmy ostatecznie Garija Napałkowa i Birgera Ruuda. Kamil Stoch? Pewnie miałby szansę na drugą "10". W przypadku skoczka z Zębu pewne byłoby za to wysokie miejsce w podobnym zestawieniu, ale dotyczącym igrzysk lub Turnieju Czterech Skoczni.

10. Garij Napałkow (indywidualnie 2-0-0)
W latach 60. i 70. było trzech skoczków, którzy sięgnęli po dwa tytuły na jednych mistrzostwach. Trudno porównać ich osiągnięcia do bardziej współczesnych. Inne były realia, mniej konkursów (brak "drużynówek), krótsze kariery... Do naszego zestawienia wybraliśmy reprezentanta ZSRR, który nie wygrywał może z taką przewagą jak Hans-Georg Aschenbach, ale – w przeciwieństwie do zawodnika z NRD – nie stosował dopingu. Dlaczego Napałkow a nie Bjoern Wirkola? Przeważyły okoliczności triumfów. Skoczek z Niżnego Nowogrodu na mniejszym obiekcie wygrał po ataku z 10. miejsca, a na dużym triumfował z zapasem blisko 14 punktów.

9. Stefan Kraft (indywidualne medale: 2-0-2) (drużynowe medale: 0-4-1)
Pierwszy i jak dotąd jedyny skoczek ery przelicznikowej, który wywalczył dwa złote medale w indywidualnych konkursach na jednej imprezie. Triumfy w Lahti nie były może odnoszone z zawrotną przewagą, ale takie w ogóle zdarzają się jednak dość rzadko w "nowoczesnych" skokach. Od 2015 roku Kraft startował w sześciu indywidualnych konkursach mistrzostw świata i w czterech stawał na podium! Dorobek uzupełnia pięć medali drużynowych, choć wciąż bez tego najcenniejszego.

8. Masahiko Harada (indywidualne medale: 2-1-1) (drużynowe medale: 0-2-0)
Zanim Japonia doczekała się wielkiego olimpijskiego występu Kazuyoshiego Funakiego, żyła popisami Masahiko Harady na mistrzostwach świata. Niski skoczek o silnym odbiciu należy do wąskiego grona mistrzów z obu obiektów. Pierwsze złoto wywalczył w 1993 roku w Falun na normalnym obiekcie. Cztery lata później triumfował w Trondheim na dużej skoczni. Ostatni indywidualny medal wywalczył w Ramsau, gdy całe podium zajęli wyłącznie zawodnicy z Kraju Kwitnącej Wiśni.

7. Thomas Morgenstern (indywidualne medale: 1-1-1) (drużynowe medale: 7-1-0)
Stanowił fundament austriackiego zespołu w czasach jego panowania na światowych skoczniach. W latach 2005-13 drużyna OSV wygrała siedem z siedmiu drużynowych konkursowych na czempionacie globu! "Morgi" każdorazowo znajdował się w składzie. Na jego dorobek składają się też sukcesy indywidualne. Tutaj jedyne złoto wywalczył w sezonie swojej dominacji (2010/11). W Oslo sięgnął też po srebro, a cztery lata wcześniej stanął na najniższym stopniu podium.

6. Gregor Schlierenzauer (indywidualne medale: 1-2-0) (drużynowe medale: 5-3-1)
Jego 53 wygrane stanowią symbol w Pucharze Świata. W przypadku mistrzostw globu też jest rekordzistą. Wywalczył w tej imprezie 12 krążków(!) i to główny powód takiej pozycji w zestawieniu. "Tylko" trzy medale pochodzą jednak z rywalizacji indywidualnej. Jedyny tytuł Schlierenzauer wywalczył w sezonie naznaczonym (do głównej imprezy) kontuzją i kiepskimi startami. Srebra pochodzą z 2009 oraz 2015 roku – to drugie można śmiało uznać za ostatni błysk w jego karierze. Dlaczego w rankingu wyprzedza "Morgiego"? Większa liczba "krążków" i nieco lepsze wyniki indywidualnie.

5. Martin Schmitt (indywidualne medale: 2-2-0) (drużynowe medale: 2-1-3)
Gdyby tworzyć rankingi najlepszych w różnych cyklach/imprezach skoków, Schmitt prawdopodobnie w żadnym innym nie byłby tak wysoko. To na czempionacie globu zaczęła się jego wielka kariera. W 1999 roku wygrał zawody na dużej skoczni, a tytuł z tego obiektu obronił dwa lata później. Zwycięstwo nad Małyszem w wielkiej formie, i to w jednym z dwóch najważniejszych konkursów sezonu, może uchodzić za jeden z największych dni w karierze Niemca. Mistrzostwa to był po prostu jego czas, to na tej imprezie po raz ostatni zdołał zaskoczyć rywali, sięgając – już po "30-stce" – po srebro w Libercu.

4. Janne Ahonen (indywidualne medale: 2-0-2) (drużynowe medale: 3-0-3)
Pierwszy tytuł wywalczył jeszcze jako nastolatek, drugi osiem lat później w stojącym na wybitnym poziomie (najwyższym w historii?) konkursie w Oberstdorfie. Ahonen to jeden z siedmiu skoczków, którzy w mistrzostwach świata potrafili zwyciężać na dwóch rodzajach obiektów. Sukcesy indywidualne to jedno, ale "Maska" doskonale radził sobie też w "drużynówkach". W tej rywalizacji trzykrotnie przyczyniał się do triumfu Finów, a także trzy razy stawał na najniższym stopniu podium.

3. Jens Weissflog (indywidualne medale: 2-1-2) (drużynowe medale: 0-2-2)
Do czasów Małysza rekordzista w liczbie medali zdobytych w konkursach indywidualnych. To właśnie mistrzostwa świata były jedynym polem rywalizacji, na którym osiągnął więcej niż jego wielki konkurent Matti Nykaenen. Weissflog zdobył dwa tytuły na skoczniach normalnych (1985, 1989), był też wicemistrzem (1989) i dwukrotnie brązowym medalistą (1991, 1995). Po złoto nie dane mu było sięgnąć z drużyną, choć cztery krążki z tej rywalizacją również wpływają na pozycję Niemca w rankingu. W sukcesach, podobnie jak w całej jego karierze, pomogło przestawienie się ze stylu klasycznego na "V-kę".

2. Birger Ruud (indywidualne medale: 3-1-0)
Najlepszy skoczek międzywojnia. W jego czasach nie istniał ani Puchar Świata, ani Turniej Czterech Skoczni. Przepustką do wielkości były zatem igrzyska i mistrzostwa świata. Norweg trzykrotnie wygrywał te drugie (1931, 1935, 1937). Zwycięstw mogło być więcej, ale w 1933 roku Ruud nie wystąpił w Innsbrucku, bo... sprzeciwiał się wpisaniu do planu imprezy konkurencji alpejskich. Sześć lat później przegrał w Zakopanem z Seepem Bradlem, po wyjątkowo kontrowersyjnej decyzji sędziowskiej – zawodnikowi III Rzeszy zaksięgowano odległość, którą... sam podał. Co ciekawe, Ruud mógł się chwalić nawet pięcioma tytułami mistrza globu – dwa wynikały jednak z honorowania w ten sposób również mistrzów olimpijskich (praktykę zakończono dopiero w 1980 roku).

1. Adam Małysz (indywidualne medale: 4-1-1)
Jedyny w historii skoczek, który wywalczył cztery tytuły mistrza świata. Jedyny, który obronił mistrzostwo na skoczni normalnej i jedyny z trzema zwycięstwami w jednej konkurencji indywidualnej. Wielkość Małysza tworzyły też okoliczności triumfów. W Lahti pokonał drugiego skoczka o 13 punktów, w Predazzo o 16, a w Sapporo zdystansował wicemistrza na 21 i pół "oczka". Medalową kolekcję uzupełnia też srebro z 2001 roku, przyjęte przez niektórych w kraju jako... porażka, a także brąz zdobyty dziesięć lat później. Potrafił budować formę na czempionat. Przed Val di Fiemme nie wygrał ani razu w sezonie Pucharu Świata, a we Włoszech był nie do zatrzymania.