Król koronowany. Rok temu Halvora Egnera Graneruda nie było, dzisiaj ma Kryształową Kulę

Granerud zareagował na wpis TVP. "Niesamowite!"

Rok temu w Pucharze Świata nie istniał. W Pucharze Kontynentalnym, skokowej drugiej lidze, nie zachwycał jak czasem skoczkowie z Austrii, co weekendy zabierają do domu trofea. Przed dwoma laty potrafił lądować już w Top 10, więc wszyscy pytali: gdzie się podział? Co się stało? On sam sobie też musiał zadać kilka trudnych pytań. Przede wszystkim jedno: co zrobić, żeby znów skakać daleko?

Odpowiedź łatwa nie była. Brzmi albo banalnie, albo przerażająco: nauczyć się skakać na nartach całkiem od nowa. I robił tak przez kilka letnich miesięcy. A im bardziej zbliżała się inauguracja Pucharu Świata w Wiśle, tym częściej z norweskiego obozu dobiegały głosy: uważajcie na Graneruda, bo to on może być czarnym koniem sezonu 2020/21. Ale takiego wybuchu formy nie spodziewali się nawet Norwegowie.

Nauka. Budował skok od nowa

Zaczął od czwartego miejsca w Wiśle, czwarty był też w pierwszym konkursie w Ruce. W drugim wygrał, a jak zaczął wygrywać, to nie mógł przestać. – Wiedziałem, że podczas ostatnich zgrupowań przed Wisłą moje skoki stały na wysokim poziomie. Latałem bardzo daleko przy bardzo niskiej prędkości na progu, w dość bezwietrznych warunkach. Może się tego nie spodziewałem, ale dostrzegałem taką szansę – mówił po serii trzech zwycięstw w rozmowie z TVPSPORT.PL tuż przed mistrzostwami świata w Planicy.

Wyłączając zmagania na Letalnicy, gdzie złoto z Karlem Geigerem przegrał o zaledwie pół punktu, w lekko kontrowersyjnych okolicznościach (noty za styl), zwyciężał w Ruce, dwa razy Niżnym Tagile, dwa razy w Engelbergu. Chłopak, który kilka miesięcy wcześniej musiał w swoich skokach zmienić absolutnie wszystko. Pojawiły się opinie, że podobnie jak u Daniela Andre Tande czy Timiego Zajca różnica między skokami genialnymi a bardzo słabymi nie jest tak wielka. Jedna poprawka i może lądować w czołówce. Ale zmiany poszły bardzo daleko. – To nie była jedna, niewielka korekta, którą wprowadziłem, tylko wiele, wiele poprawek. Dotyczyły właściwie całej konstrukcji skoku. Budowałem wszystko od nowa. Znów uczyłem się, jak ruszyć z belki startowej. Przez ostatnich osiem miesięcy po prostu na nowo uczyłem się skakać na nartach – opowiadał.

Musiał uzbroić się w cierpliwość. Jeszcze kilka miesięcy temu koledzy z kadry odstawiali go na 30-40 metrów. A on dalej szedł swoją drogą wytyczoną w dużej mierze przez trenera Alexandra Stoeckla. – To było strasznie trudne, szczególnie latem, w czerwcu, lipcu, sierpniu. Zostałem tak bardzo w tyle za resztą drużyny... W takim sprawdzającym konkursie traciłem do nich chyba 70-80 punktów. Ciężkie doświadczenie. Nie było mi łatwo utrzymać koncentrację na drodze, którą obrałem, na punktach, które uważałem za kluczowe. To było naprawdę trudne... Ale dzisiaj jestem przeszczęśliwy, że tak bardzo się temu poświęciłem – przyznał, kiedy ciężka praca zaczęła przynosić efekty.

Ambicja. Wygrywał wszędzie, chciał wygrać w Zakopanem

Nigdy wcześniej nie stanął na podium – to w końcu stanął. Nigdy nie wygrał – to w końcu wygrał. Nigdy nie zdobył medalu – no to poleciał w Planicy po indywidualne srebro i drużynowe złoto. Żaden inny Norweg nie skakał tak w Pucharze Świata. Anders Bardal zdobył Kryształową Kulę, ale w stylu znacznie mniej przekonującym. Roar Ljoekelsoey zimą 2003/04 z Janne Ahonenem przegrał minimalnie, Anders Jacobsen do ostatniego lotu walczył z Adamem Małyszem, ale Granerud słynnych rodaków zdystansował. Wygrał w jednym sezonie tyle konkursów, co oni przez całą karierę.

Jest ambitny, łaknie rekordów, zwycięstw. Pokazał to w Innsbrucku, kiedy poirytowany rzucił kilka gorzkich słów. Denerwowało go, że praktycznie stracił szanse na triumf w Turnieju Czterech Skoczni, a wygrywa Kamil Stoch, którego niedawno pokonywał. Rozpętała się burza, przepraszał Polaka, nagrał specjalne wideo. Ta chęć zwyciężania sprawiła, że niepocieszony wyjeżdżał z Zakopanego. Tylko raz skoczył na swoim poziomie. Czy ucieszył go powrót w lutym na kolejne konkursy do Stolicy Polskich Tatr, trudno powiedzieć. Miał wyzwanie: zrobić także na Wielkiej Krokwi to, co z łatwością przychodziło mu na innych skoczniach.

– Siedziało mi to z tyłu głowy od ostatnich zawodów w Zakopanem. I właśnie dlatego można było zobaczyć, jak emocjonalnie reaguję po skokach. Dość ciężko mi się tutaj skakało, musiałem poprawić kilka elementów w technice. Wczoraj w drugiej serii to było już dla mnie za wiele. A dzisiaj poradziłem sobie dużo lepiej. Tak, Zakopane stanowiło dla mnie wyzwanie – opowiadał kilka godzin po zwycięstwie w Zakopanem. Tego dnia zrównał się z Adamem Małyszem. Tak jak on, wygrał jedenaście konkursów w sezonie. – Szczerze mówiąc, to dla mnie surrealne. Mówimy o jednym z największych skoczków w historii, o kimś, na kogo patrzyłem, kiedy dorastałem. Był jednym z moich idoli. To niesamowite, że się z nim zrównałem – dodał.

Dominacja. Ale z rysą

Koronawirusowych perypetii przed startem sezonu obawiali się dosłownie wszyscy. Te obawy jeszcze bardziej wzrosły, kiedy po pierwszym weekendzie wypadli Austriacy. A ci, którzy wrócili po kwarantannie, znów wypadli – zakażeni w Niżnym Tagile. Granerud cały czas powtarzał, że mogą robić, ile się da, ale jeśli kogoś koronawirus ma dopaść, to dopadnie. Jego dopadł w najbardziej bolesnym momencie. Cieszył się ze srebra w Planicy, ale dopiero po dekoracji. Tuż po skoku Geigera schował ręce w dłoniach. Na Turniej Czterech Skoczni jechał jako murowany faworyt, skończył nawet poza podium. W Bischofshofen zagrali va banque, obniżyli belkę, a on wylądował za blisko.

Mówił, że to bez większej różnicy, bo liczyło się zwycięstwo. Ale podium to podium. W pierwszym konkursie mistrzostw świata w Oberstdorfie też miał pokazać rywalom miejsce w szeregu. Na półmetku nawet nie było go w Top 10. W drugiej serii gonił, ale medalu już nie dogonił – tylko czwarte miejsce. Chciał wreszcie zwieńczyć sezon marzeń. Udekorować dominację złotym medalem tak jak robili to w latach dominacji Adam Małysz, Janne Ahonen czy Thomas Morgenstern, czyli ten ostatni lider Pucharu Świata, który z mistrzostw wyjeżdżał ze złotem. W środę rano dowiedział się jednak, że ma koronawirusa.

"To oczywiście oznacza, że mistrzostwa świata w Oberstdorfie się dla mnie skończyły. Szkoda, ale takie jest czasami życie. Teraz najważniejszy jest dla mnie powrót do zdrowia" – napisał na Instagramie. Przy wcześniejszych wypowiedziach podkreślał, że liczy się dla niego Puchar Świata, bo to odzwierciedlenie formy z kilku miesięcy, a nie dwóch skoków i dyspozycji dnia. Nikt nawet nie spróbuje podważyć tezy, że najlepszym skoczkiem tego sezonu był Halvor Egner Granerud. Ale i jemu pewnie szkoda, że w sezonie z dwoma imprezami mistrzowskimi i Turniejem Czterech Skoczni ta imponująca dyspozycja nie przyniosła choćby jednego złota.

Jak z bajki? Kryształowa Kula to być może nie wszystko

Nie ma złota, ale wciąż może mieć dwie Kryształowe Kule. Tę za niepodważalny triumf w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, i małą za loty narciarskie. Warunek? Uzbiera najwięcej punktów w trzech indywidualnych konkursach na Letalnicy. Drugi warunek? Będzie zdrowy. Choć zapewniał, że czuje się dobrze i większych objawów koronawirusa nie ma. Przez trzy tygodnie powinien wydobrzeć i wrócić do Planicy. Zwycięstwem potwierdziłby dominację. Przynajmniej pucharową.

Czy ten sezon był jak z bajki jego pradziadka? O to pewnie należałoby zapytać samego Graneruda. Fabułę książek Thorbjoerna Egnera ma w małym palcu. Kiedy w styczniu czytał "Rozbójników z Kardamonu"... po polsku, pytał, czy to ten fragment, czy zaraz zdarzy się to bądź tamto. Zrobił to dla polskich dzieci, a kilka miesięcy wcześniej pracował z norweskimi... przedszkolakami. Tak zarabiał, bo na skoczni głównie szukał formy. Czeków za wygrane nie dostawał.

Ale tak, to jest historia jak z bajki. Napisał ją Halvor Egner Granerud. Chłopak, który latem uczył się skakać na nowo, poleciał po Kryształową Kulę. I tak powie, że sławą do pradziadka nawet się nie zbliżył, bo musiałby wygrywać wszystko przez kilka lat. Tej zimy zmienił na pewno jedno. Już rzadziej mówi się: to ten wariat, który skakał nago, to prawnuk tego słynnego pisarza. Teraz to zdobywca Kryształowej Kuli, który pracował z dziećmi w przedszkolu, wzorował się na Adamie Małyszu i potrafi żartować, śmiać się z samego siebie.

Kiedy skończy się sezon, będzie miał nowe wyzwanie. Znacznie trudniejsze niż w lutym w Zakopanem. Powtórzyć to przyszłej zimy. A jeśli znów zdominuje Puchar Świata... to rok olimpijski. Ale na razie niech wraca do zdrowia i cieszy się z tego, co zdobył.

Norwegowie, którzy zdobyli Kryształową Kulę:

Vegard Opaas (1986/87)
Espen Bredesen (1993/94)
Anders Bardal (2011/12)
Halvor Egner Granerud (2020/21)

Sezon Graneruda w liczbach*:

11 – tyle konkursów wygrał (na 22 rozegrane)
13 – tyle razy stawał na podium
5 – tyle konkursów z rzędu wygrał (od Ruki do Engelbergu)
5 – tylko tyle razy zajął gorsze miejsce niż czwarte
1544 – tyle punktów zdobył w 22 konkursach

*na 3 konkursy indywidualne przed końcem