Marcel Ponitka: umawialiśmy się jakiś czas temu. Termin dawno minął. Chciałbym utrzymać nasze dobre relacje

Jakub Kłyszejko, TVPSPORT.PL: – Patrząc na waszą grę przez trzy kwarty, wydawało się, że nie macie prawa przegrać tego meczu?
Marcel Ponitka, Parma Perm: – Zawsze gra się do końca. Zastal wielokrotnie pokazywał charakter i boiskową odwagę, której uczy trener Żan Tabak. Przez to potrafią "wyciągnąć" takie mecze. Nieważne, jaki jest wynik. U nas zabrakło chłodnej głowy i niestety głupie decyzje w końcówce zaważyły na tym, że pozwoliliśmy gospodarzom wrócić do gry. Wiem, jaką ta drużyna i trener mają mentalność, bo sam nie tak dawno występowałem w tym klubie. To zespół, który nigdy nie odpuszcza i to pokazał. Gratulacje dla chłopaków i sztabu trenerskiego.

– Kibice się śmieją, że nie wyczuliłeś waszego trenera przed Łukaszem Koszarkiem.
– Wiedzieliśmy, że Łukasz jest bardzo ważnym ogniwem Zastalu. Sam mówiłem, że na tego człowieka trzeba uważać. Nieprzypadkowo ma ksywkę "Profesor". Nie można pozwolić tak klasowemu zawodnikowi na oddanie łatwych rzutów w krótkim czasie. To napędziło całą drużynę i potem byli nie do zatrzymania.

Powiedziałem jedynie, że na tego zawodnika trzeba w szczególności uważać ��

— Marcel Ponitka (@M_Ponitka) March 9, 2021

– Co czułeś, wchodząc do innej szatni w zielonogórskiej hali?
– Było troszeczkę dziwnie. Szukałem kontaktu z chłopakami. Chciałem się z nimi zobaczyć i pogadać chwilkę. Bez kibiców grało się zupełnie inaczej, bo z nimi emocje byłyby dużo większe. Jak zaczął się mecz, to myślałem już tylko o zwycięstwie.

– Jak ci się żyje w Permie? Szybko zadomowiłeś się w Rosji?
– Jestem mile zaskoczony życiem w Rosji. Od dwóch sezonów lataliśmy tam grać i w pewnym stopniu byłem przygotowany na to, co mnie czeka. Wokół klubu i w zespole są bardzo fajni ludzie. Organizacja stoi na dobrym poziomie. Miasto jest dość spore, jeżeli porównamy je do naszych warunków, ale w Rosji nie jest metropolią. Ma nieco ponad milion mieszkańców. Co najważniejsze, toczy się tu normalne życie. Nie ma lockdownu. Wszystko funkcjonuje i można zupełnie inaczej żyć.

Jeremy Sochan czy Aleksander Balcerowski? Maciej Lampe i Cezary Trybański o szansach Polaków na grę w NBA

– Zdążyłeś już coś zobaczyć, zwiedzić, odkryć ciekawe miejsca?
– Czuję się tam bardzo dobrze. Mam znajomych, chłopaków z drużyny. Jest z kim i gdzie wyjść, posiedzieć, wypić kawę. Nie miałem jeszcze czasu na zwiedzanie, bo jest trochę za zimno i skupiałem się na treningach i zgraniem z drużyną. Szybko chciałem wskoczyć na swój poziom fizyczny i mentalny. Ostatnie tygodnie były zakręcone. Przeprowadzka, za chwilę kadra, później posiedziałem trochę w Polsce i musiałem załatwić kilka spraw związanych z wizą. Potem powrót do Permu, różnica czasu i kolejny przyjazd do Polski. Był to męczący czas. Teraz zapowiada się nam ciekawy grafik. Będziemy w rozjazdach do końca marca. Ja się z tego cieszę, bo im więcej meczów, tym lepszy rytm i łatwiej będzie o dobrą grę.

– Część kibiców zastanawiała się nad twoim wyborem klubu. Trzyletni kontrakt był jednym z głównych aspektów, dla którego zdecydowałeś się na transfer do Permu?
– Nie powiedziałbym, że był głównym czynnikiem. Byłem pozytywnie zaskoczony, że dostałem propozycję grania tu przez trzy lata, bo w koszykówce nie zdarza się to często. W szczególności w Rosji. Na razie nie myślę, co będzie w następnym sezonie, a nawet miesiącu. Najważniejsze, abyśmy wygrywali każdy kolejny mecz. Ostatni rok pokazał, że nie ma sensu wybiegać w przyszłość, bo za chwilę może nic nie być. Z drugiej strony może urodzić się coś nowego. Cieszę się, że spełniłem swoje marzenie o wyjeździe za granicę. To dobra lekcja koszykarsko i życiowo. Czas pokaże, czy się na tym spalę, czy wyjdzie mi to na dobre. Myślę, że warto było spróbować.

– Błyskawicznie stałeś się jedną z najważniejszych postaci w zespole. Duża rola w drużynie trenera Kazysa Maksvytisa ostatecznie przekonała cię do transferu?
– Wiele bliskich osób zawsze mówiło mi, że idzie się tam, gdzie ktoś cię chce, a nie po to, żeby pójść i tylko zrealizować swój cel. W dłuższej perspektywie to nie wyszłoby mi na dobre. Porozmawiałem z trenerem, zobaczyłem, jakie klub ma ambicje i podjąłem taką decyzję. Ciężko było się rozstać z Zastalem. Traktuję wszystkich jak przyjaciół i mam nadzieję, że relacje, które tu stworzyliśmy, utrzymają się przez całą moją karierę, a może i dłużej. Musiałem zaryzykować i po to podpisałem kontrakt z opcją odejścia w Zielonej Górze. Chcę krok po kroku realizować swój plan.

– Co czułeś, gdy widziałeś zwycięstwa byłych kolegów nad CSKA i Chimkami?
– Oglądam prawie wszystkie mecze Zastalu. Cały czas przeżywam je razem z chłopakami i bardzo im kibicuję. Chciałem wygrać z Zastalem. Byłoby to super sprawą. Najważniejsze, aby chłopakom i trenerom szło jak najlepiej, bo na to zasługują. Od początku wykonują znakomitą pracę. To świetni ludzie, którym aż chce się dobrze życzyć. Byliśmy jak rodzina i mam nadzieję, że wszystko się ułoży.

– Zastal ma wobec ciebie jakieś zaległości?
– Śmieję się, że przyjechałem do Zielonej Góry z dodatkową torbą po obiecane pieniądze. Czekam na telefon zwrotny w sprawie rozliczeń od pana Janusza Jasińskiego. Umawialiśmy się już jakiś czas temu i termin minął. Ucieszyłbym się, gdyby oddzwonił do mnie w tej kwestii. Warto byłoby utrzymać nasze miłe i dobre relacje.

– Opóźnienia w płatności są duże?
– Nieważne, jakie są. Jeżeli się na coś umawiamy, to fajnie jest dotrzymać słowa. Zawsze w moich kręgach i klubach, w jakich grałem, słowo było bardzo ważne. Wyniosłem to z domu, a potem w Asseco, gdzie występowałem kilka lat, również wszystko było respektowane. Zawsze buduje się na tym dobre relacje. Mam nadzieję, że nasza sprawa również rozwiąże się tak, jak powinna.

Zastal stracił Pappasa. Chce sprowadzić nowego zawodnika, ale na przeszkodzie mogą stanąć przepisy

– Czego najbardziej nauczył cię trener Tabak? W jakich elementach najmocniej rozwinął?
– W każdym aspekcie. Nie tylko, jako sportowca. Trener Tabak rozwija cię, jako człowieka. Dorastasz do pewnych rzeczy, rozumiesz więcej, inaczej podchodzisz do niektórych kwestii boiskowych i pozaboiskowych. Uczy charakteru i dawania z siebie jak najwięcej na każdym treningu i meczu. Jestem szczęśliwy, że miałem okazję przez prawie dwa sezony z nim współpracować. Pod jego skrzydłami najbardziej się rozwinąłem. Była to osoba, którą potrzebowałem spotkać na swojej sportowej drodze. Trener Tabak tworzy niesamowite rzeczy z tego, co ma. Każdy za każdego oddałby wiele. Byliśmy rodziną.

– Na koniec zapytam o reprezentację Polski. Jesteś zadowolony z gliwickiej "bańki" i czasu spędzonego na kadrze?
– Nie jestem zadowolony jedynie z wyniku, bo mógłbym być dopiero przy zwycięstwie z Hiszpanią. Jestem mile zaskoczony i cieszę się, że miałem okazję pokazać się w reprezentacji. Od zawsze było to moje wielkie marzenie. Fajnie, że trener mnie powołał i przy tym nie było żadnych problemów pozasportowych, które mogłyby mieć wpływ na decyzję. Chciałem dać z siebie wszystko i myślę, że nie zawiodłem. Będę dalej mocno trenował, żebym w przyszłości mógł dać jeszcze więcej reprezentacji. O ile oczywiście dostanę taką szansę.

– Najlepszą byłby turniej w Kownie.
– Do tego jeszcze daleka droga. Na razie trzeba się skupić na jak najlepszej grze w klubie. Potem trener Mike Taylor zadecyduje, jak wszystko dobrze poukładać, aby wycisnąć z tej drużyny jak najwięcej. Myślę, że Polska ma duży potencjał, aby powalczyć i dobrze prezentować się w przyszłości.