2. liga. Jacek Trzeciak: taktyka na Motor? Musimy strzelić dwa gole zanim zorientują się, że nie umiemy grać w piłkę

Górnik odrobił straty i "dowiózł" wynik mimo gry w osłabieniu

Czytaj też

Górnik odrobił straty i "dowiózł" wynik mimo gry w osłabieniu

Maciej Rafalski, TVPSPORT.PL: – W pierwszych meczach w tym roku wygraliście z KKS Kalisz i zremisowaliście z Wigrami Suwałki. Chyba ma pan powody do zadowolenia…
Jacek Trzeciak: – Graliśmy z rywalami z wyższych miejsc w tabeli, o dużym potencjale. Nasza gra wyglądała całkiem dobrze. Zimowy okres przygotowawczy nie był najłatwiejszy ze względu na dość duże opady śniegu. To wpływało na jakość sztucznej murawy, na której trenowaliśmy. Często zajęcia były podporządkowane właśnie warunkom atmosferycznym i stanowi boiska. Nie chcę zbyt mocno wybiegać w przyszłość, ale pierwsze spotkania mimo to wyglądały obiecująco.

– W obu meczach nie straciliście gola. Zimą pracowaliście przede wszystkim nad defensywą?
– Tak, chcieliśmy zmniejszyć liczbę traconych bramek, która była zdecydowanie za duża. Podzieliłem te gole na trzy kategorie: stracone, głupie i idiotyczne. Niestety, tych ostatnich było najwięcej. Mam na myśli przewinienia we własnym polu karnym czy błędy przy stałych fragmentach gry rywali. Było tego zbyt wiele, zwłaszcza, że mogliśmy liczyć na doświadczonych obrońców. Chodziło jednak o poprawę gry całej drużyny, chcieliśmy przerzucić odpowiedzialność za bronienie także na linię pomocy. Przed pierwszym meczem powiedziałem drużynie, jaką liczbę straconych goli zakładam. Chłopcy zrobili wielkie oczy i mocno się zdziwili. Na razie jednak jesteśmy na dobrej drodze do zrealizowania tego ambitnego celu.

– Długo zastanawiał się pan nad przyjęciem propozycji od klubu z Elbląga?
– Zespół był na ostatnim miejscu, wiele osób już jesienią skreślało go i nie wierzyło, że może jeszcze powalczyć o utrzymanie. Latem odeszło dziewięciu podstawowych graczy, a przerwa między sezonami była krótka. Zespół był budowany praktycznie od nowa, co wpłynęło na to, jak później wyglądała sytuacja. Na początku biłem się z myślami. Przekonały mnie spotkania Olimpii, które obejrzałem. Widziałem u piłkarzy wielkie zaangażowanie, nie było miejsca na obojętność. Po prostu brakowało zgrania. Z władzami klubu dogadałem się dość szybko.

Górnik odrobił straty i "dowiózł" wynik mimo gry w osłabieniu

Czytaj też

Górnik odrobił straty i "dowiózł" wynik mimo gry w osłabieniu

– Miałem też na myśli to, co spotykało w Olimpii pana poprzedników. Adam Nocoń odszedł, gdy drużyna miała szansę na grę w barażach o pierwszą ligę. Łukasz Kowalski z kolei musiał chować się przed wściekłymi kibicami w… karetce.
– Wiedziałem o sytuacji z Adamem Noconiem. Na początku wszystko wyjaśniliśmy sobie z szefami klubu. Nie ma żadnego problemu, realizujemy to, na co się umówiliśmy. Celem obecnie na pewno jest utrzymanie. Na razie udało się wyjść z bagna, ale wciąż jesteśmy blisko strefy spadkowej i musimy uważać. Budujące jest dla mnie podejście zawodników. Po każdym treningu jestem pod wrażeniem ich pasji i zaangażowania.

– W czerwcu tamtego roku odszedł pan z Olimpii Grudziądz. Później zaczął się "zjazd" zespołu, który teraz występuje w drugiej lidze. W kolejnych miesiącach nie było już ofert?
– Nie chcę odnosić się do okoliczności, bo uważam, że pewne rzeczy powinny pozostać pomiędzy mną, a klubem. Po rozstaniu z Olimpią Grudziądz pojawiły się inne propozycje, ale wspólnie z rodziną uznałem, że muszę odpocząć i przemyśleć pewne sprawy. Po miesiącu było mi już jednak ciężko wysiedzieć…

– Przy wyciąganiu Olimpii z kryzysu przydały się doświadczenia z Polonii Bytom? Najpierw jako zawodnik, a później jako trener przez lata musiał pan stawiać czoła trudnym sytuacjom…
– Polonia to moja piłkarska miłość, ale fakt, często żartuję, że po tych przejściach jestem jak… Arnold Schwarzenegger. Może trochę przesadzę, ale w tym klubie kryzysy przytrafiały się kilka razy w roku. To miejsce dla mnie wyjątkowe, wciąż bliskie memu sercu.

– Co przez te wszystkie lata sprawiało, że nie odszedł pan z Polonii?
– Dzisiaj piłkarze często mówią o miłości do klubu, ale słowa nie zawsze idą w parze z czynami. Ja naprawdę kocham Polonię. To uczucie i mój konserwatywny charakter sprawiły, że nie opuściłem klubu. Cenię sobie lojalność. Poza tym, Polonię tworzą wspaniali ludzie, to oni budują klimat, dla nich warto było się poświęcać.

– Wiele razy musiał pan czekać na wypłaty…
– To było najgorsze. Okresy, gdy na pensję czekało się po pięć miesięcy. Nie zarabialiśmy tam kokosów, a przecież każdy miał rodzinę, potrzeby… Nigdy nie byłem jednak za tym, by strajkować i nie trenować. Zawsze namawiałem chłopaków do wyjścia na boisko, przez co napotykało mnie sporo nieprzyjemności. Niektórzy mieli mi to za złe. Oskarżano mnie, że jako jedyny dostaję pieniądze, co było bzdurą.

– Mimo wielkich problemów organizacyjnych, Polonia nie była jednak chłopcem do bicia.
– Niepłacenie za wykonaną pracę jest patologią i należy to piętnować. Polonia Bytom to jednak kolejny przykład, że bieda jednoczy. W szatni byliśmy kolegami, wychodziliśmy na boisko i zasuwaliśmy, czasami mieliśmy satysfakcję z dobrego wyniku. Oczywiście potem szybko wracał temat kasy. Pamiętam sytuację, gdy trenowaliśmy pięcioma-sześcioma piłkami. W takich warunkach trenerzy musieli przeprowadzać zajęcia. Wtedy na pomoc przyszli kibice, którzy kupili nam m.in. piłki i czapki.

– Nie boli pana to, że Polonia błąka się po peryferiach poważnej piłki, a inne śląskie kluby jak Górnik czy Piast tak dobrze spisują się w Ekstraklasie?
– Oczywiście, że to boli. Polonia to klub, który zasługuje na zdecydowanie więcej niż trzecia liga. Na wszystko potrzeba czasu, uważam, że teraz drużyna jest w dobrych rękach i będzie coraz lepiej. Wierzę, że mój były klub niebawem zacznie odbudowywać swoją pozycję w polskiej piłce.

– Chciałby pan znowu poprowadzić Polonię? To jeden z pana celów?
– Myślę, że w najbliższym czasie do tego nie dojdzie. Moim priorytetem jest utrzymanie Olimpii, a co do ambicji, to chciałbym, by każdy piłkarz po moim odejściu z klubu powiedział, że za kadencji Jacka Trzeciaka zrobił postęp. To będzie oznaczało, że wykonałem dobrą pracę.

– Jak patrzy pan na poziom drugiej ligi? Uważa pan, że w ostatnich latach gra wygląda coraz lepiej?
– Tak, chociaż wiem, że jest wielu malkontentów. Nie należę jednak do tego grona, uważam, że w Polsce cały czas idziemy do przodu. Poprawia się szkolenie, w zespołach jest coraz większa konkurencja, mamy mnóstwo wykształconych, kompetentnych trenerów. Co do samej drugiej ligi, to jednak różni się od rozgrywek, które są wyżej. W Ekstraklasie mamy do czynienia przede wszystkim z większą jakością piłkarską i wielkim naciskiem na taktykę. W pierwszej lidze decydująca jest taktyka i wola walki. W drugiej lidze wciąż najważniejszy jest charakter. To dzięki niemu wygrywa się tutaj mecze.

– W czwartek znów zmierzycie się z rywalem, który znajduje się wyżej w tabeli i ma większe aspiracje. Jak chcecie zaskoczyć Motor?
– Zawsze mówię żartobliwie: musimy szybko strzelić dwa gole, zanim zorientują się, że nie potrafimy grać w piłkę… A tak na poważnie, mamy kilka pomysłów na przeciwnika. Podchodzimy do niego z szacunkiem, ale bez przesadnego strachu. Nie przyjechaliśmy do Lublina po wyrok. Zamierzamy zrealizować nasze założenia.