Premier League. Londyńska rewolucja Thomasa Tuchela. Chelsea wciąż niepokonana

By zapewnić sobie miejsce w ćwierćfinale Chelsea wystarczy remis. By odpaść, gracze Tuchela musieliby przegrać co najmniej dwiema bramkami. Taki wynik wydaje się być mało prawdopodobny. Odkąd obowiązki pierwszego szkoleniowca przejął Niemiec, londyńczycy ani razu nie schodzili z boiska pokonani.

Tuchel, jak do tej pory, poprowadził The Blues w dwunastu spotkaniach. W ośmiu z nich Chelsea zdobyła komplet oczek, a w czterech musiała podzielić się punktami. Gracze londyńskiego giganta strzelili trzynaście bramek, tracąc zaledwie dwie.

DEFENSYWA

Choć Niemiec przychodził na Stamford Bridge z łatką trenera ofensywnego, to pierwszym usprawnionym przez niego elementem była defensywa. Tuchel zmienił formację zespołu z 4-3-3 na 3-4-2-1 i – jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – rozwiązał problemy w grze obronnej.

Do składu wskoczyli Antonio Ruediger, Andreas Christensen i Cesar Azpilicueta, którzy nie pasowali do koncepcji poprzedniego menedżera – Franka Lamparda. Pierwszy z nich zaczął grać po lewej stronie bloku defensywnego, drugi został ustawiony centralnie, a trzeci odgrywał rolę skrajnego środkowego obrońcy bliżej prawej flanki.

Szeroko ustawieni stoperzy zabezpieczali sektory pozostawione przez ofensywnie grających wahadłowych. Na lewej stronie Tuchel dał szansę niegrającemu u Lamparda Marcosowi Alonso, a na prawej znalazł miejsce dla rezerwowego dotychczas Calluma Hudson-Odoia. Dawno nie widziani w pierwszym składzie piłkarze odpłacili się za zaufanie...

OFENSYWA

Większość akcji Chelsea inaugurowali gracze z bloku defensywnego. Edouard Mendy podawał piłkę do Ruedigera, który – krótkimi podaniami – transportował ją na prawą flankę. Za kadencji Tuchela kluczową rolę w kombinacjach zaczęli odgrywać dwaj nisko ustawieni pomocnicy – Mateo Kovacić i N'Golo Kante.

To oni schodzili nisko, prowokując rywali do wyższego pressingu. Po szybkiej wymianie na własnej połowie piłka zazwyczaj trafiała pod nogi Azpilicuety. Jako że ten większość kariery spędził na prawej obronie, to doskonale odnajdował się jako skrajny środkowy defensor. Przy linii bocznej współpracował z ofensywnie grającym prawym wahadłowym – Hudsonem-Odoiem bądź Reecem Jamesem.

W kombinacjach na flance wspomagał ich zazwyczaj Mason Mount, ustawiony jako prawy atakujący. Gracze Tuchela dążyli do zagęszczenia tej strony, otwierając drugie skrzydło dla szarżujących Timo Wernera i obiegającego go Alonso. Lewy atakujący wpadał w pole karne, a wahadłowy nierzadko dośrodkowywał na głowę środkowego napastnika – Olivera Giroud lub Tammy'ego Abrahama.

KADRA

Chelsea najczęściej atakowała więc prawą stroną, a najskuteczniejsza była z lewej. Wszystkie spotkania rozpoczynała też w formacji z trójką obrońców. Oprócz nich na boisku zawsze byli także wahadłowi i dwaj defensywni pomocnicy.

Po bokach, poza Alonso i Hudson-Odoiem, szanse dostawali Ben Chilwelli James. W środku pola sporo grał za to Jorginho, czyli kolejny z graczy niepasujących do koncepcji Lamparda. Największe bogactwo Tuchel miał jednak w linii ataku.

Ogrom możliwości pozwalał mu na liczne zmiany w ofensywie. Bo choć londyńczycy w każdym meczu byli identycznie ustawieni w tyłach, to z przodu dochodziło do wielu roszad. Raz grali w formacji 3-4-3, raz w 3-4-2-1, a raz w 3-4-1-2. W ataku, na skrzydłach, lub jako ofensywni pomocnicy opcję do rotacji stanowili Christian Pulisic, Hakim Ziyech czy Kai Havertz.

Rewolucja taktyczno-kadrowa Tuchela przyniosła oczekiwane efekty. Przywróceni do składu gracze odpłacili się świetną postawą, a wybrany przez Niemca system pozwolił Chelsea wykorzystać jej potencjał.

Od 26 stycznia – momentu zatrudnienia Niemca – tylko Manchester City był częściej przy piłce w całej Premier League. Gracze Pepa Guardioli, jako jedyni, wymienili też więcej podań. Szybciej i krócej grali jednak londyńczycy.

Oddali też też trzecią najwyższą liczbę strzałów i – obok Liverpoolu i Aston Villi – atakowali najczęściej w lidze. Dzięki świetnemu panowaniu nad piłką kontrolowali spotkania, nie pozwalając przeciwnikom stwarzać okazji. Za kadencji Tuchela, w dwunastu meczach, stracili tylko dwa gole. Dokładnie tyle, ile w jeden wieczór strzelić muszą gracze Atletico. W środowym rewanżu faworytami będą więc londyńczycy. Przy piłce utrzymują się bowiem doskonale, a w obronie radzą sobie jeszcze lepiej.