Niedoszły karateka i reprezentant Polski. Willi Orban, czyli rywal Roberta Lewandowskiego

Wybierz skład Polski na mecz z Węgrami

Czytaj też

Wybierz skład Polski na mecz z Węgrami

BEZ PIŁKI W DEBIUCIE

W sobotę wybiegł na murawę Fritz-Walter-Stadion, by w obecności 50 tysięcy kibiców wodzić wzrokiem za piłką, którą swobodnie wymieniali Mario Gomez, Thomas Mueller i Franck Ribery. W ciągu pięciu minut spędzonych na placu nie zdołał dotknąć jej jednak ani razu – stoczył kilka pojedynków fizycznych, próbował chociaż posłać klasyczną świecę w trybuny, ale był a to za wolny, a to zbyt wątły, by przepchnąć któregoś z gwiazdorów monachijskiego giganta. Z podniecenia nie przespał zbyt płynnie nocy, a już kilkanaście godzin później znów musiał naciągnąć na piszczele getry, dopasować ochraniacze i walczyć z napastnikami. Tym razem jednak wokół boiska zgromadziło się zaledwie 250 osób, a za rywali miał piłkarzy 4-ligowych rezerw FC Koeln. Porażkę 0:3 z Bayernem powetował sobie jednak skromnie, bo tylko remisem 2:2 z Kozłami, w barwach których zagrał też wtedy między innymi Jonas Hector, późniejszy reprezentant Niemiec.

Tak Orban zaczynał przygodę z dorosłą piłką. Miał 18 lat, 5 miesięcy i 25 dni, gdy został wpuszczony na końcówkę spotkania z Bawarczykami. Był to jego jeden z dwóch występów w tamtym sezonie Bundesligi. Po spadku Czerwonych Diabłów na zaplecze zgromadził zaledwie 7 spotkań, natomiast już w sezonie 2013/14 był podstawowym stoperem i powoli dopominał się o opaskę kapitana, którą wówczas jeszcze zakładał sporadycznie, a niedługo później na stałe wsunął na biceps. Dostąpił tego zaszczytu jako 22-latek najpierw w Kaiserslautern, a chwilę potem w Lipsku, gdzie za dwa miliony euro ściągnął go Ralf Rangnick. Z jednej strony cieszył się więc, bo szybko pokonywał kolejne szczeble kariery i miał za moment wrócić do Bundesligi, tym razem jednak już nie jako Czerwony Diabeł, lecz jako Czerwony Byk. Z drugiej strony się jednak martwił, bo to oznaczało, że na dobre rozejdą się jego drogi z Joshuą Smithem. Z synem amerykańskiego żołnierza wychowywał się razem w akademii FCK, ale gdy obaj stanęli u progu piłkarskiej dorosłości, szybko okazało się, że karierę zrobi tylko Orban. Dziś jest w końcu ważnym ogniwem walczącego o mistrzostwo Niemiec RB, jego rówieśnik odpoczywa na bezrobociu po dwuletniej przygodzie z irlandzkim Galway United.

– Jesteśmy jak bracia. Gdy powiedziałem mu, że będę grał w lidze irlandzkiej, był potwornie szczęśliwy, żartował, że powinienem mu zrobić miejsce obok siebie w szatni. Zna mnie doskonale, jak nikt inny i zrobiłby dla mnie wszystko. Ja dla niego również, zresztą w kilku względach jesteśmy bardzo podobni. Obaj uwielbiamy żelazną dyscyplinę, którą ja przejąłem w genach od ojca, a Willi w trakcie znajomości ze mną. Mam wrażenie, że przypominamy Spartan – opowiadał o relacji polskiego pochodzenia obrońcą Smith.

Wybierz skład Polski na mecz z Węgrami

Czytaj też

Wybierz skład Polski na mecz z Węgrami

NIEDOSZŁY KARATEKA

Ciągoty do walki Orban przejawiał zresztą od zawsze, zwłaszcza że jego ojciec był juniorskim mistrzem Węgier w karate i starał się zaszczepić miłość do tego sportu u chłopaka. Ten jednak już jako 5-latek ruszył na pierwszy trening piłkarski, choć w rozmowie z merkur.de opowiadał o swojej hałaśliwej naturze. – Karateką nie zostałem, natomiast zawsze lubiłem narobić trochę szumu. Zwłaszcza w domu, bo piłka bezustannie odbijała się od ścian i tłukła wszystko po kolei. Niszczyłem wazony, doniczki, butelki. Roznosiła mnie energia, więc trzeba było mnie zaprowadzić do klubu, bym rozsądnie ją spożytkował – wspominał.

Umieszczenie go w szkółce Kaiserslautern szybko nauczyło go systematyczności oraz obowiązkowości, i – jak sam twierdzi – błyskawicznie dzięki temu dojrzał. Na próżno szukać w jego życiorysie skandali, nudny jest nawet jego Instagram, zupełnie inny od innych piłkarskich celebrytów. Poza paroma zdjęciami z wakacji znaleźć można głównie fotografie ze spotkań, ewentualnie z siłowni i udokumentowaną współpracę z prywatnym trenerem. – Na boisku zawsze byłem nabuzowany, ale poza nim zupełnie spokojny. Myślę, że szybko dojrzałem i zrozumiałem, co chcę osiągnąć w życiu. Właściwie jako 16-latek uświadomiłem sobie, że będzie na mnie działało dużo bodźców zewnętrznych, wiele pokus, ale muszę pozostać skupiony na futbolu, by je odpierać. W stu procentach skoncentrowałem się na tym, by kiedykolwiek zagrać w Bundeslidze – tłumaczył w rozmowie z oficjalną klubową stroną.

Szybko zadebiutował, szybko został kapitanem, w międzyczasie skończył szkołę, bo tego tematu nie odpuszczali mu rodzice. Ojciec Węgier i matka Polka zadbali, by w razie czego nie musiał nadganiać materiału i z opóźnieniem zdawać matury. Twierdził zresztą, że dzięki konsekwentnej walce o dobre oceny wciągnął się w czytanie książek, które w dużej mierze wypełniają jego wolny czas. – Często edukuję się pod kątem swojego zawodu oraz odżywiania. Pociągają mnie też lektury o ludziach konsekwentnych i obowiązkowych, którzy na wszystko zapracowali samemu. Jak choćby Robert Dekeyser, były bramkarz Bayernu i TSV 1860, który później zasłynął jako producent mebli i założyciel fundacji. Wydał znakomitą autobiografię "Not for sale!" – mówił.

LEPSZY SŁUCHACZ NIŻ SKRZYPEK

Od kilku lat Węgier jest ważnym piłkarzem Lipska, choć w ostatnich miesiącach stracił akurat sporo czasu na leczenie kontuzji. Miał przerwę od listopada 2019 do maja 2020 roku, natomiast w tym sezonie znów wrócił do łask Juliana Nagelsmanna i pełni istotną rolę w formacji defensywnej. Jego umowa z klubem wygasa w czerwcu 2022 roku, ale niemieckie media są zgodne, że działacze siedli już z piłkarzem do rozmów i doprecyzowują warunki nowego kontraktu. W Lipsku bowiem zadomowił się na dobre i poznał już nie tylko tajniki sportu, ale też muzyki. Od małego fascynuje się właśnie tą gałęzią rozrywki, więc tym atrakcyjniejsze było dla niego spotkanie z orkiestrą w sali Gewandhaus w Lipsku, na które drużyna wybrała się kilka lat temu. Rangnick i Orban grali na skrzypcach, Timo Werner chwycił za wiolonczelę, Bruma z kolei za klarnet. – Pierwszy raz w życiu miałem ten instrument w ręku i chociaż wyjaśniano mi, jak go używać, nic dobrego z tego nie wyszło. Pozostanę chyba przy słuchaniu muzyki – relacjonował.

Jeszcze w 2017 roku Orban nie miał przynależności narodowej na szczeblu reprezentacyjnym. Po meczu Pucharu Niemiec został zapytany o to, kiedy i na jaką kadrę się zdecyduje, lecz odpowiedział wymijająco. – Rozumiem język polski, ale nie umiem mówić, tylko trochę. Moja mama ma polskie korzenie, ale nie było dotąd żadnego tematu, nie było kontraktu ze strony polskiego związku. Dlatego nie rozmyślam o tym za bardzo. Moja pierwsza opcja to gra dla Niemiec, ale nie chciałbym niczego wykluczać. Polska ma bardzo mocną reprezentację, zobaczymy, co przyniesie przyszłość – stwierdził. Na powołanie od Joachima Loewa się jednak nie doczekał, a w międzyczasie starania o ściągnięcie zawodnika do biało-czerwonej kadry wykluczył Zbigniew Boniek. – Nie ma żadnego tematu. My mamy inną filozofię, według której w reprezentacji Polski chcemy grać wyłącznie Polakami. Problem mamy z tym, że w Niemczech mieszka obecnie wielu naszych rodaków, mówiących w naszym języku, a Niemcy chcą nam ich najzwyczajniej w świecie zabrać. Gdy przyszedłem do związku, powiedziałem jasno: Obraniak, Perquis, Boenisch i Polański są Polakami, grają w kadrze i my ich nie dotykamy, natomiast nie będziemy robili Polaka z kogoś obcego tylko dlatego, że jest dobry – zapowiedział w programie "Cafe Futbol".

Trzy lata temu cierpliwość piłkarza w końcu się wyczerpała i skorzystał z tej oferty, która została na stole. Zadebiutował w węgierskiej kadrze w meczu Ligi Narodów z Grecją, od tamtego czasu zebrał już 18 spotkań, w których zdobył 4 gole. I to powinna być dla biało-czerwonych ważna przestroga przed czwartkowym spotkaniem: choć 28-latek mierzy jak na stopera "tylko" 186 centymetrów wzrostu, jest piekielnie niebezpieczny w polu karnym rywala. Może i nie został karateką, ale odbić się z obu nóg potrafi nie gorzej niż ojciec i wykorzystuje to w powietrzu bezlitośnie.