Własnymi rękami, bez milionowych dotacji i wielkich sponsorów. W Selcach na Słowacji udowadniają, że skoki narciarskie nadal da się uprawiać niewielkim nakładem sił. Rodzina Martina Mesika podjęła się karkołomnej misji odbudowania tradycji. I wychodzi im to świetnie.
Wyciąg na górę skoczni? Nie ma. Igelit? Nie ma. Milionowe wsparcie rządowe na krzewienie kultury fizycznej? Nie dostają. A mimo to w Selcach – wsi, która od początku do końca mierzy dwa kilometry i żyje w niej jakieś dwa tysiące osób – postanowili, że na przekór wszystkiemu będą mieć skoki narciarskie. Na Słowacji, która o tym sporcie właściwie zapomniała, to ostatnie miejsce, gdzie da się uprawiać go zimą.
Mesikowie najpierw mieli brata w Pucharze Świata, a teraz mają klub
Za całe zamieszanie odpowiada klan Mesików. To oni dzisiaj przychodzą do ośrodka Dubiny, doglądają pięciu nowiuteńkich skoczni i myślą: chyba się udało. 29 juniorów, których zrzesza Ski Klub Selce, ma do dyspozycji K10, K14, K20, K40 i ich prawdziwą chlubę – oddany jako ostatni obiekt K65, gdzie da się ustać skoki nawet poza granicę 75. metra. Niedawno udało się po raz pierwszy uruchomić oświetlenie. To jedna z kilku klamer, jakie spinają ten – jak by to nazwano u nas – obywatelski projekt.
Selce, gdzie za robotę na poważnie wzięto się w 2014 roku, są jednym z 39 ośrodków do skoków na Słowacji. Albo i więcej, bo archiwiści z serwisu skisprungschanzen.com twierdzą, że nie skatalogowali jeszcze wszystkiego. Wśród nich są prawdziwe perły. Każdy kibic powinien kojarzyć ośrodek w Strbskim Plesie – miejsce rozgrywania zawodów Pucharu Świata, a nawet mistrzostw świata FIS. Albo kultowe Kraliky – konstrukcję dużą, na której niemal równocześnie co w Willingen udało się pofrunąć poza magiczną granicę 150 metrów. Na loty tam załapał się jako dzieciak nawet wielki Stefan Kraft. 39 – dobra liczba. Niestety pomija warunek, że musi to być ośrodek zdatny do użytku, bo takich u naszych sąsiadów niemal już brak.
Poza tym Selce? Gdzie są Selce? One do teraz nie kojarzą się w żaden sposób szerokiemu odbiorcy sportu. Bo Selce wstawały z kolan po cichu.
Na Słowacji odwiedziliśmy miejsce i ludzi, którzy mogą być wzorem dla innych, jak własnymi siłami i za własne pieniądze dbać o infrastrukturę i rozwój młodych zawodników i zawodniczek. To oczywiście Selce i tamtejszy kompleks skoczni, o który dba rodzina Mesików. pic.twitter.com/MMwngFBuWX
— inSJders (@inSJders) July 8, 2020
Zbierają z podatków, od zakładu stolarskiego, z marketu. Gratulował sam Walter Hofer
Media zaczęły przyjeżdżać, gdy największa robota została już wykonana. A zanim bracia zaczęli zapraszać gości na mistrzostwa kraju, musieli po prostu wybabrać w ziemi.
– Karczowanie krzaków, wykonanie profilu, wykończenie wszystkiego drewnem. To było bardzo czasochłonne, ale efekt, naszym zdaniem, jest znakomity – chwalił się Jan Mesik przy okazji którejś edycji czempionatu. A miał czym. Gdy po trzech latach robót zarośnięta górka zaczęła przypominać skocznię, portal "Moja Bystrica" opisał Selce jako miejscowość, która od zawsze kojarzyła się z dobrych murarzy, drwali i stolarzy. "Chwalono ich kiedyś w całym kraju, a teraz okazali się najbardziej potrzebni u siebie – żeby rozruszać dyscyplinę, która o mały włos na Słowacji umarła" – można było przeczytać. I w tym nie ma wielkiej przesady. Zresztą napisano to, jeszcze gdy na klubowym parkingu nie było ratraka i śnieg na wszystkich skoczniach należało deptać własnymi nogami. Góra, dół, góra, dół. I od nowa po kolejnym opadzie świeżego puchu. Oraz gdy nie było jeszcze armatek (dostarczył je polski Supersnow) i przy braku opadu śnieg transportowano quadami z pól.
– Mesikowie wykonują wielką pracę dla słowackiego narciarstwa – pochwalił sam Walter Hofer, który przyjechał z gospodarską wizytą w 2018 roku. – Powstało miejsce, które przyciąga coraz więcej młodzieży. Ta wyjeżdża na zawody, przeżywa przygody. Tak to powinno działać. Widok tego całego zamieszania sprawia, że rośnie serce – a to mówił publicznie Peter Schlang, delegat mistrzostw sprzed dwóch lat. Działacz nie wspomniał jeszcze o kibicach. W materiale wideo, w którym znalazła się jego wypowiedź, widać tłum kibiców. Piją piwo, palą grille, jedzą kiełbaski. Słowem: piknik.
Nad ich głowami wisiał banner:
"Rekord Słowacji – Martin Mesik – Kulm 2006, 195,5 metra!"
Obok jest drugi: "tu się rodzą zwycięzcy!" – napisano, a po obu bokach wklejono sylwetki... Kamila Stocha z igrzysk olimpijskich w Soczi.
W Polsce też są takie Selce. Na razie w mikroskali
– Mesikowie przywracają wiarę, że pomimo rozwoju technologii, coraz droższego sprzętu i wymagań treningowych skoki wcale nie muszą być zamkniętą dyscypliną dla wybranych. Ich poświęcenie dla sprawy i pasja są cudowne. I przypominają trochę, jak skoki wyglądały jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Bo właśnie tak: kluby i obiekty budowało się lokalnymi zasobami, z pomocą sąsiadów. Nie tyle po to, żeby wychować mistrzów olimpijskich, tylko po prostu się pobawić. Tak samo jak chodzi się na biegówki albo pograć w piłkę w osiedlowej drużynie – mówi Artur Bała, skoczniołaz, autor w serwisie skisprungschanzen.com.
Bała i Mikołaj Szuszkiewicz z grupy inSJders odwiedzili blisko 1500 skoczni na świecie. Kilkakrotnie odwiedzali Selce i na bieżąco oglądali, jak Słowacy budują swój ośrodek. Szuszkiewicz wskazuje jednak, że to niejedyne miejsce, gdzie działa się dla skoków w podobny sposób.
– Drugim takim miejscem mogło być kanadyjskie Red Deer, budowane zresztą m.in. przez polskiego trenera Tadeusza Bafię. Mieli tam skocznię 50- i 35-metrową, ale tam prawdopodobnie wstrzymano rozwój. Lepiej ma się czeski Osek, gdzie nakładem lokalnej społeczności w 2017 roku odbudowano kompleks czterech skoczni, od K9 do K40. Mają tam nawet igelit, całość wygląda imponująco. Co więcej, w Bakuriani rękami lokalnych trenerów odremontowano skocznię K55 i przeprowadzono mistrzostwa Gruzji. To inicjatywy godne dużego szacunku – zaznacza Szuszkiewicz.
