05 kwi 2021 | Siatkówka / Reprezentacja

27. urodziny mistrza świata. Mateusz Bieniek: Vital Heynen? Nie mydlił mi oczu. Bardzo doceniłem wtedy jego szczerość

Michał Kubiak i Mateusz Bieniek (fot. Getty)

5 kwietnia Mateusz Bieniek, środkowy reprezentacji Polski i PGE Skry Bełchatów, mistrz świata w siatkówce, obchodzi 27. urodziny. W rozmowie z TVPSPORT.PL zdradził, czego sobie z tego okazji życzy i co obiecał mu Vital Heynen, gdy trafił do kadry.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

"Niesamowity ból". Mariusz Wlazły o nieznanej stronie MŚ

Czytaj też

"Niesamowity ból". Mariusz Wlazły o nieznanej stronie MŚ

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: – Muhammad Ali, Mike Tyson, Evander Holyfield, Andrzej Gołota. Którym z bokserów chciałeś być w dzieciństwie zanim zająłeś się siatkówką?
Mateusz Bieniek: – Zdecydowanie Andrzejem Gołotą A tak poważnie, to nie miałem jednego idola, jeśli chodzi o boks. Nie zmienia to faktu, że Gołota – chyba dla każdego Polaka – był wtedy ulubionym sportowcem ze względu na to jak walczył.

– Walczyłeś w ringu dwa razy. Raz zwycięsko, raz na remis. Znokautowałeś kogoś?
– Boks to była przede wszystkim możliwość wyładowania energii i podwyższenia adrenaliny. Nie udało mi się jednak nikogo znokautować. To nie była jeszcze ta siła (śmiech). Wielokrotnie dostałem za to w nos i wątrobę tak mocno, że zapamiętałem do końca życia.

– Byłeś też piłkarzem. Komu kibicowałeś?
– Od zawsze Real Madryt w erze Galacticos – Zinedine Zidane’a. Do tej pory został mi sentyment.

– Byłeś najwyższy, więc stawiali cię w bramce?
– Dokładnie tak. W siatkówce najwyższy szedł z kolei na środek. W boksie wzrost niewiele jednak dawał, bo byłem strasznie chudy, więc musiałbym najpierw przypakować, by osiągnąć przewagę. (śmiech)

Martyna Grajber: byłam w momencie, w którym łapałam się brzytwy, by nie utonąć – Na ile byłeś przekonany, że siatkówka będzie twoim sportem?
– Nie byłem przekonany. Początkowo w ogóle nie chciałem w nią grać. Dopiero po roku treningów zdecydowałem się ostatecznie na jej wybór, choć początkowo trzeba było mnie do niej mocno namawiać. Przejście do klasy sportowej o profilu siatkarskim przypieczętowało moją decyzję.

– Gdyby nie tata, wziąłbyś się za ten sport? On też w końcu grał w drugiej lidze.
– On był tym, który mnie głównie do niej namawiał. W dużej mierze pozostanie przy tej dyscyplinie to jego zasługa plus również nauczyciela ze szkoły, który zachęcał mnie do tego, bym zajął się treningami w klubie.

– Tata pracował w hucie w Blachowni, a mama?
– Tak kiedyś wyglądał sport. Tata pracował w hucie, ale także grał we wspieranym przez przedsiębiorstwo klubie. Łączyło się pracę z pasją, więc przełożeni dość przychylnie patrzyli na treningi mojego taty. Mama pracowała w pogotowiu ratunkowym.

– Pierwsza kibicowska miłość to AZS Częstochowa?
– Tak. Częstochowa ma ogromne tradycje, jeśli chodzi o siatkówkę. Na swoim koncie to miasto ma wiele sukcesów. Teraz klub niestety się rozpadł, ale AZS jest dla mnie szczególny, bo był blisko i prezentował świetną formę. Przewinęło się przez niego wielu wychowanków, który później grali w reprezentacji.

– Uczestniczyłeś w świętych wojnach z drużyną z Kędzierzyna-Koźla?
– Kilka razy byłem na meczu, więc pamiętam atmosferę Hali Polonia. Było to coś niesamowitego. Doping zawsze był mocny i dodawał chłopakom skrzydeł. Co do samych przyśpiewek, to nie wypada mi ich cytować (śmiech). Dlaczego? Między innymi dlatego, że jedna dotyczyła mojego aktualnego klubu, a druga byłego. (śmiech)

"Niesamowity ból". Mariusz Wlazły o nieznanej stronie MŚ

Czytaj też

"Niesamowity ból". Mariusz Wlazły o nieznanej stronie MŚ

Mateusz Bieniek i Vital Heynen (fot. Getty)

– Kiedy poczułeś, że siatkówka może być tym, co wykonujesz zawodowo?
– W SMS-ie Spała. Wszystko wtedy zostało podporządkowane sportowi. Wiedziałem, że chcę to robić zawodowo i muszę sprawić, że będę mógł się z tego utrzymywać.

– Miałeś miękkie nogi, kiedy wychodziłeś na swój kadrowy debiut z Rosją?
– Nerwy były duże, kiedy dowiedziałem się, że mecz rozpocznę w wyjściowej szóstce. Był stres, ale całe szczęście chłopaki dużo mi pomogli. Kilka słów, poklepanie po plecach i było mi o wiele łatwiej.

– Pamiętasz coś z tego meczu poza tym, że dostałeś MVP i zdobyłeś czternaście punktów?
– Pamiętam, że blokowałem na pewno Smoliara i jednego przyjmującego. Statuetkę z tego meczu mam nadal. Stoi na półce w domu rodzinnym.

– Jak będzie wyglądać twoja przyszłość? Nadal jesteś na wypożyczeniu z Cucine Lube Civitanova. Zostajesz w Skrze?
– Na ten moment nie mogę powiedzieć nic więcej poza tym, że mój kontrakt z Lube nadal jest ważny. W Bełchatowie czuję się jednak świetnie. Co do przyszłości, to wiele będzie zależeć od tego, jak będzie wyglądać sytuacja finansowa klubów po pandemii. Sporo tych za granicą ma problemy w związku z covidem. W Polsce jest jednak lepiej.

– Jedno wspomnienie związane z twoją karierą, które poza wynikami sportowymi zapadło ci najbardziej w pamięć?
– Jest związane z Vitalem. Na początku powiedział mi, że mnie nie okłamie, mówiąc, że zrobi ze mnie najlepszego blokującego na świecie. Dodał, że zrobimy jednak tak, by nikt nie sądził, że jestem najgorszy (śmiech). Słuchając go, pomyślałem sobie, że jest w tym bardzo dużo prawdy. Nie mydlił mi oczu. Bardzo doceniłem wtedy jego szczerość.

– Czujesz się pewniakiem do wyjazdu do Tokio?
– Poza Michałem Kubiakiem nikt nie ma pewnego miejsca. Między nami przebiegnie bardzo ciekawa rywalizacja. Na mojej pozycji jest wielu, którzy są pojechać, a środkowych na sam turniej szkoleniowiec może wziąć trzech. Mam nadzieję, że znajdę się w tym gronie, bo to moje marzenie.

– A jak to wpływa na rywalizację klubową z Karolem Kłosem i Norbertem Huberem?
– W Skrze jest nas trzech, więc liczymy na to, że któryś z nas pojedzie na igrzyska! Na treningach jednak sobie pomagamy. Każdy z nas wiele wnosi do zespołu. Dobrze się uzupełniamy.

– Czego sobie życzysz z okazji 27. urodzin?
– Medalu w Tokio, najlepiej złotego, a także zdrowia.

"Powinni go zwolnić". Opinie a praca trenera. Jak radzą sobie z nimi szkoleniowcy PlusLigi?
Kat, magik i trener, który miał problem. Hubert Jerzy Wagner
ZAKSA Kędzierzyn-Koźle czy PGE Skra Bełchatów? Która drużyna to zespół dwudziestolecia PlusLigi?