Trener Krzysztofa Różnickiego: "Jakie Tokio? Dajcie mu dorosnąć"

Nie dla wszystkich sportowców ubiegły rok był "pusty" i "do przeczekania". Chociaż w lekkoatletyce skończył się seniorom bez ważnych imprez mistrzowskich, to dla juniorów był po prostu kolejnym latem w drodze na szczyt. Urodzony w 2003 roku Krzysztof Różnicki, chłopak z Kaszub, zaczął po tej drodze nie iść, a frunąć. Genialny średniodystansowiec miażdżył rekordy Polski w młodszych kategoriach, a we Włocławku – już w stawce dorosłych – sensacyjnie zdobył mistrzostwo kraju na 800 metrów. Ale jego trener Krzysztof Król przykrywa chłopaka kloszem. I mówi: – z tymi seniorami to spokojnie, dajmy mu najpierw dorosnąć.

Michał Chmielewski, TVP SPORT: – Który Król to teraz król?
Krzysztof Król, trener Krzysztofa Różnickiego: – Nie no, błagam. Gdzie mi na razie do trenera Zbigniewa?

– Przyzna pan jednak, że to zabawne. Jeden trener o tym nazwisku ma sensacyjnego mistrza Polski na 800 metrów, drugi – na tym samym dystansie – właśnie świętował sukces kolejnego mistrza Europy.
– Zbigniew Król osiągnął więcej. I od razu uprzedzę, bo wszyscy pytają: nie jesteśmy rodziną. On jest z południa, ja z Kaszub. Jedynie przez kilka dni mieszkaliśmy w jednym pokoju i chwilę z tego pożartowaliśmy. Sprawdziliśmy nawet wykaz polskich nazwisk. Król zajmuje 38. miejsce.

– Pana pokora to bezpiecznik, gdyby z Różnickim nie wyszło, czy wy już wiecie, że idziecie po więcej?

– I?
– I asertywnie odmówiliśmy, to była wspólna decyzja. Krzysiek też uznał, że jeszcze nie czas. Jesteśmy na telefonie z jedną osobą, ale niezobowiązująco. Przyjdzie czas na kontrakt i wypełnianie oczekiwań. Staram się na razie sam ogarniać sporo spraw, myślę, że na nasze potrzeby na ten moment mi się to udaje.

– Szeroki ma ten parasol ochronny.
– Wszystko po to, żeby nikt ani nic nie zaburzyło jego rozwoju. On ma szkołę, za rok maturę, a od ubiegłego roku ciężar wielu oczu, które zaczęły oglądać każdy jego ruch. Gdy zaczął bić rekordy kraju w swoich kategoriach, poczuł się przytłoczony zainteresowaniem. Przyjeżdżał na zawody, a koledzy nie pytali go o to, co u niego słychać, tylko jaki ma plan, żeby wygrać? I tak wszyscy, wszędzie. Wieszali mu medal zanim poszedł na rozgrzewkę. Powiedział mi o tym i w końcu uznałem, że muszę wziąć więcej na siebie i dać mu oddech. Trochę go odciąłem. Po mistrzostwach Polski seniorów we Włocławku, które wygrał, zainteresowanie zrobiło się jeszcze większe. Ale wtedy był już lepiej przygotowany na to, jak się zachowywać.

– Patrząc, jak szybko idzie naprzód, spokoju może być coraz mniej.
– Ale dla jasności: to, że pojechaliśmy na MP do Włocławka, nie oznacza, że robimy jakiś przeskok i zapominamy o rywalizacji w jego kategorii wiekowej. Przeciwnie. To nie jest biegacz na już tylko na przyszłość i także dlatego wstrzymujemy się z kontraktami z menedżerami. On ma się na razie rozwijać i bawić bieganiem, a nie myśleć o złotówkach.

– A dostał już startowe na jakimś mityngu?
– Startowego nie, nie jest żadną gwiazdą. Ale na krajowych memoriałach udało mu się już zarobić dzięki zajętym miejscom.

– Krytykowano was, że macie taki potencjał, a nie wystartowaliście w mistrzostwach Europy w Toruniu?
– Tak. Choć może bardziej nazwałbym to dużym zdziwieniem.

Ciekawsze wyniki 17-latków na 800 metrów w historii:
1:47.27 Krzysztof Różnicki (2020)
1:50.62 Wojciech Kałdowski (1993)
1:51.09 Adam Kszczot (2006)
1:51.73 Marcin Lewandowski (2004)
1:52.93 Paweł Czapiewski (1995)

— Tomasz Wieczorek (@t_wieczorek) July 3, 2020

– Do Tokio też nie pojedzie?
– Po pierwsze, Krzysiek jest jeszcze daleko od minimum na igrzyska (1:45.20). Po drugie, nawet je mając, musiałby być w TOP3 na mistrzostwach Polski w Poznaniu, żeby dostać nominację. Po trzecie, ludzie, jakie Tokio? Dajmy mu czas. To nie jest nasz cel, bo tym są imprezy w jego kategorii wiekowej. Mityngi, które są dobrze obsadzone – startujmy, w porządku, bo dobrzy rywale pomagają wykręcić lepszy wynik. Ale mistrzostwa dla seniorów? Porozmawiamy o tym, jak będzie przynajmniej młodzieżowcem. Po kolei. To nie jest maszyna, to ludzki, młody organizm, który nie zniósłby jeszcze takich obciążeń. Mówią nam: "ale jego stać!" A ja pytam: na co? Na złoto czy po prostu na wyjazd do Japonii? Już dwa lata temu ustaliliśmy, że nasz kierunek to Paryż 2024. Niech najpierw skończy szkołę, zda egzamin na prawo jazdy, dorośnie, okrzepnie. I zacznie dźwigać jakieś ciężary. Trzeba być racjonalnym. Nie chcę porywać się na wyzwania jak szczerbaty na suchary.

– W USA, przy ich mentalności "tu i teraz", chyba by tego nie zrozumieli.
– Nie ma szans. U nich jest myślenie o tym, co dziś i wyciskanie cytryny, póki świeża. Oni nie kalkulują.

– Skąd ta różnica? Może to my robimy źle, a oni dobrze?
– Stany mają 300 milionów mieszkańców, osiem razy więcej niż u nas, więc i talentów pokroju Krzyśka mają po kilku w każdym stanie. W każdej konkurencji. Dlatego mogą sobie eksperymentować, wysyłać ich w bój ze starszymi, nakładać mocne obciążenia. Bo nawet jak z jednym nie wyjdzie – uważają – to na jego miejsce jest już kolejka następnych. U nas takiego urodzaju nie ma. Nie mogę sobie pozwolić na takie ryzyko, bo mogę pomarzyć o kolejce chętnych do biegania, jaką mają w USA. Gdy pojawia się w Polsce diament, trzeba zrobić wszystko, żeby niczego nie zepsuć przy szlifowaniu.

If you do one thing this morning, watch this race! ��

���� Krzysztof Roznicki, who turned 17 on Saturday, upset Michal Rozmys to win the Polish 800m title on Sunday. ��

(Video from @sport_tvppl)pic.twitter.com/oqE4Ca2j37

— European Athletics (@EuroAthletics) August 31, 2020

– W końcu przyjdzie moment, że trzeba będzie zaryzykować.
– Wyczynowy sport to zawsze balansowanie na krawędzi z obciążeniami. Ale to zmartwienie na później. Teraz to martwię się, żeby za dużo nie siedział w telefonie.

– Zabierał mu pan czasem na obozach?
– Zdarzało się.

– Do każdego zawodnika podchodzi pan tak emocjonalnie?
– Aż tak widać? Tak, chyba tak mam. Staram się być trenerem z autorytetem, ale też godnym zaufania. Widzę, kiedy komuś jest dobrze, kiedy źle, żyję ich życiami, bo myślę, że tak powinienem. Czuję za nich po prostu odpowiedzialność nie tylko pod względem wyników, jakie wybiegają w zawodach. Kibice wiedzą tylko, kto to jest, skąd pochodzi i jaką ma życiówkę. A za tym wszystkim kryje się codzienna robota, problemy, pomysły, tysiące rozmów. Będąc zaangażowanym trenerem, nie da się nie zżyć.

– Co ile przypadków dzieci, które przychodzą do lekkoatletyki, zdarza się taki diament jak Krzysiek?
– Nie wiem, bo do sukcesu są różne ścieżki. Dzieci różnie dojrzewają, różnie pracują, różnie korzystają z potencjału i mają różną motywację. Nie wszyscy mają w sobie tyle cierpliwości, żeby przeczekać gorszy moment i wierzyć, że wysiłek odda im później. A Krzysiek? Tak, to jest diament. Jeszcze trzy, cztery lata temu był piłkarzem. Zdolnym, nie było powodu, żeby zmieniał dyscyplinę, a jednak zechciał. Od tamtej pory od zera zdążył przeskoczyć na poziom klasy mistrzowskiej, otarł się o mistrzowską międzynarodową. Już mnie przerósł, a przecież on dopiero zaczyna.

– A pan którą miał klasę?
– W biegu z przeszkodami maksymalnie pierwszą, nic nadzwyczajnego.