Liga Mistrzów. Drogie marzenia, portfel bez dna i walka z UEFA. Spotkanie krezusów, czyli PSG – City

Bliskowschodnie derby w Lidze Mistrzów. Kasa, misiu, kasa...

Dzieje obu klubów, choć do złudzenia podobne w ostatnich latach, różnią się i to znacząco. Bo kto nie słyszał o słynnych potyczkach Górnika Zabrze z Manchesterem City? To mecze Pucharu Zdobywców Pucharów z 1970 i 1971 roku. Manchester był już uznaną marką, PSG dopiero co powstawał. Właśnie 1971 to data założenia paryskiego klubu. To różnice. Podobieństwa? W XXI wieku można znaleźć ich co niemiara. Zwłaszcza, kiedy mowa o kapitale.

Zaczął Abramowicz, w jego ślady poszli szejkowie

Kiedy w 2008 roku Mansour bin Zayed Al Nahyan za ponad miliard złotych kupował The Citizens, Chelsea miała za sobą już trzy występy w półfinałach Ligi Mistrzów, w sezonie 2007/08 doszła nawet do finału i gdyby nie pechowy rzut karny Johna Terry'ego, cieszyłaby się z pucharu. To Roman Abramowicz jako pierwszy na Wyspach przejął klub i zaczął budować imperium. Po kilku latach podobną drogą poszedł szejk Mansour. Dysponował majątkiem dziesięciokrotnie większymi niż Rosjanin, więc na zachciankę starczyło. I to bez najmniejszych problemów.

Aż takiej ofensywy transferowej na "dzień dobry" nie było, bo zabrakło czasu, choć Robinho, wówczas uważany za wielką gwiazdę, zdążył przywędrować do niebieskiej części Manchesteru. Ale kiedy wreszcie pojawiła się sposobność, w kolejnych okienkach w siedzibie City nie mieli już ograniczeń. Żadnych. – Chcemy zrobić tutaj najlepszy klub Premier League – zapowiedzieli właściciele. I zrobili, bo w 2012 roku Manchester zdobył pierwszy tytuł mistrza Anglii od 44 lat. A potem wygrywał w 2014, 2018 i 2019 roku. W tym pewnie też to zrobi.

Jakim kosztem? Przepotężnym. Między 2010 a 2016 rokiem na transfery wydano miliard euro. Nie złotych, tylko euro! Przez ostatnia dekadę jeszcze więcej. Blisko półtora miliarda. Kilka przykładów? Kevin de Bruyne kosztował 76 milionów euro, Ruben Dias 68, Riyad Mahrez 67,80, Joao Cancelo 65, tyle samo Aymeric Laporte. A zakupów za przynajmniej 50 milionów było aż dwanaście. Takich kwot nie wyłożył na piłkarzy między 2011 a 2020 rokiem żaden angielski klub. Druga, co wcale nie dziwi, jest w tym zestawieniu Chelsea.

Rekordy? To domena PSG

City szastało pieniędzmi, wydawało krocie, ale rekordy transferowe biło PSG. Dwóch najdroższych piłkarzy w historii? Obaj grają w Paryżu. To oczywiście Neymar i Kylian Mbappe. Pierwszy kosztował 222 miliony euro, drugi 145 milionów. Dwóch piłkarzy, około półtora miliarda złotych. Od tak astronomicznych sum może się zakręcić w głowie. Ale nad Sekwaną też zapragnęli wielkich triumfów. Nie tylko na francuskich boiskach, bo tam PSG dominuje. Kiedy nie wygrywa, nawet pojedynczego meczu, mówi się o niespodziankach, wręcz sensacjach.

Ubiegłoroczny awans do finału Ligi Mistrzów był kolejnym przyczynkiem do wyliczeń, ile Qatar Sports Investments, czyli inwestor, wyłożył na piłkarzy. Na same transfery, o pensjach nie wspominając. Wyszło 820 milionów funtów, prawie miliard euro, przez dziewięć lat. Od 2011 roku w Paryżu próbowali zbudować drużynę, która w Champions League będzie biła się o triumf. Przez kilka sezonów projekt dawał sukcesy, ale tylko na krajowym podwórku. Teraz PSG zaczyna podbijać Europę. Rok temu grało w finale i być może znów w nim wystąpi 29 maja. O ile pokona inne mocarstwo zbudowane przez szejków – Manchester City.

Kiedy ktoś pompuje w przedsięwzięcie tak wielkie pieniądze, musi oczekiwać wyników. Stąd zmiany trenerów, kolejne zakupy, zmiany. Bo tytuł mistrza Anglii znaczy jednak więcej niż tytuł mistrza Francji. A te przychodziły z lekkością. Ale Manchester City na europejskiej arenie aż tak PSG nie wyprzedził. Na pierwszy półfinał Champions League czekał osiem lat, paryżanie dziewięć. Za to w finale zagrali szybciej.

Superliga – na dwóch przeciwnych biegunach

Teraz się spotykają. I to w meczu o potężną stawkę. Zwycięzca dwumeczu zagra o triumf. Ale nie tylko o to. Zagra o zwieńczenie pewnego projektu. Roman Abramowicz na zwycięstwo Chelsea w Lidze Mistrzów czekał dziewięć lat. Z półfinału cieszył się już w pierwszym sezonie. A szejkowie musieli uzbroić się w cierpliwość. Ona ich łączy. Ostatnio podzieliła Superliga. Tyle że między bajki można włożyć opowieści o dbałości o ducha sportu. Tutaj też potężną rolę odegrał aspekt biznesowy.

Manchester City razem z sześcioma angielskimi klubami dołączył do projektu. PSG w "dwunastce" wybrańców zabrakło. I niekoniecznie paryżanom spieszno było do Superligi. Nasser Ghanim Al-Khelaifi, właściciel paryskiego klubu, ma też w swoim portfolio beIN Media Group, a ta zbiera niemałe pieniądze z praw telewizyjnych do Ligii Mistrzów. Zagadka rozwiązana. PSG może nie świeci przykładem, bo nierzadko wytyka im się wielkie wydatki, ale ich poczynania mogły dać do myślenia właśnie... City.

– Jako pierwsze zaczęły się wyłamywać Manchester City i Chelsea. Z jednej strony szejkowie mający zupełnie inne interesy niż grupa, która chciała się zbuntować, a przy okazji mający świadomość, że PSG też zostało z boku – mówił Grzegorz Kita, specjalista od marketingu sportowego, pytany, dlaczego akurat te dwa angielskie kluby jako pierwsze zadeklarowały chęć opuszczenia Superligi. Szejkowie patrzą przez pryzmat biznesu, a kiedy ci w Manchesterze dostrzegli, że nowe przedsięwzięcie niekoniecznie pomoże, raczej przeszkodzi, przyniesie straty wizerunkowe, a kto wie czy też nie finansowe, to opuścili w popłochu tonący okręt.

Na bakier z Finansowym Fair Play

Trochę ich dzieli, ale więcej łączy. Cel: wreszcie osiągnąć sukces w Europie. Kapitał: szejk, który zainwestował i zapragnął piłkarskiego mocarstwa. Niemalże nielimitowany budżet. To wspólne mianowniki. A ten nielimitowany budżet, choć pomaga w realizacji założeń, potrafił też sprawiać problemy. Pasa ani w Manchesterze, ani Paryżu nie zaciskali. Jak chcieli, tak płacili. Aż w końcu przyjrzała się temu UEFA. Chodziło oczywiście o Finansowe Fair Play, czyli zasadę, która miała ograniczać najbogatszych. Ale City i PSG niewiele sobie z tego robiły.

FRANCE 24 donosiło jednak, że choć UEFA nie tylko groziła palcem, ale zamierzała nałożyć sankcje na oba kluby, to tak naprawdę krzywdy nie chciała im wyrządzić. Gianni Infantino i Michael Platini (wówczas prezes UEFA) mieli zdaniem Yanna Philippina negocjować zarówno z Manchesterem, jak i PSG, bardzo korzystne warunki. Oczywiście, dla obu drużyn. FIFA się od tego rzecz jasna odżegnywała, ale fakt jest faktem. Wydają krocie, a w Champions League wciąż grają. Mimo że UEFA dwukrotnie wszczynała śledztwo wobec klubu z Paryża.

Za drugim razem paryżanom pomógł wyrok Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu. Ten w 2019 roku ogłosił, że nie poniosą żadnych konsekwencji z powodu ewentualnych nieścisłości. Swoje trzy grosze, chcąc, niechcąc, dołożyła UEFA. Najpierw oczyściła PSG, a później jednak dopatrzyła się nieprawidłowości. Tyle że... za późno. A skoro było po terminie, to szejkowie mogli odetchnąć z ulgą.

W teorii Finansowe Fair Play miało zahamować zapędy City i PSG. Czy zahamowało? Oba kluby grają w półfinale Ligi Mistrzów, jeden zagra w finale. I być może wreszcie szejkowie dopną swego – albo ci związani z Manchesterem, albo PSG. Którym będzie bliżej do sukcesu na miarę wydatków? Coś powie środowe spotkanie. Transmisja meczu w TVP 1 oraz online.