01 maj 2021 | Lekkoatletyka

Femke Bol i inne Holenderki – przed kim zadrżały Aniołki?

Czemu jesteś taka szybka? – pytają ją. A ona odpowiada, że nie wie i że lekkoatletyką to się dobrze bawi. W marcu na halowych ME w Toruniu zabawa zaprowadziła ją po dwa złote medale – na 400 metrów i w sztafecie. W weekend Femke Bol będzie błyszczała na Stadionie Śląskim, a latem spróbuje zniweczyć olimpijskie marzenia polskich Aniołków. Bo Holenderki, tak się złożyło, mają podobne.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

– Jest respekt przed Femke Bol?
– Robi na mnie gigantyczne wrażenie – szczerze przyznała Justyna Święty-Ersetic tuż po tym, jak w halowych mistrzostwach Europy w Toruniu od startu do mety musiała oglądać jej plecy. – Jest regularna, dobra, szybka i bez kompleksów. Po prostu. To świetna biegaczka, zresztą chyba właśnie wszyscy się o tym przekonaliśmy – dodała. Dla Polki, do niedawna europejskiej numer jeden na dystansie 400 metrów, pojawienie się takiej rywalki to wydarzenie. I tak samo zagrożenie, co motywacja.

Ostatnia szansa? Los polskich rekordzistów świata na włosku

Czytaj też

W 2018 roku polscy czterystumetrowcy byli na światowym szczycie. Dziś martwią się o bilet do Tokio. (fot. Getty)

Ostatnia szansa? Los polskich rekordzistów świata na włosku

To nic, że jest na co dzień płotkarką. Patryk Dobek też

Dziewczyna z Amersfoort, która w wieku 21 lat wzięła się za podbój Europy, przed World Relays już jest wymieniana w gronie największych. I chyba zasłużenie, odkąd zimą wprowadziła w stawce gigantyczne zamieszanie. Po pierwsze i oczywiste, dlatego że wygrywała. Po serii kapitalnych biegów pod dachem zbiła życiówkę do 50.63 sekundy – blisko sekundę lepszej od rekordu Polski. Po drugie, i może nawet istotniejsze, bo na stadionie Femke jest przede wszystkim płotkarką. Tam biega się w rytmie, samotnie, bez taktyki innej poza tą, żeby nie gubić kroku ani nogi atakującej przeszkodę. Tymczasem w hali, na ciasnej 200-metrowej bieżni trzeba z góry wymyślić plan, a potem przez kilkadziesiąt sekund przepychać się łokciami.

I gdzie ona w tym towarzystwie, taki chudziutki przecinek?

Bol, podwójna halowa mistrzyni Europy z Torunia (do indywidualnego złota dorzuciła drugie w sztafecie), przy niektórych rywalkach wygląda jak dziecko. Ale sobie radzi. Jest trochę jak trzmiel, który też nie wie, że teoretycznie nie ma fizycznych warunków, żeby latać, a lata.

– To normalne, że specjaliści od 400 m ppł zimą wchodzą na halę i próbują sił na płaskim dystansie – tłumaczył Marek Plawgo, legenda tej konkurencji, który też lubił flirtować ze zwykłą "czterysetką". W 2002 roku tak jak Holenderka został w Wiedniu halowym mistrzem Europy. Do tego połowa z jego sześciu medali dużych imprez to te, które wywalczył jako członek sztafet. Takich, rzecz jasna, bez płotków.

Plawgo tłumaczył, że trening wytrzymałościowy płotkarzy nie różni się drastycznie od tego, który wykonują "płascy" biegacze na jedno okrążenie. I że zimą, skoro nie mogą uprawiać swojej konkurencji pod dachem, każdy szuka sprawdzianów w innych. Sezon pod dachem to w końcu moment na poluzowanie treningów, oderwanie się od monotonii przygotowań do lata. Albo po prostu przygoda. Przecież będąc płotkarzem, można nie tylko pościgać się na 400 metrów, ale równie dobrze na 800. Przykładem Patryk Dobek w tym samym Toruniu, który z marszu podbiła sobie Bol.

– Jestem przede wszystkim płotkarką – zapewnia Bol i to samo w marcu powiedział Dobek.

Ostatnia szansa? Los polskich rekordzistów świata na włosku

Czytaj też

Ostatnia szansa? Los polskich rekordzistów świata na włosku

Członek złotej sztafety zawieszony. Grozi mu dyskwalifikacja

Czytaj też

Członek złotej sztafety zawieszony. Grozi mu dyskwalifikacja

Patrz, świecie, posadzili naszą Femke koło Lavillenie'ego

Urodzona w 2000 roku Bol miała zostać judoczką. Tak nakazał jej chirurg, gdy jako dziecku dwa razy składał złamaną rękę i stwierdził, że powinna nauczyć się dobrze upadać. Poszła, została przez rok, ale w końcu wróciła do rodziców i ogłosiła, że jest w tym beznadziejna. Do lekkoatletyki trafiła jako siedmiolatka za starszym bratem. Gdy miała piętnaście lat, zdobyła pierwszy krajowy tytuł w młodszych kategoriach, potem drugi i tak dalej. Przed ukończeniem wieku juniorki dobiła licznik do dziewięciu złotych medali. Do tego były rekordy i coraz żywsze zainteresowanie trenerów kadry. Przychodzili i mówili jej: – ty to kiedyś będziesz wielka.

Mało kto jednak spodziewał się, że Femke sportowo urośnie tak szybko. I że na bieżni w sensie przenośnym nie upadnie dotąd ani razu. W "De Volkskrant" napisali o zazdrości całej Europy, gdy na konferencji prasowej przed Toruniem posadzili ją przy stole bark w bark z wielkim Renaudem Lavillenie'em.

"I mieli rację, że tak zrobili. Nawet większą, gdy Femke zdobyła dwa medale, a Francuz ostatecznie nie wystartował."

Na to wszystko z boku patrzy jej wychowawca Bram Peters. On pewnie też nie przewidywał, że ma diamencik, dzięki któremu zostanie asystentem w prestiżowej grupie Laurenta Meuwly'ego. To zabawne, że zanim Bol zaczęła być stawiana za przykład, trener powtarzał jej, iż na treningach daje z siebie za mało. W rozmowie z "Athletics Weekly" biegaczka przyznała, że jak ognia bała się wtedy zakwaszenia mięśni, które dziś... kocha. I tak, wie, że to dziwne.

Listy światowe w biegu na 400 metrów kobiet w sezonie halowym 2021:

50.21 ��Shaunae Miller-Uibo
50.52 ��Athing Mu
50.57 ��Shamier Little
50.63 ��Femke Bol
50.84 ��Kaelin Roberts
51.14 ��Talitha Diggs
51.21 ��Lieke Klaver
51.34 ��Justyna Święty-Ersetic
51.41 ��Charokee Young
— Athletics News (@Nedops) March 14, 2021

– Nie mogłem patrzeć, jak biegnąc, jej kończyny latają bez kontroli we wszystkich kierunkach – wspomina początki Peters. – Ale z drugiej strony rozumiałem, że tak młody człowiek, który chłonie wskazówki i tak się poświęca, trafia się raz na milion.

Wtedy jednak, z takim talentem, telepiące kończyny nie były problemem. Jako wciąż nominalna U20 w końcu wygrała ze wszystkimi Holenderkami. Gdy zaczęła na poważnie trenować płotki, złapała taką formę, że bez trudu wypełniła minimum na MŚ w Katarze. Tam załatwiła sobie na 400 m ppł bilet do Tokio, a sztafecie pomogła zająć siódme miejsce w finale. My żyliśmy wtedy srebrem Polek i mało kogo interesowało, że na kontynencie rosną Aniołkom takie rywalki.

– A my patrzyliśmy na Polki i wiedziałyśmy, że skoro one mogą, to dlaczego nie my?

Członek złotej sztafety zawieszony. Grozi mu dyskwalifikacja

Czytaj też

Członek złotej sztafety zawieszony. Grozi mu dyskwalifikacja

Za tydzień wielki debiut. Nowa rola polskiego mistrza

Czytaj też

Szymon Ziółkowski rzut młotem Paweł Fajdek

Za tydzień wielki debiut. Nowa rola polskiego mistrza

Idą nowe Aniołki. Pytanie tylko, po jaki sukces i czyim kosztem

Dziś Holenderki, czyli nowe mistrzynie Europy, trenują już nie napędzane marzeniami o wyjeździe na igrzyska. Tylko myśląc, że mogą tam zdobyć medale. Bol i Lieke Klaver pod dachem uzyskały indywidualnie dwa najlepsze wyniki na kontynencie. Do tego mają Lisanne de Witte i kilka opcji na tę czwartą. W marcu wybrali akurat Marit Dopheide, ale na liście są jeszcze inne nazwiska. Kroczą po swoje bez żadnych kompleksów. W weekend w World Relays mogą znów udowodnić to na ziemi najgroźniejszych europejskich rywalek. Polek.

The Netherlands �� are sending super strong teams to the World Relays in Silesia on 1-2 May. ��

Femke Bol and Lieke Klaver headline their 4x400m team and Dafne Schippers and Nadine Visser have both been named for the 4x100m. ��

�� Full team here.https://t.co/CBnjSnHDuK pic.twitter.com/LFynMrsW1D
— European Athletics (@EuroAthletics) April 12, 2021

– Femke Bol śni się po nocach? – zapytaliśmy niedawno na TVPSPORT.PL Iwonę Baumgart, trenerkę Igi i Patrycji Wyciszkiewicz-Zawadzkiej.
– Nie! Będziemy walczyć o marzenia. Nie poddajemy się, nie tak łatwo! Jedziemy do Tokio, żeby walczyć o medale. Ale przyznaję, tak, to bardzo utalentowana dziewczyna – odpowiedziała.

Bol, rekordzistka Holandii i na płotkach, i na płaskie 400 metrów, już zupełnie otwarcie mówi, że w koronnej specjalności łaknie starć z największymi: Sydney McLauglin i rekordzistką świata Dalilą Muhammad. A okazji do mówienia nie brakuje. Od miesięcy zabiegają o nią największe media. Udzieliła rozmowy w podcaście dla World Athletics, znalazła czas dla "Weekly". Żeby obejrzeć rozmowę, trzeba zrobić przelew na pięć funtów i chętnych pewnie nie brakło. Bol była już na okładkach większości gazet w kraju, otwierała jedynki na portalach. W kraju rozkochanych w panczenach i kolarstwie staje się pomału ambasadorką lekkoatletyki. Wszędzie z urokiem nastolatki, która łapie chwile, budzi się i zasypia w kulcie YOLO (ang. raz się żyje). Na rozmowach wideo zdradza, że najbardziej na świecie "jarała się" przeprowadzką do olimpijskiego ośrodka w Papendal – holenderskiej multidyscyplinarnej bańki, w której trenuje z resztą kadry i ma do niej z domu pięć minut jazdy samochodem. Jarała się też obozem kadry na Florydzie, bo nigdy wcześniej nie leciała poza Europę. Ale z początków dużej kariery najżywiej pamięta poprzednie sztafety w Jokohamie.

– Poznałam tam prawdziwą przyjaciółkę. Musiała nią być ta dziewczyna, która dwie minuty po mnie w hotelu w identyczny sposób walnęła się oknem o głowę, próbując je otworzyć – tłumaczyła Klaver, o której mowa.

– W Papendal, u Meuwly'ego, wszystkie pracujemy na wspólny sukces. Jesteśmy razem na treningu i poza nim. Uczymy się siebie nawzajem. Tak, myślimy o Tokio, ale bardziej o tym, że ten klimat w grupie to teraz coś wyjątkowego. Staliśmy się, bez przesady, znakomitą biegową rodziną – przekonuje Bol. Trudno nie znaleźć tu podobieństw do niektórych wypowiedzi Polek z okresu, gdy na szerokie wody wypływała sportowa i marketingowa siła Aniołków. Te nasze wolałyby jednak nie oddawać pola holenderskim. A już na pewno nie w tym sezonie.

Za tydzień wielki debiut. Nowa rola polskiego mistrza