12 maj 2021 | Inne / Tokio 2020

Helsinki 1952. Syn dokończył "misję" ojca. "Wracam ze złotem, które powinieneś zdobyć"

Stadion olimpijski w Helsinkach i Frank Havens (fot. Getty Images)

Bill Havens zrezygnował z wyjazdu na igrzyska do Paryża (1924), by być przy narodzinach syna. Po 28 latach otrzymał od niego telegraf: "wracam ze złotem, które ty powinieneś zdobyć". Frank triumfował w Helsinkach (1952), w dyscyplinie uprawianej przez ojca.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Wykreśleni mistrzowie. Na igrzyskach w Paryżu strzelano do gołębi

Za 72 dni w Tokio rozpoczną się igrzyska olimpijskie. Transmisje w TVP!
Terminarz finałów | Reprezentacja Polski
* * *

To historia miłości rodzicielskiej i życiowych rozterek. Bill uprawiał sport od dzieciństwa. Z młodszym bratem, Budem, najpierw byli zapaśnikami, a następnie przerzucili się na kajakarstwo. Trenowali dzień w dzień w Washington Canoe Club na rzece Potomak. Przygotowywali się fizycznie i psychicznie, by wywalczyć miejsce w reprezentacji na igrzyska w Paryżu (1924). Uprawiana przez nich dyscyplina była tam jedną z pokazowych.

Bill świetnie spisywał się w jedynce, dwójce (u boku Buda) i stanowił o sile czwórki. Jego triumf w minimum jednej z tych konkurencji był praktycznie pewny, ale… życie zgotowało niespodziankę. Kilka tygodni przed podróżą do Europy żona kajakarza dowiedziała się, że urodzi najprawdopodobniej akurat podczas paryskiej imprezy.

27-letni Havens stanął przed wyborem. Mógł zostać przy żonie i być podczas narodzin dziecka lub wyjechać z bratem i spełnić marzenie. Wybrał pierwszą opcję. W domu dowiadywał się o kolejnych sukcesach reprezentacji USA. O tym, że Bud popłynął w dwójce z Harrym Knightem i wygrał nie tylko w tej konkurencji, ale także w jedynce i czwórce. Billowi natomiast nigdy nie udało się już zostać olimpijczykiem.

Nie żywił za to urazy do losu. Postanowił wychować dzieci – nowonarodzonego Franka oraz pięć lat starszego Billa Juniora – w olimpijskim duchu i miłości do sportu. Takie podejście przyniosło owoce, bo obaj synowie poszli w jego ślady. Zostali kajakarzami.

Podczas powojennych igrzysk w Londynie (1948) dostarczyli ojcu pierwszych wzruszeń. Wymieniany w gronie faworytów Junior zajął piąte miejsce na 1000 metrów, a Frank sprawił niespodziankę i zgarnął srebrny medal za rywalizację na dystansie 10 kilometrów.

Ten sukces napędził obu. Przeprowadzili się do Wiednia, gdzie trenowali pod czujnym okiem ojca. Ten stworzył z nich niemal niepokonany duet. W Helsinkach (1952) mieli być murowanymi kandydatami do złota. I byliby, gdyby nie doszło do wypadku. Niespełna rok przed igrzyskami Junior zerwał ścięgno w ręku, gdy pomagał przyjacielowi pchać samochód.

Czy nad rodziną Havensów ciążyło olimpijskie fatum? Bynajmniej. Do stolicy Finlandii dotarł bowiem Frank, który ponownie popłynął na 10 kilometrów. Wypadł jeszcze lepiej niż cztery lata wcześniej. Triumfował z niesamowitym czasem 57:41,1, a przed powrotem do domu wysłał telegraf. Pisał: "Drogi Tato, dziękuję, że czekałeś na moje narodziny. Wracam ze złotym medalem, który ty powinieneś zdobyć. Twój kochający syn, Frank".

Dopełnił w ten sposób trwającą dziesięciolecia historię i zakończył misję rozpoczętą przez ojca. Marzenie Billa zostało spełnione, a nazwisko Havens znalazło się w olimpijskim panteonie.