Odlotowe agentki. Ukraińskie skoczkinie wzwyż kochane bardziej niż cała lekkoatletyka

Podczas Halowych MŚ w Belgradzie Ukrainka Jarosława Mahuczych skoczyła 2,02 metra i zdobyła złoty medal. W świetle wydarzeń, które aktualnie mają miejsce w jej ojczyźnie – krwawej inwazji zbrojnej Rosjan i Białorusinów – ten sukces wydaje się mieć podwójne znaczenie. Na zawody w Serbii zdołało przyjechać tylko sześć reprezentantek tego kraju. W nocy, gdy padły pierwsze strzały, Mahuczych obudziła się w środku nocy i wiedziała, że będzie zmuszona do ucieczki.

– Przenieśliśmy się do pobliskiej wioski. Wtedy nikt nie myślał o treningu. Zmuszeni byliśmy siedzieć cały dzień w piwnicy, co minutę śledząc wieści. Nic nie mogliśmy zrobić - przyznała. Gdy zdecydowała się na emigrację, jej podróż do Belgradu trwała trzy doby. Mimo to w kluczowym momencie HMŚ choć na chwilę zdołała zapomnieć o tragedii jej rodaków.

Na stronie TVPSPORT.PL przypominamy tekst o Mahuczych i całej szkole ukraińskich skoczkiń wzwyż z maja 2021 roku.

* * *

Jarosława Mahuczych przyszła na stadion w Dniprze, bo "głupio było nie być sportowcem, skoro siostra uprawiała karate, ojciec kajakarstwo, a matka gimnastykę". Pamięta, że w debiucie nie była w stanie przeskoczyć śmiesznych 140 centymetrów i nikogo – poza siostrą, tatą i mamą – w zasadzie to nie obchodziło. Szansę dała jej surowa Tatjana Stjepanowa. Trenerka sama biegała przez płotki, ale wiedziała, że taka chuda jak patyk, co miała długie nogi, wąskie biodra i charakterek, to jest idealny materiał na wzwyżówkę. Po trzech latach już o głowę wyższa od koleżanek Jarosława poleciała do Kenii i tam została mistrzynią świata, skacząc z o rok starszymi. Srebrna medalistka – nasza Martyna Lewandowska – skończyła zawody z o 10 cm słabszym rezultatem. To, poza siostrą, tatą i mamą, obchodziło już wszystkich ukraińskich działaczy. Po kolejnych dwóch latach miała już złote medale z każdych zawodów, na które ją wysłano i w końcu trafiła na "prawdziwe" MŚ. Gdy w Katarze przeskoczyła 2,04 metra, za co odebrała pierwsze "tylko" srebro, postać Mahuczych obchodziła już cały świat.

I teraz najlepsze: Ukraina ma aktualnie nie taką jedną perełkę, a cztery.

Lewczenko, Mahuczych i inne Ukrainki. Idolki sportu na Insta-pokolenie

Machuczych tej zimy przeskoczyła już 206 centymetrów. Żadna kobieta nie skoczyła tyle w hali od półtorej dekady, nigdy w historii nie skoczyła tyle żadna nastolatka. Julia Lewczenko, która srebro MŚ wywalczyła dwa lata przed Jarosławą – w Londynie – ma życiówkę 202 cm. Iryna Geraszczenko, czyli brązowa medalistka ostatnich halowych ME w Toruniu, skacze 199 cm. A Julia Czumaczenko 194, ale i za taką w Polsce dalibyśmy się teraz pokroić. Jak ktoś się uprze, do listy może dopisać jeszcze Oksanę Okuniewą i jej 198 cm uzyskane przed kilkoma laty. Chociaż to nawet bez niej jest już kompletna przesada.

Minionej zimy Ukrainki zajęły trzy z czterech pierwszych miejsc na europejskich listach rankingowych; stają się siłą podobną do tej, z której zasłynął polski rzut młotem. I nasi, i one do Tokio polecą po medale. Tylko że marketingowo kapkę polskim asom odskoczyły. Na Instagramie dzień w dzień przeszło 300 tys. osób chce sprawdzać, co u nich słychać. Filmiki na TikToku, na których na przykład udają, jak śpiewają do znanych melodii, osiągają status virali. Może to głupie, jak i cały światek blichtru w mediach społecznościowych, ale ludzie pokochali je, bo nie widać w nich żadnego nadęcia. Te dziewczyny są bezpośrednie, sympatyczne, dosłowne. Jak mają ochotę się wydurniać – dzielą się tym. Jak rozśmieszy je mem – udostępniają go. Gdy osiągają sukces – dają temu wyraz, wydzierając się do kamery albo tańcząc na ulicy. Są dokładnie takie, jak ich pokolenie, które właśnie zaczęło butami wyważać drzwi do dużego sportu. A one stały się jego influencerkami, które poza pokazywaniem logo znanych marek na ich ubraniach, przy okazji dają wyraz temu, że lekkoatletyka może być sexy i cool.

At the age of 19, Yaroslava Mahuchikh ���� is already ranked #17 all-time for the women with the most 2-meter jumps during a career.

She equals 1998 European Champion Monica Iagar and 2008 Olympic Champion Tia Hellebaut.

The list: pic.twitter.com/BS3mfDC9EH

— tms (@TnFtms) February 11, 2021

– Jak to jest, być popularniejszym niż cały sport, który uprawiacie? – zapytano Lewczenko w wywiadzie dla poczytnej "Tribuny", zatytułowanym: "po tym tekście pokochacie Julię jeszcze bardziej niż dotąd". – Z jednej strony miło. A z drugiej wszystkie pracujemy na to, żeby ten trend się odwrócił.

Różnie na nie mówią, chyba najczęściej bajkowo: Atomówki lub Odlotowe Agentki. Bardziej formalnie ujęła to European Athletics, w odstępie dwóch lat obdarowując statuetką "wschodzącej gwiazdy" najpierw Lewczenko, a następnie Mahuczych. Obie przejął ten sam estoński menedżer. Aivar Karotamm opiekuje się też zresztą ich starszym kolegą Bohdanem Bondarenką.

POLECAMY: MŁODA POLKA CHCE NAWIĄZAĆ DO SUKCESÓW ROGOWSKIEJ I PYREK

– Ilu wywiadów udzieliłaś po MŚ w Londynie? – pytali w 2017 roku Julię, wtedy 20-latkę. – Nie liczyłam. Dziesiątki? – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Ilu wywiadów udzieliłaś po MŚ w Katarze? – spytali też w 2019 Jarosławę. – Nie wiem, nieważne, to było zarąbiste. Nie macie pojęcia, jak się cieszyłam, jak po powrocie do Dnipro obcy ludzie zaczepiali mnie na ulicy, żeby zrobić sobie zdjęcie i pogadać. Wtedy chyba pierwszy raz pomyślałam: okej, Jarosława, ty chyba naprawdę dokonałaś czegoś niezłego!

Mahuczych, która przed Dohą ledwie zdążyła świętować osiemnastkę, w trakcie finału i walki z idolką Marią Łasickene przychodziła pytać trenerkę Stjepanową, czy ta pozwala jej skakać 204 cm. – Musiałam to ustalić, skoro przed wyjazdem wiedziałyśmy, że jestem gotowa maksymalnie na 202!

Teraz mówi się, że niebawem może być gotowa nawet na rekord świata.

Trenerki długoterminowe: do zwierzania się, pracy, ochrony przed zmianą obywatelstwa

Życie Iryny Geraszczenko po marcowym medalu w Toruniu raczej nie zmieniło się tak, jak po pierwszym medalu Lewczenko – jej koleżanki z grupy z Kijowa. Obie dziwiły się wtedy, jak nagle urosła medialna machina: kamery na treningach, propozycje finansowe i internetowe propozycje małżeństw, oferty rozbieranych sesji dla magazynów dla panów, których konsekwentnie odmawia. Mimo że Lewczenko wie, jak mogłoby się to sprzedać, jeżeli już rok wcześniej – w trakcie igrzysk w Rio, gdzie posłano ją po naukę – Ukraina nazwała ją miss całej reprezentacji, a może i całej imprezy. Iryna, nawet jeżeli to nie ona sama podpisywała potem gwiazdorski kontrakt z Red Bullem i jeśli nawet tłumiła zazdrość, to sukcesem Julii zaczęła się motywować. Poza tym "ta z cienia", która obserwowała wszystko z boku, służyła jej za lampkę ostrzegawczą, w przypadku gdyby osławionej kumpeli miała uderzyć sodówka. Było tak od samego początku. W końcu po ledwie dwóch treningach w życiu Lewczenko pojechała na pierwsze zawody i od razu została mistrzynią stolicy.

– Rywalizowałaś z noworodkami? – usłyszała wtedy od rodziców, którzy zdawali sobie sprawę, że ich córka nie zdążyła się nawet jeszcze dowiedzieć, co to jest "flop" ani Fosbury, który go wymyślił. Zdawali sobie jednak sprawę, że po prostu miała do tego dryg.

Mahuczych nie miała w grupie nikogo takiego jak Geraszczenko, a też od początku przyzwyczajała się do wygrywania. Kwestię urody też wykorzystywała – chyba nawet lepiej, skoro jako nastolatka zaczęła brać udział w sesjach modowych. Dlatego po wybuchu prawdziwej popularności potrzebowała parasola ochronnego od trenerki.

– Chwilę po pierwszych sukcesach zaczęłam dostawać mnóstwo wiadomości. Ale nie zwykłe gratulacje. Właściwie to jeszcze jako dziecko wprost nakłaniano mnie do zmiany obywatelstwa – opowiedziała mediom kilka miesięcy po sukcesie w Katarze. – Pytali w USA, na Białorusi, nawet w Niemczech. A trenerce obiecywali posadę w Chinach, z zastrzeżeniem, że mogła mnie ze sobą zabrać. Gdzie indziej chodziło o studia i lepszą przyszłość, lepsze pieniądze. Ale ja mam tu swoją najlepszą przyszłość, a kontrakt ze sponsorem do 2027 roku. I nie jestem zachłanna – wyjaśniała, ale newsa o tym i tak przedrukowano z wykrzyknikami w większości gazet. – Trenerka pomogła mi podjąć właściwą decyzję i wskazać, gdzie jest nasz dom.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Yaroslava Mahuchikh (@rosya_dp)

Na wszystko przyjdzie czas – ustaliły, a i tak szybko wzięły się za zdobywanie świata

Mahuczych po studiach sama zamierza zostać trenerką. Zresztą już zdarza się jej pomagać w zajęciach, w których sama uczestniczy. Rzadko, bo rzadko, ale w szczególnych okolicznościach w zastępstwie za Stjepanową czasami prowadzi dzieciakom całe treningi.

World Athletics napisała o Ukrainie, że na wychowywanie wzwyżowców ewidentnie znalazła magiczną formułę. A już poważniej, że fundamentem ich sukcesu jest stałość i to w tej konkurencji się sprawdza. Stjepanowa, a w Kijowie Iryna Pustowojt, prowadzą te dziewczyny od początków.

– Jesteśmy rodziną – przyznała Lewczenko.

– Z zewsząd słyszałam: hej, masz taką zdolną skoczkinię, ona przerasta swój wiek; wysyłaj ją na zawody seniorów. A ja protestowałam, bo tu nie chodzi o wyniki, tylko o jej dojrzałość – tłumaczyła wychowawczyni Mahuczych, która ostatecznie pozwoliła jej w wieku 17 lat zadebiutować w Diamentowej Lidze i – przy okazji – zostać najmłodszą, której udało się wygrać zawody tej rangi. Pustowojt o swoich Atomówkach opowiadała zaś: – Widziałam, jak dorastają, zwierzały mi się z problemów. Ten sukces budował się, bo ja zaczęłam czuć ich organizmy, a one mój charakter i metody. I akceptowały je. Ale ponad wszystko istotne jest, że my się po prostu lubimy. I że zostało tak samo, odkąd dorosły.

Maria Łasickene. Idolka, która stała się rywalką. A dla Ukrainy Rosja stała się najeźdźcą

W pandemicznym sezonie 2020 Ukrainki podzieliły się już wygranymi we wszystkich diamentowych mityngach Marii Łasickene – dominatorki ostatnich lat – wyrosły za plecami zawodniczki, które z szacunku kłaniają się jej tylko przed zawodami i po nich. W trakcie chcą sprawić, żeby nikt więcej nie mówił o żadnej "erze Rosjanki", tylko o tym, że zaczęła się taka ich. Dla Mahuczych rywalizacja z Marią i Lewczenko jest o tyle zabawna, że jeszcze niedawno o obu opowiadała jak o swoich największych idolkach.

– Maria to wielka zawodniczka, wzór techniki, którą od dziecka naśladowałam. Rosja ma prawo być z niej dumna – to cały komentarz o konkurentce, na jaki zdobędzie się Jarosława.

PRZECZYTAJ TAKŻE: O JEJ DOMÓWKACH SŁYSZELI NAWET W PKOL, DZIŚ CHCE DO TOKIO

– Nie znam nikogo takiego, kto naraz byłby tak skoncentrowany i rozluźniony zarazem – dodawała Julia w rozmowie z krajową telewizją. Jedną z tuzinów, które przyjeżdżały do ich centrum treningowego na ekskluzywny materiał. Z Mahuczych natomiast kilka dni temu dużą sesję zorganizował ukraiński "Vogue".

Yaroslava Mahuchikh Takes the Spotlight for Vogue Ukraine https://t.co/UrOppDuL7f By @fashgonerogue pic.twitter.com/TmVQbLM1lw

— Andrea Torres Martin (@andjur) May 19, 2021

Dziś jednak obu trudniej stawiać Łasickene za wzór, skoro w zawodach Atomówki musiały przestawić myślenie na takie, które pozwoli im ją pokonać. Jest jeszcze coś. Pomiędzy oboma krajami na wschodzie Europy toczy się regularny konflikt zbrojny. Wygodniej więc za wszelką cenę próbować jak najdalej trzymać się geopolityki, przez którą miesiąc w miesiąc giną ich rodacy. Chociaż nie brakowało takich, którzy próbowali z niej wyłuskać coś o Putinie, Krymie i Donbasie, dotąd z obu obozów wracali z niczym. W "Tribunie" pytali więc Julię: czy zdarza ci się gwiazdorzyć, czy jadasz czasami fast foody, czy mogłabyś mieć zagranicznego chłopaka, tak jak ma go Elina Switolina? Lewczenko dla Mahuczych dzisiaj nadal może być drogowskazem. Który pokazuje, jak dać się lubić, ale nie zwariować od nadmiaru lajków, komentarzy i serduszek.

– Kiedy wchodzisz w świat dorosłych, nie bardzo nawet orientując się, kiedy to nastąpiło, jest jedna zasada: wszystko wokół może się zmieniać do woli, ale ty, ty musisz zostać taka sama – powtarza po starszej koleżance Jarosława, cytowana przez World Athletics.

Może w Tokio zrobią wspólne zdjęcie?

Mahuczych często nawiązuje do historii, jak będąc na wakacjach, obgryzała paznokcie, śledząc na wynikach online relację z finału MŚ 2017. Musiała się zadowolić tylko tekstowym opisem i liczbami, bo akurat trafiła na moment ze słabą prędkością Wi-Fi. Czytała więc każdy wpis i na koniec ucieszyła się srebrem Julii, jakby zdobyła je sama. Sama do dziś uważa za absurd, że już w dwa lata później stanęła na jej miejscu. I że po kolejnych dwóch, czyli teraz w sierpniu w Tokio, mogą po jednych zawodach naraz ucieszyć się obie. Albo i we trzy, gdyby na podium jako kolejna zmieściła się jeszcze Łasickene. A to na tę chwilę scenariusz wielce prawdopodobny, mimo że Polska wolałaby tam zobaczyć Kamilę Lićwinko.

– Was się nie da nie lubić – stwierdzono ostatnio w obecności Mahuczych. – Może, ale wiecie dlaczego? Bo ja wiem. W biegach mają tylko jedną szansę i jak będą za wolni, to cześć, papa, koniec. My po zrzuceniu poprzeczki mamy jeszcze dwie szanse, żeby to naprawić.

Mahuczych, aktualnie 20-latka, na ewentualne naprawianie, zrzucanie i przeskakiwanie ma jeszcze jakieś półtorej dekady. 24-latka Lewczenko niewiele mniej. Rekord Stefki Kostadinowej wynosi 209 centymetrów i jest już zdecydowanie za stary, by trwał w nieskończoność.