Kilkoro znajomych trzeba było zweryfikować. Ale większość wiedziała, że nie oszukiwałem. Kocham sport od dziecka, zapadłbym się pod ziemię, gdybym miał być na ulicach wytykany palcami jako oszust – mówi TVPSPORT.PL Jakub Krzewina, 400-metrowiec, który w poniedziałek wybronił się przed dyskwalifikacją za naruszenie przepisów antydopingowych.
Jakub Krzewina w poniedziałek 24 maja oficjalnie został odwieszony przez panel dyscyplinarny ds. dopingowych. I po miesiącu nerwów biegacz – halowy mistrz świata w biegu na 4x400 metrów – może znowu występować w zawodach, w tym walczyć o kwalifikację olimpijską. 32-latek wywalczył podczas rozprawy, aby jeden z trzech przypadków naruszenia przepisów antydopingowych związanych z informowaniem o miejscu pobytu na wypadek niezapowiedzianej kontroli został mu anulowany.
Krzewina na TVPSPORT.PL pierwszy raz od zawieszenia szeroko opowiada o ostatnim – paskudnym – miesiącu swojej kariery.
Panel Dyscyplinarny orzekł, że ostatecznie nie doszło do naruszenia przepisów antydopingowych przez Jakuba Krzewinę. Zostało anulowane jedno z trzech naruszeń, które polegało na niewpisaniu danych pobytowych. Zawiadomienia powinny być sporządzone w sposób bardziej jednoznaczny.
— Michał Rynkowski (@micha_rynkowski) May 24, 2021
MICHAŁ CHMIELEWSKI, TVP SPORT: – Co chciałbyś powiedzieć tym, którzy postawili na tobie krzyżyk?
JAKUB KRZEWINA, REPREZENTANT POLSKI W BIEGU NA 400 METRÓW: – Szczerze? Że chce mi się z nich dzisiaj śmiać. Że się pomylili. Że nikt nie powinien ferować wyroków wcześniej niż sądy. Żeby ci, którzy czytali nagłówki i zapamiętali jedynie "Krzewina, doping", a potem powtarzali, że jestem oszustem i koksiarzem, zastanowili się, ile nerwów kosztuje to bohatera takich artykułów. Bohatera, przypomnę, niewinnego.
– Po wyroku ludzie dzwonili z gratulacjami, takimi samymi jak po wygranych na stadionie?
– To brzmi dziwnie, ale tak, miałem gorącą linię po rozprawie. Nie jestem przyzwyczajony, z drugiej strony rozumiem, że bliscy przeżywali mocno tę aferę. Więcej było chyba w tych telefonach ulgi niż uznania. Mi też ulżyło. Trening, na który poszedłem po spotkaniu z panelem dyscyplinarnym, był najmilszym od miesiąca. W końcu nikt nie stał na stadionie, szepcząc mi za plecami: patrz, ten koksiarz przyszedł.
– Bywało tak?
– Pewnie. Tym bardziej, że kilka tygodni wcześniej zmieniłem klub na poznański. Bywały już lepsze przywitania z nowym środowiskiem niż afera na całą Polskę, prawda?
– Czy po rozprawie ktoś zadzwonił z przeprosinami?
– Nie wiem, czy miał kto. Chociaż kilku dziennikarzy chyba powinno.
– W takich sprawach niełatwo odkleić łatkę oszusta.
– Próbowałem się nie przejmować i zaczekać na finał sprawy. Ale nie dało się zupełnie przejść obok tego, jak zaczęli o mnie mówić. Albo jakie SMS-y od niektórych dostałem, wręcz z żądaniami wyjaśnień. Na początku sprawy nie czytałem tekstów o tym temacie, uznałem, że nie będę też bohaterem publicznej spowiedzi. Bo po co mi to? Nie jestem sportowcem z pierwszych stron gazet, żeby musieć stawać przed tłumem z opuszczoną głową. PZLA, Wojsko Polskie, rodzina – tylko w tym gronie czułem się w obowiązku wyłożyć wszystkie fakty. I co, wyszło na moje. Teraz zacznę chyba nadrabiać zaległości w tych artykułach i wpisach na portalach społecznościowych. Zweryfikuję, komu ufać, a przed kim trzymać się już z dala.
– Długa będzie ta lista?
– Na szczęście nie. I bardzo dziękuję za to m.in. ekipie z bieżni. Większość tych, którzy odezwali się po moim zawieszeniu w POLADA, nie wątpili w moją niewinność. Wierzę, że to dzięki szacunkowi, na który latami pracowałem.
– I dlatego uniknąłeś kary?
– Nie. Uniknąłem, tylko bo odkryto, że w trzech różnych pismach, gdzie był podany termin wpisania tych danych na nowy kwartał, były różne daty. Oraz że POLADA po drugim błędzie wysłała mi powiadomienie, że to mój pierwszy, a nie drugi. A to, teoretycznie, mogło mnie uśpić.
– Czy dobrze rozumiem, że o tym, czy cała Polska będzie czy nie będzie nazywać cię oszustem, dopingowiczem itd. zdecydowały takie proceduralne błahostki?
– No tak.
– Idź zgłosić się po jakąś nagrodę dla farciarzy. Bo to jest niebywałe szczęście, z tymi błędami w dokumentacji.
– Chyba to do mnie jeszcze nie dotarło, na jakiej krawędzi balansowałem. Wiem, że sportowcy kombinują. Niektórzy strasznie. Ale ja, przysięgam, nie. A groził mi rok, bo o tyle wniosła POLADA. To wszystko wynikło z mojej nieuwagi, nie jestem bez winy. Ale nie jestem żadnym dopingowiczem. Nie zasłużyłem na tę łatkę. I szkolenie w kadrze, którego koniec mi groził, to jedno. Status w nowym klubie – drugie. A trzecie to etat w wojsku. Dziękuję wszystkim przełożonym, że nie wydali na mnie wyroku zbyt wcześnie, tylko poczekali na finał sprawy. Nie każdego na to stać.
– Straciłbyś wszystko, gdybyś został zawieszony.
– A najgorsze, że straciłbym szacunek. Dostawałem od znajomych linki czy screeny z portali, na których niektórzy się mądrowali na mój temat. Na przykład pan Szymon Ziółkowski, który bardzo aktywnie wypowiadał się o sprawie Krzewiny m.in. na Twitterze. Ciekawe, czy mu teraz głupio? Ale pomijając... nie wyobrażam sobie, skończyć ze sportem bez dobrego imienia. Kocham sport od dziecka, od zawsze o nim czytam, interesuję się. To byłby dla mnie niepojęty wstyd, gdybym otrzymał dyskwalifikację. I osobista porażka, gdyby stało się to z takiego głupstwa.
– System ADAMS jest skuteczny?
– Jest pełen wad. Aplikacja jest trefna, zawiesza się, a ciągłe zgłaszanie zmian to jak wirtualne więzienie. Natomiast zdaję sobie sprawę, że nic lepszego dotąd nie wymyślono. I że chcąc być w elicie sportu, musimy się dostosować do tych zasad. Trudno. Mnie męczy tylko, że nie wszystkich traktuje się równo. Dlaczego o mnie było tak głośno, a wcześniej wyciszono przypadek Pawła Fajdka, który tak samo jak ja musiał bronić się przed takim zawieszeniem po trzech nieobecnościach w miejscu kontroli? Pawła nikt nie wytykał na stadionach palcami, gdy przychodził potrenować, mając na głowie panel dyscyplinarny. Czemu ktoś o Krzewinie sypnął do mediów? Tak powinno być?
– Byłeś już wtedy zawieszony, to jest już jakaś informacja oficjalna. Ludzie mają prawo wiedzieć. Przecież sam byś tego mediom nie powiedział.
– Okej, ale o niektórych przypadkach kibice nie dowiadują się nigdy albo dopiero po wyroku skazującym.
– Jaki masz plan na ostateczne zmycie plamy z nazwiska?
– Znowu zacząć szybko biegać.
– Kiedy wystartujesz?
– Na pewno pobiegnę na mistrzostwach Polski w Poznaniu, bo to jedyna droga, żeby dostać się do kadry na igrzyska olimpijskie. Po koronawirusie i tych wszystkich problemach jestem mocno w plecy z treningiem i przygotowaniem formy. Na obozie na Teneryfie nie pobiegłem w wewnętrznym sprawdzianie, bo bolał mnie Achilles. Ale wierzę, że awansuję do składu sztafety mieszanej, a także, że na IO pojedzie nasza męska sztafeta 4x400. Chcę wystąpić w kraju, potwierdzić jakość i dostać bilet do Japonii. Bo Kuba Krzewina to nadal aktywny sportowiec, a nie facet, który chciał ominąć prawo i okłamać całą Polskę.
