25 maj 2021 | Siatkówka / Reprezentacja

Dawid Konarski o eliminacji z Ligi Narodów i igrzysk: mam inną wizję zakończenia kariery

Vital Heynen i Dawid Konarski (fot. Getty)

W dalszym ciągu myślę o sobie jak o reprezentancie Polski i nadal będę chciał nim pozostać. Mam inną wizję zakończenia kariery w kadrze – mówi w TVPSPORT.PL dwukrotny mistrz świata w siatkówce, Dawid Konarski. Nie pojechał on z kadrą na Ligę Narodów do Rimini i tym samym stracił szansę na wyjazd na igrzyska w Tokio.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Gdzie oglądać Ligę Narodów 2021? Transmisja meczów Polaków w TVP

Kontuzja w polskiej kadrze. Osłabienie na Ligę Narodów

Czytaj też

Zuzanna Górecka, Zuzanna Efimienko-Młotkowska i Marta Krajewska

Kontuzja w polskiej kadrze. Osłabienie na Ligę Narodów

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: – Trudno panu było z decyzją Vitala Heynena odnośnie do niepowołania na Ligę Narodów?
Dawid Konarski, dwukrotny mistrz świata w siatkówce: – Na początku było trudno. Nie wyszedłem z rozmowy uśmiechnięty. Zaakceptowałem jednak jego wybór. Muszę iść do przodu. Czarna rozpacz i płakanie dniami i nocami nic mi nie da, nie zmieniłoby to decyzji Vitala. Wziąłem to na klatę i ruszyłem dalej. Póki co kadra nie gra meczów. Zobaczymy co będzie, kiedy się to zmieni.

– Obawia się pan tego, co zobaczy na ekranie telewizora?
– Nie boję się, ale będzie to dziwne uczucie. Kiedy nie było mnie na Pucharze Świata, czułem się inaczej, ale wtedy decyzja ta była podyktowana innymi pobudkami, zdrowotnymi. Liga Narodów za bardzo mnie jednak nie rusza, bardziej interesują igrzyska.

Reprezentacja Polski siatkarzy i zmiany. Vital Heynen tłumaczy obecność Norberta Hubera – Myśli pan o sobie nadal jako o zawodniku reprezentacyjnym, czy też eliminacja z igrzysk spowodowała, że to się zmieniło?
– W dalszym ciagu myślę o sobie jak o reprezentancie Polski i nadal będę chciał nim pozostać. Mam inną wizję zakończenia kariery w kadrze. Chciałbym to zrobić swoją własną decyzją na jednym z turniejów. Chcę zagrać dobry sezon ligowy, znaleźć się w kadrze i później myśleć o tym, jak zakończyć przygodę w drużynie narodowej.

– Pamięta pan swój pierwszy mecz w kadrze?
– Wiem, że to było w Łodzi, z Australią. Kiedy szedłem na zagrywkę, cały się trząsłem mimo że miałem na koncie już wiele rozegranych meczów ligowych. Gdy podrzuciłem piłkę, stres był. Całe szczęście szybko minął. Zapisałem na swoim koncie asa, blok i na pewno skończyłem atak. Cieszyłem się, bo zrobiłem coś w każdym elemencie i chyba nawet dwa razy zatrzymałem na siatce Igora Yudina.

– Otworzył pan wtedy drzwi do kadry. Co wyobrażał pan sobie za nimi?
– Cieszyłem się, a moje oczekiwania rosły w miarę upływu czasu. Najpierw pierwszy mecz w Lidze Światowej, później w mistrzostwach Europy, świata. Większych planów jednak nie robiłem. Nie wyobrażałem sobie, że zostanę dwukrotnym mistrzem świata.

– Co ma większe znaczenie – złoto turnieju niezależnie od tego, kto był liderem ataku w kadrze, czy też okres, w którym Ferdinando De Giorgi postawił na pana w roli pierwszego prawoskrzydłowego?
– Nie patrzę na to w ten sposób. Każde pojawianie się na boisku było dla mnie ważne, nawet jeśli była to tylko zmiana. Jeśli wejście na akcję, dwie przyczyniło się później do zwycięstwa zespołu, to jest to dla mnie bardziej wartościowe niż rozegranie całych mistrzostwa Europy 2017, które skończyły się klapą. Cieszyły mnie igrzyska, Liga Światowa i nawet sparingi. W każdym momencie, kiedy mogłem dać coś od siebie, to było to dla mnie ważne. Sam 2017 rok był specyficzny. Ligę Światową zaczęliśmy dobrze, później było coraz gorzej i coraz trudniej nam się rywalizowało. Nie wspominam tego najlepiej, podobnie jak chyba wszyscy z zespołu.

– Najbardziej bolesna porażka?
– Stany Zjednoczone w ćwierćfinale igrzysk olimpijskich.

– Co dzieje się po takim meczu?
– Byliśmy bardzo źli. Stephane Antiga, który był wtedy trenerem, nie stawiał wtedy na zmiany. Przegrywaliśmy już 0:2, nie zanosiło się na poprawę wyniku. Ostatecznie przegraliśmy mecz 0:3. Czułem złość. Było po turnieju, wracaliśmy do domu. Byłem wtedy z Fabianem w pokoju. Nie mogliśmy tego przeżyć. Przepaść czasowa do kolejnego takiego turnieju była dla nas wtedy gigantyczna. Kto jest w stanie przewidzieć, co będzie się działo za cztery, a finalnie pięć lat?

Kontuzja w polskiej kadrze. Osłabienie na Ligę Narodów

Czytaj też

Kontuzja w polskiej kadrze. Osłabienie na Ligę Narodów

Kontuzja i przerwa w kadrze. "Muszę przełknąć gorzką pigułkę"

Kontuzja i przerwa w kadrze. "Muszę przełknąć gorzką pigułkę"

Treningi... na korytarzu. Polakom nie będzie łatwo w LN

Czytaj też

Treningi... na korytarzu. Polakom nie będzie łatwo w LN

– Co było dalej?
– Pojechałem z Grześkiem Łomaczem na wakacje (śmiech). Z Rio był krótszy lot. Lecieliśmy wtedy na Kanary i zajęło nam to zaledwie cztery godziny.

– Co zwróciło pana uwagę w Rio?
– Otwarcie było olbrzymim przeżycie. Marzyłem o tym, by kiedyś wyjść na płytę stadionu i przejść się ze wszystkimi sportowcami. Zaczynaliśmy wtedy zmagania dwa czy trzy dni później, więc mogliśmy uczestniczyć w ceremonii otwarcia.

Rzeczywistość? Bardzo, bardzo długie oczekiwanie, chodzenie po torach stadionu i to w sumie wszystko. Byłem strasznie zmęczony. Trwało to kilka godzin. Nie dziwię się więc, że ci, którzy następnego dnia uczestniczyli w zmaganiach, nie brali udziału w ceremonii otwarcia. Też bym tak zrobił.

– Najlepsza anegdota z igrzysk?
– Raz staliśmy w bardzo długiej kolejce do McDonald’s po kawę. Strasznie długo to trwało, chyba z godzinę. Oczywiście tuż przed nami zabrakło tego napoju. Nie była to odosobniona sytuacja. Cieszyłem się, że ta sieć jest nieopodal naszego obiektu, a okazało się, że codziennie były do niej tak duże kolejki, że czasami nie można było skorzystać.

– Co sobie stamtąd pan zabrał?
– Poszewki. Słyszałem, że tak się robi.

– Co?
– Pościel olimpijska to tradycja. Krzysztof Ignaczak mi o tym powiedział. Sam nawet pokazywał w domu, że ma.

– Gdzie pan trzyma medale?
– Mam część w szafie pod telewizorem. Reszta chyba jest u rodziców. Jak już skończę grać, to je pozbieram. Na razie wiem, że mam jeszcze czas, żeby dołożyć następne.

– Co ma pan poza siatkówką?
– Kochaną żonę. To mi wystarczy.

– Pasje?
- Od kilku dni ogrodnictwo. Koszę trawę, przesadzam rośliny, rozbieram altanę, staram się wyprowadzić kreta. Będę też przy domu robił boisko do plażówki.

– Ostatnio zbudował pan dom. Posadził pan już jakiekolwiek drzewo?
– Tak, posadziłem. Na razie jest małe. Dom jest, drzewo jest, żona jest, pies też, choć przebywa obecnie u rodziców. Jeszcze został syn. Może się kiedyś uda. Co do bliższych planów, pewnie przejdę się na finał Ligi Europy w Gdańsku, a później jest Wimbledon. Nigdy wcześniej nie miałem na takie rzeczy czasu. Kiedy ma się dwa, trzy tygodnie wakacji w roku, nie ma momentu na rozwijanie pasji. Poczekaj jednak do września. Jeśli wtedy zrobimy wywiad, będę miał co opowiadać!

Czytaj też na TVPSPORT.PL:
– Liga Narodów zamkniętych. Kiedy logika przeszkadza organizatorom
– Czy szkolenie siatkarskiej młodzieży w Polsce przez klub się opłaca?
– Zagraniczny zespół w PlusLidze. Więcej pytań niż korzyści?