Komentarz po meczu Polska – Słowacja. Hej "Zibi", "Krycha", "Lewy", "Zielu", Wojtek. Czuję się oszukany

GRAMY DO KOŃCA? POLSKA MOŻE ODPAŚĆ NAJSZYBCIEJ 

Grzechy prezesa

Zacznę od pana, panie Zbigniewie, bo uważam, że pańskie grzechy są najcięższe. Najpierw wymyślił pan Jerzego Brzęczka. Trenera – pod względem umiejętności w swoich fachu – zupełnie niepasującego do tej grupy piłkarzy. A potem zawrócił pan w połowie drogi, zatrudniając Paulo Sousę. Za późno, by był w stanie nauczyć tę drużynę, by grała tak – jak on chce. Kto zawraca w połowie drogi – ten traci najwięcej. Jest zmęczony, strudzony podróżą, wydał mnóstwo pieniędzy, stracił sporo czasu, a na koniec – jest tam, gdzie był na starcie.

Mówi pan o sobie, że lubi iść pod prąd. Zmartwię pana. Mam wrażenie, że lubi pan iść tam, gdzie może liczyć na kilka "lajków" więcej. Marzę o prezesie, który mniejszą uwagę przywiązuje do opinii kibiców na Twitterze. Social media nie oceniają skuteczności, sensowności naszych działań. One oceniają ich populizm. Powiedział pan nam, że skoro właśnie PAN wybrał Brzęczka to coś w tym musi być. Co takiego w tym było, że tuż przed Euro trzepnął go pan w twarz? "Przecież sami chcieliście, bym go zwolnił" – już słyszę ten argument. Znów populizm. Chcieliśmy, aby pan go nie zatrudnił. A skoro jednak był pan tak go pewny, dlaczego potem ugiął się pod presją opinii publicznej, dziennikarzy i piłkarzy?

Chwycił pan nas za rękę, zbajerował płynną gadką, poprowadził za sobą. Pięknie. Tylko dlaczego jesteśmy w lesie, a pan w UEFA? Przy okazji meczu ze Słowacją miał pan okazję zobaczyć efekt swoich działań. Czy od 2018 roku zrobiliśmy postęp w jakiejkolwiek dziedzinie? Czy dał pan tej drużynie komfort, by mogła spokojnie pracować nad detalami, które dziś, w godzinie największej próby, mogłyby dać jej przewagę nad rywalem? Ta drużyna przez lata opierała się na grze skrzydłami. W zasadzie przez dekady. Mieliśmy Kamila Grosickiego i Jakuba Błaszczykowskiego. To oni byli motorem napędowym tej drużyny. Wystarczy spojrzeć na liczby. Dziś nie mamy ani jednego, ani drugiego – te czasy już minęły. Dziś – na kilka miesięcy przed mistrzostwami Europy – postanowił pan zatrudnić trenera, który zechciał całkowicie przebudować naszą futbolową identyfikację. Wszyscy po cichu wierzyliśmy, że to się uda. Dziś widzimy, jak naiwne było to podejście. Nas zgubiła ślepa wiara kibica. Co zgubiło pana? Umie pan to nazwać?

Śmieszna drużyna

Po meczu z Rosją Paulo Sousa mówił, że identyfikuje problemy w naszej defensywie. Na dwa tygodnie przed meczem ze Słowacją! Po spotkaniu z Islandią selekcjoner zapowiedział, że oto czas, by zacząć pracować nad stałymi fragmentami gry. Na tydzień przed startem Euro! Jak żałośnie to brzmi dziś, gdy Euro – w zasadzie już po pierwszym meczu, mimo że na turniej zostali zaproszeni niemal wszyscy, mimo nowych zasad wyjścia z grupy(!) – gdy to Euro już się dla nas praktycznie skończyło.

Oczywiście, w futbolu wszystko jest możliwe. Ale ostatnio najbardziej prawdopodobne jest to, że Polska przegra. Wystarczy dać nam piłkę i poczekać aż sami zrobimy sobie krzywdę.

W 2018 na mistrzostwach świata byliśmy ciałem obcym. Dziś znów nie pasujemy do tego towarzystwa. I tak, wiem, że w 2010 roku Słowacy ograli bliskich pańskiemu sercu Włochów. Ale zanim spróbuje pan się do nich porównywać, przypomnę, że dwa lata później Italia była w finale mistrzostw Europy.

Na litość boską! Jaki jest dziś nasz pomysł na grę? Czym chcemy zaskoczyć rywala? Gdzie jest ogień? Gdzie żar tego zespołu? Gdzie w ogóle JEST ten zespół. W zasadzie to wszystko jest bardzo proste. Podstawowym zadaniem reprezentacji Polski jest doprowadzenie do tego, by Robert Lewandowski w każdy meczu miał przynajmniej dwie, trzy okazje do zdobycia gola. Nie potrafimy i tego. Od lat. To dwunasty mecz "Lewego" na wielkim turnieju. Strzelił w nich dwa gole. Miał siedem klarownych sytuacji. Siedem w dwunastu meczach. W poniedziałek znów – żadnej. Tak, wiem, że rywale pilnują go podwójnie. Ale Romelu Lukaku też to dotyczy, a przecież Euro zaczął od dwóch goli. No dobrze, zejdźmy trochę niżej, bo z Belgią nam porównywać się nie wypada. Macedonia Północna. Tu też wiadomo, kto jest liderem, a jednak Goran Pandew też miał już okazję, by cieszyć się z gola.

Jesteśmy karykaturalną, śmieszną drużynką, która nie jest w stanie zagospodarować nawet najlepszego napastnika na świecie.

Mak czy Neymar?

Ale oczywiście – przy okazji – mamy o sobie całkiem niemałe mniemanie. Czuję się oszukany, bo w poniedziałek to Słowacy wyglądali, jakby mieli lepszych piłkarzy. A przecież wiem, kto tam gra. Na lewej obronie – 35-letni facet, który miał w poprzednim roku wielkie kłopoty ze znalezieniem klubu. W końcu się udało znaleźć coś na Cyprze i po trzech latach przerwy wrócić do kadry. Gdy padł pierwszy gol dla Słowaków, przez chwilę pomyślałem, że u nich gra Neymar, a to przecież tylko kolejny piłkarz, który niedawno przez pół roku pozostawał na bezrobociu, a w tym sezonie dla Ferencvarosu strzelił jednego gola. Do naszej drużyny tacy ludzie nie mieliby wstępu, prawda?

Euro rozpoczęliśmy z ludźmi, którzy regularnie grają w swoich klubach. W Bundeslidze, Serie A, Premier League, w rosyjskiej Priemjer-Lidze. Jak to jest możliwe, że mając takich ludzi – od trzech lat nie jesteśmy w stanie zbudować sensownej drużyny? Gdzie jest jakość, którą piłkarze pokroju Roberta Lewandowskiego, Wojciecha Szczęsnego, Piotra Zielińskiego, czy Grzegorza Krychowiaka MUSZĄ gwarantować? Skoro nie mamy zespołu – gdzie jest ich błysk? Nie lubię tego zwrotu, ale często mówi się o piłkarzu X, że "robi różnicę". Kto z naszych robi dziś różnicę? Tę na plus oczywiście. Bo o taką na minus – znacznie łatwiej.

Grzegorz Krychowiak ma za sobą świetny sezon w Lokomotiwie Moskwa. To piłkarz specyficzny, którego cechuje wielka zuchwałość. Gdy jest w formie – ta zuchwałość daje nam przewagę. Ale w poniedziałek znów nas zgubiła. Znów, bo o 2018 moglibyśmy powiedzieć coś podobnego. W meczu z Senegalem to przecież zupełnie niezrozumiałe podanie Krychowiaka do tyłu doprowadziło do sytuacji, po której straciliśmy drugiego gola. Spotkanie ze Słowacją to bezsensowne osłabienie drużyny. Krychowiak – z piłkarza, który powinien być naszą ostoją – zamienia się w człowieka, który podpala lont, a potem ucieka. Oczywiście, nie można wszystkiego sprowadzać do jego osoby. Gdy drużyna nie działa – wina nie leży po stronie jednostki. Ale Krychowiak wyrasta na symbol kolejnych dramatów.

Rzeczywistość przerosła oczekiwania

Mecz z Islandią. Sprawdzian generalny przed Euro. Po błędzie Krychowiaka tracimy drugiego gola. Oczywiście, to tylko sparing, ale lampka alarmowa powinna się zapalić. – Islandia strzeliła nam gole po stałych fragmentach gry. To były w zasadzie jedyne sytuacje, które mieli – powiedział po meczu. A ja się zapytam: "I co z tego?". Skoro grasz z rywalem, który ma stuprocentową skuteczność – nie możesz dać mu nic. Tydzień przed mistrzostwami, a my usłyszeliśmy, że w zasadzie nie jest źle, bo choć rywal strzelił nam dwa gole – nie mógł więcej. No cóż, dwa gole czasem wystarczają. Podobne zdanie – z ust Paulo Sousy – usłyszeliśmy po meczu ze Słowacją. – Rywale oddali dwa celne strzały i padły z nich dwa gole – powiedział selekcjoner. A ja znów mogę zapytać: "I co z tego?".

Jerzemu Brzęczkowi zarzucaliśmy, że nie potrafi wykorzystać potencjału Lewandowskiego i Zielińskiego. A co wydarzyło się w poniedziałek? Czy w tej drużynie są ludzie, na których my – kibice reprezentacji – możemy liczyć? Czy są tu ludzie, co do których możemy być pewni, że zagrają na wysokim poziomie? Którzy swoimi indywidualnymi umiejętnościami (bo przecież mają) będą potrafili, choć momentami, zamazać braki w naszej grze kolektywnej?

Panowie piłkarze, swoją postawą na przestrzeni ostatnich trzech lat sprawiliście, że kibice przed Euro nie oczekiwali od was w zasadzie niczego. Potwierdziliście te oczekiwania w pełnej rozciągłości. No dobrze, trochę te oczekiwania przerośliście. Bo nawet najwięksi pesymiści – w meczu ze Słowacją liczyli na ciut więcej. I znów okazuje się, że gdy liderzy zawodzą, nie mamy kim ich zastąpić. Klasowych piłkarzy jest zbyt mało. Sousa myślał, że mając takich zawodników może przed najważniejszym meczem przebudować nasz system gry (po raz pierwszy z jednym napastnikiem), wystawić defensywę w nowym składzie, a i tak to zadziała. No nie.

Nie widziałem w poniedziałek żaru na boisku. Nie widziałem ognia po meczu. Lewandowski stanął przed kamerą TVP Sport i – w zasadzie uśmiechnięty – stwierdził, że mecz powinien się zakończyć "minimum remisem". Wiem, że przed kamerami decydujemy się czasem na dyplomację, ale po takim meczu – od kapitana, najlepszego napastnika świata – chciałbym jednak usłyszeć coś innego.

Chciałbym zobaczyć zdeterminowanego faceta, który już pręży muskuły przed wejściem do szatni, by tam wstrząsnąć zespołem. Kogoś z kurwikami w oczach. Zobaczyłem człowieka, który wygląda tak jakby nic wielkiego się nie stało. I po raz kolejny tego dnia poczułem się oszukany.