04 lip 2021 | Lekkoatletyka

Lekkoatletyka. Anna Matuszewicz: na złote medale jeszcze przyjdzie czas

Młody talent polskiej lekkiej atletyki się nie zatrzymuje! Anna Matuszewicz skoczyła 6,49 metra podczas zawodów w Lublinie. Tym samym zbliżyła się jeszcze bardziej do historycznego wyczynu Ireny Szewińskiej – 6,60. 18-latka opowiedziała TVPSPORT.PL, kiedy może pobić rekord legendy.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Andrzej Kuch: złoto mistrzostw Polski dedykuję zmarłym rodzicom

Kandydatka do złota nie wystąpi w Tokio. Powód? Marihuana

Czytaj też

Sha'Carri Richardson (fot. Getty Images)

Kandydatka do złota nie wystąpi w Tokio. Powód? Marihuana

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Złapałaś już oddech po ostatnich sukcesach?
Anna Matuszewicz: – Wszystko jest w porządku. Sodówa nie uderza do głowy. Idziemy zgodnie z planem. Kolejne poprawienie życiówki oznacza, że forma jeszcze idzie w górę. Liczę, że szczyt dyspozycji będzie na docelowej imprezie za dwa tygodnie w Tallinie. Nie zatrzymuję się. Trzeba wykorzystać ten czas.

– Trudno było wbić się w rywalizację seniorów?
– Bardzo mi się podoba taki rozwój sytuacji. Cieszę się, że zdobyłam srebrny medal mistrzostw Polski. Ambicje były na złoto, jak u każdego sportowca, ale byłam po cięższym treningu i obozie. Chcę przedłużyć formę na mistrzostwa Europy U20. Także nieco zabrakło świeżości. Chcieliśmy z trenerem zobaczyć, gdzie "stoimy" z formą. Dopracowujemy niuanse. Chcę pokazać się z dobrej strony na seniorskiej arenie. W hali nie do końca się to udało.

– Mimo wszystko niedosyt jest?
– Jeszcze będzie czas na złoto. Żartuję, że jakbym od razu je zdobyła, to zostałyby już tylko imprezy międzynarodowe. Jeszcze chwilę poczekam. Jest luka. Będę miała ambicje za rok, żeby go zdobyć.

– Rozpędzacie się ze startu na start. Świetnie zaprezentował się także m.in. Andrzej Kuch – 8,05 metra.
– To prawda! Dzieje się. Fajnie, że skok w dal w Polsce się "ruszył". Andrzej się odpalił. Mega sprawa. Bardziej mogę wypowiadać się o rywalizacji kobiet. To środowisko znam lepiej. Przez kilka ostatnich lat, żeby wywalczyć brąz, trzeba było skoczyć około 6,10 metra. W tym momencie wszystkie medale były z rezultatami powyżej 6,20 m. Idziemy w górę. Motywujemy się nawzajem. Do dobry znak na przyszłość.

Kandydatka do złota nie wystąpi w Tokio. Powód? Marihuana

Czytaj też

Kandydatka do złota nie wystąpi w Tokio. Powód? Marihuana

Ania Matuszewicz i Irena Szewińska-Kirszenstein (fot. PAP, Facebook.com, Instagram.com)

Kto z polskich lekkoatletów pojedzie do Tokio? Znamy skład

Czytaj też

Natalia Kaczmarek, Justyna Świety-Ersetic, Małgorzata Hołub-Kowalik i Kornelia Lesiewicz (fot. Getty Images)

Kto z polskich lekkoatletów pojedzie do Tokio? Znamy skład

– Przyzwyczaiłaś się do faktu, że jest o tobie głośno?
– W ogóle mi to nie przeszkadza. Lubię rozmawiać z ludźmi. Wywiady są fajne. Czy są, czy nie, jest dobrze. Po rekordach życiowych jest ich coraz więcej. Wdrażam się w środowisko. Jeśli będę coraz lepszym sportowcem, to w przyszłości wywiadów i kamer będzie pełno.

– Cały czas gonisz wynik Ireny Szewińskiej z 1964 roku – 6,60 metra.
– Staram się. Mam nadzieję, że uda się go dogonić w tym roku. Jeśli nie, zostawię go na 2022.

– Trenerzy są w szoku?
– Kontakt z nimi jest w porządku. Zmieniłam niedawno trenera klubowego. Przeszłam do Jacka Butkiewicza. U niego ćwiczenia wyglądają podobnie. Dobra współpraca. Trener zauważa niuanse. Wszystko trwa dopiero około miesiąca, ale nie mogę narzekać. Jestem bardzo zadowolona.

– Trener to trochę psycholog?
– Oj, tak. Wielkie wsparcie. Mam też swojego psychologa. Taka praca dużo daje. Trener Butkiewicza też dobrze nas prowadzi. Pomaga. Gdy widzi, że jest gorszy dzień robi tak, żeby było nam lepiej. Nie wywiera presji.

Najlepsze juniorki w historii skoku w dal w Polsce:

6.60 Irena Kirszenstein-Szewińska (1964)
6.49 Anna Matuszewicz (2021)
6.41 Iwona Ciołkowska (1988)
6.41 Karolina Binaś (1998)
6.41 Katarzyna Klisowska (2002)
6.40 Roksana Jędraszak (2021)
— Athletics News (@Nedops) July 2, 2021

– Po ostatnich świetnych występach już się nagradzałaś?
– Nie. Nie było czasu. W poniedziałek jadę na kolejny obóz do Spały. Nie ma czasu. Po sezonie będzie chwila na wakacje. Teraz trzymamy formę.

– Ciągłe treningi dają o sobie znać?
– Jest ciężko momentami. Lubię, co robię i nie przeszkadza mi to. Najtrudniej jest łączyć sport z nauką. Dobrze, że jest koniec roku. Było świadectwo z paskiem. Nie chce odpuszczać. Wiem, że sport jest nieprzewidywalny. Zawsze trzeba mieć plan B. Na tę chwilę to nauka i wykształcenie. Mimo wszystko jest trudno, żeby łączyć wszystko w jedno.

– Mówisz, że mistrzostwa Europy U20 w Tallinie będą imprezą docelową. Jakie masz cele?
– Nie będę faworytką do złota. Słyszałam, że mocna jest Hiszpanka. Jeśli mam być jednak szczera, to nie sprawdzam tego. Ktoś mi o tym powiedział podczas konkursów. Nie nakładam na siebie presji. Nie mam nic do stracenia. To dla mnie pierwsza międzynarodowa impreza. Chciałabym pobić rekord życiowy. Byłoby fantastycznie. Świadczyłoby to o tym, że dobrze trafiliśmy z formą. Dużo zależy od dyspozycji dnia. Finał byłby super. Medal się marzy.

– Dobra młoda ekipa leci do Estonii.
– Zgadzam się. Jest już z nami dobrze, mamy zapas, ale trochę zostaje do poprawy. Liczę na przyszły sezon. Mamy motywację. Dobry prognostyk.

– Całe szczęście, że sportowy świat wraca do normalności?
– Dokładnie! Fantastycznie, że kibice wrócili na trybuny. Uwielbiam, gdy jest głośno, gdy są oklaski. W końcu są imprezy międzynarodowe. Można przygotowywać się do czegoś więcej niż mistrzostw Polski. Bardzo się cieszę, że mogę się sprawdzić w rywalizacji z jeszcze lepszymi zawodniczkami.

Kto z polskich lekkoatletów pojedzie do Tokio? Znamy skład