08 lip 2021 | Piłka nożna / Euro 2020

Euro 2020. Rafał Rostkowski o decyzji sędziego: pozostał niesmak

Gdyby sędzia Danny Makkelie z Holandii nie podyktował rzutu karnego dla Anglii po zdarzeniu z udziałem Raheema Sterlinga, byłoby to dużo lepsze dla piłki nożnej i jej odbioru na świecie. Chwaliłbym wtedy arbitra, że świetnie ocenił rolę Anglika i dobrze zważył argumenty za rzutem karnym i przeciw. Niestety Makkelie gwizdnął. To nie paradoks, ale formalnie trudno zarzucić mu błąd, co najwyżej można podkreślić jego bardzo słabe wyczucie sytuacji.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

ANGIELSKI SĘDZIA: MAKKELIE NIE POPEŁNIŁ OCZYWISTEGO BŁĘDU

"Futbol nurkuje do domu". Echa kontrowersyjnego karnego

Czytaj też

Euro 2020. Anglia - Dania. Raheem Sterling faulowany w polu karnym [zdjęcie]

"Futbol nurkuje do domu". Echa kontrowersyjnego karnego

Ta sytuacja jak w soczewce skupia różne problemy z sędziowaniem współczesnej piłki nożnej. Z jednej strony jest sędzia, którego karierze towarzyszy silny lobbing i niezwykłe działania wizerunkowe, a z drugiej strony ten sam arbiter w ciągu roku podjął tyle dziwnych lub złych decyzji, że śmiało i bez wątpienia można powiedzieć, że na występ w półfinale mistrzostw Europy bardziej od niego zasłużyły sobie co najmniej setki innych sędziów, także z Polski.

Z jednej strony są przepisy, które czasem nie pozostawiają sędziom pola manewru, ale z drugiej strony dosyć często, jak w meczu Anglia – Dania, pozostawiają zbyt duże pole do interpretacji. Sędzia może gwizdnąć, może nie gwizdnąć, a piłkarze, trenerzy i kibice mogą tylko dziwić się i pytać: dlaczego gwizdnął, dlaczego nie gwizdnął?

Z jednej strony stworzono i udostępniono sędziom system VAR, który w założeniu miał naprawiać błędy wypaczające przebieg lub wyniki meczów, ale z drugiej strony demiurdzy sędziowscy głowili się, co zrobić, żeby decyzje sędziów w erze VAR nie były zmieniane "zbyt często", bo to "podważałoby autorytet sędziów". No i wymyślili, że VAR będzie naprawiał tylko tzw. jasne i oczywiste błędy. Co to takiego? Czy to wszystkie ważne błędy? Ależ skąd! To tylko te błędy, które sami sędziowie subiektywnie uznają za zbyt wyraźne, aby można je było obronić przed krytyką lub krytyką masową.

"Futbol nurkuje do domu". Echa kontrowersyjnego karnego

Czytaj też

"Futbol nurkuje do domu". Echa kontrowersyjnego karnego

"Lepszych sędziów posłano do domu, a gorsi zostali"

"Lepszych sędziów posłano do domu, a gorsi zostali"

VAR nie jest więc lekiem na całe boiskowe zło. Niestety nie jest tak, że naprawia wszystkie sędziowskie błędy, które psują mecz, wypaczają przebieg gry lub wynik. Naprawia tylko niektóre. Poprawmy: tylko niektóre i tylko w czterech kategoriach sytuacji. Czy taki VAR jest spełnieniem naszych marzeń? Ależ skąd.

Wielu piłkarzy trenerów i część sędziów wie, że Raheem Sterling jest w ostatnich latach chyba najlepszym, czy raczej najgorszym na świecie wyłudzaczem rzutów karnych. Przekonała się o tym Polska, gdy wiosną graliśmy z Anglią na Wembley, a w półfinale mistrzostw Europy przekonali się o tym Duńczycy. I chyba wszyscy, którzy oglądali mecz Anglia – Dania.

Tak, był kontakt między dwoma duńskimi obrońcami i Sterlingiem, ale kontakt nie oznacza automatycznie, że doszło do faulu. Tak, było subtelne podstawienie nogi czy może raczej postawienie nogi tuż obok Sterlinga, może było nawet delikatne pchnięcie, ale przecież nie każdy kontakt, choćby i fizyczna walka o pozycję, musi oznaczać faul i rzut karny.

Nie wiadomo, czy to właśnie duńscy obrońcy spowodowali upadek Anglika, czy może jednak on sam upadł, bo tak chciał. Niestety, to w jego stylu. Wiele razy udowodnił, że woli przewracać się w polu karnym z byle powodu lub bez powodu zamiast po męsku walczyć o lepszą pozycję i gola z akcji. "Dać się sfaulować" – mówią niektórzy piłkarze, a Sterling jest chyba ich idolem. Gdyby piłka nożna była sportem dla lalek barbie, sytuacje ze Sterlingiem mogłyby służyć za idealne przykłady, kiedy jest "barbie faul".

Sędzia Makkelie niestety miał prawo podyktować rzut karny, ale nie miał takiego obowiązku. Powinien lepiej zważyć tę sytuację, ale zważył ją słabo. W mniemaniu swoim i niektórych arbitrów podjął decyzję prostą, ale zdecydowanie nie najlepszą. Od arbitrów z takim lobbingiem i taką dbałością o swój wizerunek należałoby oczekiwać dużo więcej. Pozostał niesmak, również wśród sędziów, choć nie wszystkich, bo nawet w tej grupie zdania są podzielone.

Czy rzut karny powinien być nagrodą za aktorstwo, cynizm, wyrachowanie – grą samą w sobie zawodnika skoncentrowanego nie na grze, nie na sportowych staraniach, aby strzelić gola, lecz na tym, aby oszukać sędziego, przeciwników i wszystkich zaangażowanych w mecz? Czy może rzut karny powinien być rekompensatą za utraconą szansę w polu karnym i karą za istotne i ewidentne przewinienie?

Skoro sędziowie naprawiają swoje błędy tylko wtedy, gdy uznają je za jasne i oczywiste, to powinni być konsekwentni i rzuty karne też dyktować tylko i wyłącznie za faule jasne i oczywiste. Jak w sądzie: wszelkie wątpliwości należałoby rozstrzygać na korzyść domniemanych winnych, czyli duńskich obrońców...