Patrycja Wyciszkiewicz też marzyła o tym, by być w Tokio. Zamiast tego oglądała finał sztafety mieszanej 4x400 m przed telewizorem, a po zdobyciu przez Polskę złotego medalu olimpijskiego... popłakała się. – Emocje były, ale podeszłam do tego spokojnie – powiedziała
O Wyciszkiewicz śmiało można powiedzieć, że jest jedną z najbardziej pechowych zawodniczek wśród 400-metrówek. Mimo licznych kontuzji ma i tak w dorobku dwa medale mistrzostw świata w sztafecie. I miała być też ważnym składnikiem obecnej reprezentacji. Tak się jednak nie stało. Uraz ścięgien Achillesa okazał się na tyle poważny, że obdarł ją z olimpijskich marzeń.
– Oczywiście sztafetę oglądałam. Starałam się być spokojna. Nie krzyczałam do telewizora, ale potem się popłakałam. Emocje wzięły górę. Ten medal to jest ukoronowanie tego wszystkiego, co wydarzyło się w ostatnich latach. To nie jest przypadek, czy szczęście. To ciężko wypracowana nagroda. To był piękny bieg i piękny czas – zaznaczyła.
Swoim koleżankom z bieżni serdecznie pogratulowała, ale też była spokojna przed finałową rywalizacją, bo... – byłam pewna, że medal będzie. Poza tym jak się w tym siedzi na co dzień, to na trzeźwo można przekalkulować jakie są szanse. Wierzyłam w miejsce na podium i byłam świadoma tego, że jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to krążek będzie.
Wyciszkiewicz miała też stały kontakt z dziewczynami. Kontaktowała się z nimi w trakcie zgrupowania przygotowawczego w Japonii. Mówiły jej już wtedy, że noga się kręci, a treningi układają się bardzo dobrze. Ma też nadzieję, że to nie ostatni sztafetowy medal, bo liczy jeszcze na podium kobiet 4x400 m. – Żeńska sztafeta jest bardzo równa i to jest jej główny atut. Z tego co jednak wiem mężczyźni też są w coraz wyższej dyspozycji i wyglądają naprawdę dobrze na treningach. Myślę, że jedno napędza drugie. Ten medal właśnie da dodatkowego kopa wszystkim – uważa Wyciszkiewicz.
Podopieczna Iwony Baumgart nie była zaskoczona zmianami w składzie sztafety. Trenerzy w finale dokonali aż trzech roszad. Na trybunach usiadły Małgorzata Hołub-Kowalik i Iga Baumgart-Witan oraz Dariusz Kowaluk. W bezpośredniej walce o medale zaprezentowały się z kolei Justyna Święty-Ersetic, Natalia Kaczmarek i Karol Zalewski. Najbardziej zapracowany był Kajetan Duszyński, który wystąpił w obu biegach. – Wiedziałam, że tak będzie. To nie było dla mnie wielkie zaskoczenie. Zresztą miałam informację z pierwszej ręki i było to wiadome już przed eliminacjami – zdradziła.
Przed zawodnikami też jeszcze biegi indywidualne. Wyciszkiewicz uważa, że są one tak samo ważne, jak te starty w sztafetach. – Każdy lekkoatleta marzy o tym, żeby na takiej imprezie poprawić rekord życiowy. To ukoronowanie pięcioletniej teraz pracy i tak dobry wynik doda też większej motywacji do walki w biegach rozstawnych. A jeżeli nie pójdzie, to wtedy to może być dobrą trampoliną, po odbiciu z której można swoje skrzydła rozwinąć w sztafecie – oceniła.
Wyciszkiewicz obecnie dochodzi do siebie po poważnej operacji obu ścięgien Achillesa, dwóch kości piętowych i łódkowatych. Jeździ na wózku, ale ma nadzieję, że na przyszły sezon będzie gotowa. – Biorę jednak pod uwagę każdy scenariusz. Nie znam osoby, która po takiej operacji wróciła do pełnej sprawności. Zrobiłam jednak generalny remont. Podjęłam radykalne decyzje o operacji dwóch nóg jednocześnie. Jeśli bym nie zrobiła tego zabiegu, nie byłabym na pewno w stanie dalej trenować, teraz jakaś nadzieja jest – zakończyła.
Polska reprezentacja wywalczyła w Tokio dotychczas dwa medale. Wcześniej po srebro sięgnęła wioślarska czwórka podwójna w składzie: Marta Wieliczko, Agnieszka Kobus-Zawojska, Katarzyna Zillmann i Maria Sajdak.
2:08:38.00
2 
2:09:58.00
3 
2:10:00.00
4 
2:10:02.00
5 
2:10:16.00
1 
2:55.70
2 
2:57.18
3 
2:57.27
4
2:57.88
5 
2:58.46
1 
3:28.32
2
3:29.01
3 
3:29.05
4
3:29.56
5
3:30.77
1 
87.58
2 
86.67
3
85.44
4 
85.30
5 
84.62
1
3:16.85
2
3:20.53
3 
3:21.24
4 
3:21.84
5
3:22.59
