01 sie 2021 | Tokio 2020 / Tenis ziemny

Igrzyska na korcie. Felieton Michała Regulskiego

Michał Regulski

To miał być wyjątkowy turniej, inny niż te w Pekinie, Londynie czy Rio. Tenis miał przykuwać uwagę Polaków równie mocno co medalowe starania siatkarzy czy lekkoatletów. Aspiracje były wygórowane, bo i Iga Świątek i Hubert Hurkacz to postacie znaczące na międzynarodowej arenie. Ich ostanie osiągnięcia tylko podsycały medalowe oczekiwania, zwłaszcza że sami zainteresowani nie ukrywali celu olimpijskiego startu.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Niestety, w Tokio znów nie udało się przebić do strefy medalowej, podobnie jak na poprzednich igrzyskach nikt nie wygrał dwóch meczów z rzędu. Zmieniła się tylko i na szczęście ocena kibiców. Łzy rozczarowania zmiękczyły serca nawet najbardziej zawiedzionych, w czym pomogła z pewnością solenna obietnica występu za trzy lata, w Paryżu.

Wcześniej bywało z tym różnie. Sportowiec nie demonstrujący rozpaczy po nieudanym występie nierzadko spotykał publiczny lincz, czego ofiarą padła przede wszystkim Agnieszka Radwańska. Jedno niefortunne zdanie wypowiedziane w pomeczowych nerwach przylgnęło do niej jak brudna łata. Sprawiedliwie? Pewnie nie, ale nikt nie wnikał. W kraju kultu idei olimpijskiej tylko medaliści są bohaterami, pozostali rzadko mogą liczyć na poważanie, czy choćby dobre słowo. Tym razem dostrzeżono i wielkie ambicje i starania i żal po odpadnięciu z walki o medale. I dobrze, coś się zmieniło.

Świątek i Kubot po odpadnięciu z igrzysk. "Trudno teraz o trzeźwą ocenę"

Świątek i Kubot po odpadnięciu z igrzysk. "Trudno teraz o trzeźwą ocenę"

Może i w końcu ucichną dyskusje o rychłym rozstaniu tenisa z igrzyskami. Fakt, że w Tokio, z różnych powodów nie wystąpili medaliści z poprzednich lat. Niemniej, trudno oprzeć się wrażeniu, że nikt za nasyconymi gwiazdami nie płakał. Turniej był wspaniały – zaskakujący a przede wszystkim niebywale emocjonalny. Kłam twierdzeniom o braku zaangażowania graczy, dały decydujące o medalach mecze. Wzruszenia było co nie miara, a łzy szczęścia długo płynęły po ostatnich wymianach na korcie. Igrzyska są też wyjątkowe dla tenisistów a medal olimpijski ma wartość nieporównywalną do innych trofeów. Jeśli ktoś twierdzi inaczej niech porozmawia z Belidą Bencić, Jeliną Switoliną czy Saszą Zvererem.

Innym tematem jest postawa Novaka Djokovicia. Dla jednych pozostanie rozpieszczoną gwiazdką, której zabrano wymarzoną zabawkę, dla innych wielkim sportowcem, pokonanym, złamanym i pozbawionym nadziei na wymarzone olimpijskie złoto. Wybaczyć mu można wiele – ataki wściekłości, rzucanie rakietą w trybuny, ale już na pewno nie rezygnację z walki o medal w mikście. Swoją koleżankę z reprezentacji – Ninę Stojanović pozbawił szansy na życiowy sukces, co jest czystym świństwem i szczytem egoizmu Serba. Ta decyzja będzie za "numerem jeden" tenisa ciągnęła się zapewne latami. Do Japonii przyleciał po nieśmiertelność. Chciał udowodnić, że jest największym gigantem w historii. Miał walczyć o złotego szlema. Wyjechał z niczym i z szarganą reputacją. Za miesiąc, w Nowym Jorku, wielu będzie chciało go pozbawić szansy na wygranie czwartej wielkoszlemowej lewy w jednym roku. Tylko wygranie US Open pozwoli Novakowi zapomnieć o olimpijskiej klęsce.