Trudne chwile mogły zahartować Marię. Zrobiła się silniejsza. Jest wojowniczką. Tak jak ja! Też walczę drugi raz z chorobą. Ona walczy z przeciwnościami i kontuzjami – mówiła Barbara Madejczyk, była rekordzistka kraju w rzucie oszczepem, w rozmowie z TVPSPORT.PL. Maria Andrejczyk w piątek cieszyła się ze srebrnego medalu igrzysk olimpijskich w Tokio.
25-letnia Andrejczyk najlepszy rezultat w konkursie finałowym uzyskała w drugiej próbie (64,61 m). Pozwolił on na zajęcie drugiego miejsca w konkursie. Polka próbowała, walczyła z nerwami, stresem, ale i bólem barku. W piątej kolejce jeszcze raz przekroczyła 64 metry, ale więcej zrobić nie mogła.
Złoto wywalczyła Chinka Shiying Liu – 66,34, a brąz Australijka Kelsey-Lee Barber – 64,56. – Mój bark zrobił tyle, ile mógł. Po tych wszystkich przejściach, operacjach – jestem z siebie dumna. Cieszę się, że przebyłam tę drogę. Było ciężko. Był ból, był strach, ale byli na mojej drodze też wspaniali ludzie. To co zrobiłam to więcej, znacznie więcej niż to srebro – powiedziała Andrejczyk w wywiadzie dla TVP Sport po konkursie. Nie kryła jednak sportowej złości, bo jej zdaniem – gdyby nie problemy ze zdrowiem – złoto było w zasięgu.
Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Jakie odczucia towarzyszą pani po olimpijskim finale rzutu oszczepem?
Barbara Madejczyk: – Oglądałam rywalizację z olimpijskimi kółkami na głowie. Podobnymi do tych, które zakładała Anita Włodarczyk po wywalczeniu złota. Ogromna adrenalina. Podekscytowanie. Po eliminacjach wielu typowało złoty medal, ale sama życzyłam Marii tylko, żeby miała medal. Niezależnie jaki. Naprawdę należał się jej po pięciu latach perturbacji i kłopotów. Ciężka praca przyniosła efekt. Super! Dobrze, że wytrzymała i przyleci do kraju jako wicemistrzyni.
– Powiedziała, że chce więcej!
– Na pewno tak jest. Ma jeszcze dużo czasu, by rzucać. Najważniejsza jest kwestia zdrowotna. Nie wiadomo, jak jej bark wytrzyma. Jest na drugich igrzyskach. W Paryżu będzie miała 28 lat. Ja miałam tyle, gdy jechałam na pierwszy taki starty do Aten. Wszystko przed Marią. Zaczęła osiągać znakomite wyniki dużo wcześniej. Jej ciało jest zmęczone. Wierzę, że szybko się zregeneruje. Najważniejsze, iż osiągnęła cel.
– Historia rodem z filmu.
– Każdy sportowiec jedzie na igrzyska walczyć o medale. Czytałam jeden z postów na Facebooku, w którym napisano, że sportowcy pojechali do Japonii na wycieczkę. Nic z tych rzeczy. To, że ktoś się znalazł w Tokio, to już ogromny sukces. Niektórzy nie zdają sobie sprawy, ile wyrzeczeń, bólu i cierpienia przechodzi zawodnik. Jedni mają mnie perturbacji, drudzy więcej. Trudne chwile mógłby zahartować Marię. Zrobiła się silniejsza. Jest wojowniczką. Tak jak ja! Też walczę drugi raz z chorobą. Ona walczy przeciwnościami i kontuzjami. Mamy nawet podobne nazwiska. Jestem za nią całym sercem. Czułam dreszczyk emocji, jakbym ja miała znaleźć się na rozbiegu. Dzięki Majce przypomniały mi się emocje z Pekinu, które przeżywałam.
– Psychika była najważniejsza w tym finale?
– Igrzyska rządzą się własnymi prawami – powtarzam to za każdym razem. Na mityngach rzuca się zupełnie inaczej. W Tokio pojawił się cały świat. Była presja. Każdy chciał wypaść jak najlepiej. Nie wszyscy sobie radzą z oczekiwaniami. Do rekordu świata Marii brakowało, ale na igrzyska jedzie się walczyć o medal.
– Mimo wszystko jest niedosyt?
– Fajnie byłoby, gdyby miała złoto. Nie ma jednak co wybrzydzać. Powtarzała, że czuła się bardzo zdenerwowana. Czapki z głów, że sobie poradziła. Mierzyła w najwyższy stopień. Takie muszą być cele. Nawet, gdy się nie uda tego zrealizować, to można poczuć satysfakcję. Teraz Maria będzie już zupełnie inaczej podchodzić do treningów i rywalizacji. Taki występ powinien ją pozytywnie zmienić. W Paryżu inaczej zareaguje. Najważniejsze, żeby się wyleczyć. Życzę, by dotrwała do igrzysk we Francji.
– Poświęćmy chwilę mężczyznom. Jak odbiera pani start Marcina Krukowskiego i Cypriana Mrzygłóda?
– Trudno jednoznacznie to określić. Widziałam Marcina podczas Festiwalu Rzutów w Cetniewie. Nie wyglądał zbyt dobrze. Liczyłam, że jest w ciężkim treningu. W wywiadach zawodnicy dopiero wspominają, że bolała jedna, druga część ciała. Nie wiem, czy potrzebne było tłumaczenia, związane ze złą bieżnią. Zawsze powtarzam, że niezależnie jakie są warunki trzeba walczyć. Nie warto szukać wymówek na siłę. (...) Może i Maria nieco zwalniała i spokojniej zaczęła, gdy Marcin zaczął mówić, że bieżnia jest zbyt szybka. Nie ukrywam, iż liczyłam, że Krukowski w końcu zrobi nam miłą niespodziankę przy tak dobrym wyniku w sezonie. Taki jest jednak sport.
– Konkurencje techniczne zyskają w oczach młodzieży?
– Mam nadzieję, ale czasy się zmieniły. Marysia jest jeszcze z takiego pokolenia, które jest nauczone systematycznej pracy. Teraz młodzież nie chciałaby się dużo męczyć, ale osiągać wyniki. Konkurencje techniczne nie są łatwe. Oby chcieli próbować. Nasza reprezentacja jest grupą bardzo zmotywowanych osób. Głodnych sukcesów. Nakręcają się. Mistrzostwa świata i Drużynowe Mistrzostwa Europy pokazały, że Polacy czują się pewniejsi. Możemy konkurować z najlepszymi. Zrobiliśmy duży krok. Idziemy jak burza.
2:08:38.00
2 
2:09:58.00
3 
2:10:00.00
4 
2:10:02.00
5 
2:10:16.00
1 
2:55.70
2 
2:57.18
3 
2:57.27
4
2:57.88
5 
2:58.46
1 
3:28.32
2
3:29.01
3 
3:29.05
4
3:29.56
5
3:30.77
1 
87.58
2 
86.67
3
85.44
4 
85.30
5 
84.62
1
3:16.85
2
3:20.53
3 
3:21.24
4 
3:21.84
5
3:22.59
![Magazyn sportowy (Polskie Radio RDC) [transmisja na żywo, online, live stream] (20.06.2025)](https://s7.tvp.pl/images2/7/2/c/uid_72cc3013beec4e5b9a21df4e41d5a909_width_653_play_0_pos_0_gs_0_height_368_magazyn-sportowy-polskie-radio-rdc-transmisja-na-zywo-online-live-stream-20062025.jpg "Magazyn sportowy (Polskie Radio RDC) [transmisja na żywo, online, live stream] (20.06.2025)")
