Można było przecierać oczy ze zdumienia, patrząc na lekkoatletyczną klasyfikację medalową igrzysk olimpijskich w Tokio. Biało-czerwoni wywalczyli w niej czwartą lokatę i duża w tym zasługa biegaczy. Jak zwykle niezawodne były "Aniołki". Dobrym prognostykiem był występ mężczyzn, a jeszcze kilka tygodni temu nie odbierali na jednej fali. Starty w rozmowie z TVPSPORT.PL podsumował Tomasz Czubak, biegacz, który w 1998 roku bił rekord kraju w sztafecie 4x400 metrów.
Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Zakończyliśmy zmagania na bieżni w Tokio z trzema medalami. Jak wrażenia?
Tomasz Czubak: – Po pierwszym biegu dziewczyny w sztafecie 4x400 metrów wzbudziły duże nadzieje. Rywalizowały jak profesorki. Zrobiły swoje w finale. Wynik był kosmiczny. Rekord Polski pobiły o ponad sekundę (3:20,53 – przyp. red.), na najważniejszej imprezie. Kosmos. Duża w tym zasługa trenera. Co do mężczyzn... też wzbudzili nadzieję po biegu eliminacyjnym. Wyglądali bardzo dobrze. W decydującym starcie chyba myśleli o medalu, nie o dobrym biegu. Trochę ich to zgubiło.
– Korekta w składzie była potrzebna?
– Można gdybać. Biegali "w kotle". Były przepychanki, wymijanie. Bardzo trudno się biega w takich okolicznościach. Przed ich startem, w rozmowie z Pawłem Januszewskim, mówił, że taktyka i zimna głowa zdecydują, kto będzie miał medal. To, że jesteś mocny, nie oznacza, iż zdobędziesz medal. Trochę cwaniactwa, taktyki i doświadczenia w biegu sztafet przyniosło efekt. Nasi wiele się nauczyli. Mam nadzieję, że w kolejnych imprezach wykorzystają lekcję.
– Trochę pan żałuje, że w Tokio nie straciliście rekordu kraju?
– Rekord kraju ma już 23 lata...
– Więcej niż niektórzy biegacze.
– Dokładnie. Też byłem w takiej samej sytuacji, gdy biliśmy rekord. Wtedy ustanowiono go w 1968 roku. Część naszych biegaczy znam. Rozmawiamy, analizujemy starty podczas ich występów. Życzę, by biegali szybciej niż 2:58. Są w stanie to zrobić. Będą jeszcze walczyć o medale.
– Rzadko wspomina się o trenera.
– Przypominamy sobie o nich odniesieniu sukcesu. Pracują z zawodnikami wiele lat. Uczą się kunsztu. Zawodnicy powtarzają, że trzeba mieć więź z trenerem, ufać w to, co mówi i przekazuje. To osoby, które widzi się po raz ostatni przed wyjściem na bieżnię. Niekiedy ostatnie dwa zdania dają więcej niż wcześniejsze tygodnie długich rozmów. Wielka zasługa m.in. Aleksandra Matusińskiego. Wszystko sprowadza się do psychiki i spokoju w głowie. To, co w nogach, można wytrenować. Głowa musi się połączyć z nogami. Wtedy będzie sukces.
– Przebyli długą drogę w ostatnich miesiącach.
– Jeszcze przed wylotem ten dystans pokonywali w czasie 3:02. Cieszyli się, że w ogóle polecą do Tokio. Na miejscu okazało się, że są jednymi z kandydatów do medali. Zrobili ogromny przeskok w ciągu miesiąca. Myślę, że uwierzą w siebie jeszcze bardziej. Muszą "wsiąść do jednego autobusu" i jechać nim wspólnie. Niech tworzą ekipę 6-7-osobową, która będzie się wspierać podczas kolejnych międzynarodowych imprez.
– Jakub Krzewina mówił przed kamerami, że scalili się najmocniej w historii.
– Oby nie pojawiła się żadna rysa w składzie w kolejnych latach. U nas w grupie było podobnie, gdy ustanawialiśmy rekord. Nawet, jeśli ktoś nie był już tak ważny na bieżni, jeździł z nami na zgrupowania. Tworzyliśmy dobrą atmosferę, wspieraliśmy się. Z tego wychodziły wyniki. Liczę na medale.
– Patrzą na "Aniołki" i się nakręcają?
– Na pewno jest zazdrość. "Aniołki" pracują jednak wspólnie na sukcesy od 6-7 lat. Panowie, w tym zestawieniu, są na początku drogi. Niech podpatrują innych i się uczą.
– Wymiana pokoleń już ma miejsce?
– Krzewina jest starszym zawodnikiem, Karol Zalewski też już ma 28 lat. Oni powinni "pociągnąć" młodzież w kolejnych imprezach. Będą się nakręcać. Wierzę, że pojawi się większa liczba 400-metrówców po zakończeniu zmagań w Tokio.
– Kajetan Duszyński został nazwany "Kajetano Kapitano". Największy wygrany sztafet?
– To młody chłopak. Bardzo dobrze biegał w sztafecie mieszanej. W eliminacjach mężczyzn też pokazał moc. Widać było u niego zmęczenie w ostatnim biegu. Choć trudno o tym mówić, jeśli biegali jeszcze szybciej w finale. Na ekranie mogło wyglądać do dobrze i swobodnie, jednak zmęczenie było duże.
– Będzie liderem na lata?
– Mam nadzieję. Po Birmingham, złotym medalu mistrzostw świata i rekordzie świata, skład się rozsypał, atmosfera siadła. Widać, że mają coś w sobie. Muszą to cały czas pielęgnować i trzymać. Tak jak mówiłem: w Tokio wsiedli do jednego busa. Oby dojechali jak najdalej.
– Polskie biegi namieszają w międzynarodowej rywalizacji w kolejnych latach?
– Dobrze by było. Zakończyliśmy zmagania na 4. miejscu w klasyfikacji medalowej w lekkiej atletyce. Pokazujemy, że Polska nie stoi tylko młotem, dyskiem, kulą. Ruszyły się biegi. Nie wystartował "Lewy", emocjonowaliśmy się innymi zawodnikami. Ci, którzy skończą kariery będą mieli następców. Młodzież się nakręca. Wydaje mi się, że będziemy powiększać dorobek medalowy w kolejnych igrzyskach. Mamy Patryka Dobka na 800 metrów, 1500 metrów też ma wysoki poziom. Przydałby się ktoś na dystansie 3000 metrów z przeszkodami.
– Technologia ma wielkie znaczenie w rywalizacji? Dużo mówiło się o nowych kolcach.
– Kiedyś biegało się na żużlu. Potem startowano na tartanie. Był duży przeskok. Technologia pomaga. Buty karbonowe dają większy luz. W sprintach napędzają. Trzeba nauczyć się w nich biegach i wykorzystywać ich potencjał. Zawodnicy czują, że otrzymali "pomoc". Czekajmy na kolejne rekordy.
2:08:38.00
2 
2:09:58.00
3 
2:10:00.00
4 
2:10:02.00
5 
2:10:16.00
1 
2:55.70
2 
2:57.18
3 
2:57.27
4
2:57.88
5 
2:58.46
1 
3:28.32
2
3:29.01
3 
3:29.05
4
3:29.56
5
3:30.77
1 
87.58
2 
86.67
3
85.44
4 
85.30
5 
84.62
1
3:16.85
2
3:20.53
3 
3:21.24
4 
3:21.84
5
3:22.59
