24 sie 2021 | Siatkówka / Reprezentacja

Artur Szalpuk o grze na Ukrainie i powrocie do reprezentacji: nie patrzę w przyszłość

Vital Heynen to jedyny trener, który na mnie postawił w kadrze, i który mi dał szansę. Zawsze będę mu za to wdzięczny – mówi w TVPSPORT.PL Artur Szalpuk, przyjmujący reprezentacji Polski siatkarzy. W wywiadzie zdradza, gdzie zagra w przyszłym sezonie i czy liczy jeszcze na możliwość gry w igrzyskach olimpijskich.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Fabian Drzyzga o porażce w Tokio 2020: nie będę się kajać

"Nie było godziny, w której nie myślałem o Tokio"

Czytaj też

"Nie było godziny, w której nie myślałem o Tokio"

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: – W jakim punkcie kariery jesteś?
Artur Szalpuk: – Nie analizuję tego. Staram się skupiać na tym, co jest teraz i co mogę zrobić w danej chwili, a nie na tym, co było i co będzie. Myślę, że dzięki temu sposobowi myślenia, czuję się się dobrze w swojej skórze.

– Gdzie zagrasz w przyszłym sezonie?
– Kolejny sezon spędzę za granicą, na Ukrainie. Od dwóch tygodni jestem w klubie Epicentr-Podolany. Zdecydowałem się na grę w tym zespole, ponieważ jak na moje warunki dostałem bardzo atrakcyjną ofertę. Nie musiałem się nawet nad nią długo pochylać. Klub dysponuje wysokim finansowaniem.

– Nie obawiasz się wyjechać na Ukrainę ze względów sportowych i tego, że liga ukraińska nie jest tak mocna jak polska?
– Liga jest słabsza od polskiej. Ustępuje też rozgrywkom tureckim. Gram w siatkówkę osiem lat i przez ten czas, gdy dochodziło do wyboru klubu, zawsze kierowałem się rozwojem, doświadczeniem, chęcią bycia w kadrze, igrzyskami. Czasami to zdawało egzamin, a czasami nie. Zawsze powtarzałem, że siatkówka poza pasją jest też naszą pracą. Nadszedł moment, w którym postanowiłem się kierować czymś innym. Kwestie sportowe nadal są dla mnie ważne, dlatego nie zdecydowałbym się na wyjazd na Ukrainę, gdyby nie to, że w klubie jest polski sztab, ale nie były najistotniejsze ze wszystkich czynników.

– Czego spodziewasz się po zmianie klubu?
– W porównaniu do mojego poprzedniego klubu w hali zawsze mamy rozłożony teraflex. Mamy własną siłownię zbudowaną wedle naszych potrzeb. W sali jest ogólnodostępna sauna, basen z zimną wodą. Ośrodek na Ukrainie stoi na naprawdę wysokim poziomie. Warunki do grania i trenowania są bardzo dobre. Sytuacja ta dotyczy jednak tylko mojego klubu. Słyszałem, że w innych grających w naszej lidze nie zawsze jest podobnie.

Władze chcą też wiele zmienić. Wzorują się na najlepszych – zespołach z ligi rosyjskiej, czy też ZAKSIE Kędzierzyn-Koźle oraz PGE Skrze Bełchatów. Nie wybudują hali na dziesięć tysięcy osób, ale zapewniają nam najwyższej jakości sprzęt i stworzyli siłownię dedykowaną wyłącznie potrzebom siatkarzy. To o czymś świadczy. Nad wszystkim czuwa polski sztab, który pomaga zarządzającym wejść na najwyższy poziom profesjonalizmu.

– A jeśli chodzi o samo miejsce do życia?
– Grywałem w lepszych. Wiem jednak, po co tu jestem. Przyjechałem na Ukrainę, by ciężko trenować, do czego mam najlepsze możliwe warunki. Staram się skupiać wyłącznie na tym.

– Poznałeś już wszystkich kolegów z klubu?
– Aktualnie nie ma z nami ośmiu kolegów z drużyny, którzy będą uczestniczyć w zgrupowaniu reprezentacji Ukrainy.

– Czy śledziłeś zmagania polskiej reprezentacji w Tokio?
– Tak. Obejrzałem mecz z Iranem, Włochami, dwa sety z Wenezuelą i niestety tylko dwie partie meczu z Francją, ponieważ musiałem iść na trening.

– Z jakimi emocjami się to wiązało?
– Najtrudniej było mi po treningu, kiedy dowiedziałem się, kto wygrał mecz ćwierćfinałowy. Oglądałem zdjęcia i wywiady chłopaków po spotkaniu. Po pięciu minutach stwierdziłem, że nie dam rady. Było mi bardzo przykro patrzeć na to, jak im było przykro.

"Nie było godziny, w której nie myślałem o Tokio"

Czytaj też

"Nie było godziny, w której nie myślałem o Tokio"

Mateusz Bieniek: wesele? Zabawa się udała

Mateusz Bieniek: wesele? Zabawa się udała

To był siatkarski nokaut. Polki dominatorki!

Czytaj też

Reprezentacja Polski siatkarek (fot. FIVB)

To był siatkarski nokaut. Polki dominatorki!

– Nie pojechałeś na igrzyska w 2016 roku i teraz. Ile zostało w tobie wiary, że olimpijski sen się spełni?
– Na początku rozmowy powiedziałem, że nie patrzę w przyszłość. Tak samo jest w tym przypadku. Igrzyska to jedyny turniej, w którym nie wziąłem udziału grając w reprezentacji Polski. Nie było mi to na razie dane. Nie wiem, co wydarzy się za trzy lata. Do tego czasu wiele w życiu może się pozmieniać u każdego z nas. Nie ma co tego roztrząsać.

– W momencie podania składu na Ligę Narodów Vital Heynen powiedział, że byłeś tym, który pracował najciężej, ale chyba zabrakło ci gry w sezonie klubowym. Jak trudna była dla ciebie ta decyzja szkoleniowca?
– Od początku Vital zaznaczał, że nie jestem jego faworytem do wyjazdu na igrzyska. Trochę spodziewałem się tej decyzji. Czuję, że bardzo dobrze trenowałem w okresie przygotowawczym i dawałem z siebie maksimum. Mogę stanąć przed lustrem i powiedzieć, że zrobiłem wszystko, co mogłem, by pojechać do Tokio. To nie wystarczyło.

– Sportowa złość była?
– Trochę tak, a trochę nie. Pamiętam, że po ogłoszeniu decyzji myślałem tylko o tym, jak dojechać do Warszawy. Dla mnie szczęśliwie, a dla Bartosza Kwolka pechowo, złożyło się, że obaj wracaliśmy do stolicy.

– Jesteś w dobrych relacjach z kadrą. Jak bawiłeś się na ślubie Mateusza Bieńka?
– Było fantastycznie. Para młoda wyglądała pięknie, wesele było bardzo udane. Miałem okazję znów zobaczyć chłopaków i z nimi porozmawiać. Dopiero po imprezie uświadomiłem sobie, jak bardzo się za nimi stęskniłem. Chciałbym z nimi znów potrenować.

– Czy granie mistrzostw Europy po igrzyskach wydaje ci się karkołomne czy też to dobra sytuacja?
– Rozmawiałem z chłopakami na ten temat. Głęboko wierzę, że dadzą radę rozegrać ten turniej na dobrym poziomie. Normalnie trenują, żyją i nie chowają głowy w piasek. Przegrali igrzyska, to boli, ale życie toczy się dalej. To tylko i aż sport. Przed nimi kolejne cele i wyzwania.

– Jak duża jest w tobie wiara, że jeszcze zobaczycie się w tym składzie?
– Przez te wszystkie lata zbudowano naprawdę dobrą bazę. Uważam, że jeśli ktoś czuje się na siłach i jest w stanie dać temu zespołowi coś jeszcze, powinien zostać w drużynie. To są jednak indywidualne decyzje zawodników. Za rok są mistrzostwa świata, które są bardzo ważną imprezą. Pojechałbym na nie najmocniejszym składem na dany moment. Nie dobierałbym składu wyłącznie w perspektywie Paryża, ale również pod względem aktualnej formy.

Co do samego Vitala Heynena, to jedyny trener, który na mnie postawił w kadrze, i który mi dał szansę. Zawsze będę mu za to wdzięczny.