09 wrze 2021 | Siatkówka / Reprezentacja

Wybory w Polskim Związku Piłki Siatkowej. Sebastian Świderski: czuję się jak Kopciuszek

Czuję się trochę jak Kopciuszek, ale moją zaletą dzięki temu jest to, że nie jestem obciążony żadnymi zaszłościami i układami, wszystkim, co już było wcześniej. Kandydując, chcę wprowadzić świeżość i nowość – mówi w TVPSPORT.PL Sebastian Świderski, prezes Grupy Azoty ZAKSY Kędzierzyn-Koźle, którego kandydaturę zgłoszono na funkcję prezesa Polskiego Związku Piłki Siatkowej.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Jacek Kasprzyk o przyszłości Vitala Heynena, Jacka Nawrockiego i mistrzostwach Europy siatkarzy

Kubiak kontra Semeniuk? Zaczęła się walka o szóstkę

Czytaj też

Kubiak kontra Semeniuk? Zaczęła się walka o szóstkę

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: – Startuje pan w wyborach na prezesa Polskiego Związku Piłki Siatkowej. Gratulować odwagi czy obawiać się, że to szaleństwo?
Sebastian Świderski: – (śmiech) Sport to wyzwania, a ja je lubię. Całe życie byłem w sporcie, więc start w wyborach traktuję jak jeszcze jedno z nich. To kolejny etap w moim życiu i krok do przodu, który chcę zrobić. Jestem też winny to siatkówce, dzięki której wiele osiągnąłem i zostałem ukształtowany jako człowiek. Czy mi się uda? Zobaczymy. Dostałem szansę i możliwość startu, co dla mnie jest ogromnym wyróżnieniem, ale też zobowiązaniem. Trochę było w tym również przypadku, ponieważ wybory miały się odbyć w zeszłym roku. Jestem bardzo racjonalny i szaleństwa w tej decyzji nie ma.

– Kiedy pojawiła się pierwsza myśl o starcie w wyborach?
– Było to pod koniec ligi. Ktoś powiedział mi, że powinienem startować. Takich głosów pojawiało się coraz więcej. Początkowo traktowałem, to jako rodzaj sondowania. Później coraz liczniejsi przedstawiciele siatkarskiego środowiska i nie tylko zaczęli o tym mówić z większym naciskiem. Sytuacja w Grupie Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle jest stabilna. To był jeden z kluczowych czynników, który wpłynął na moją decyzję o kandydowaniu na prezesa związku. Ostatecznie przekonano mnie, że grając zespołowo damy radę, a formalnej rekomendacji jednogłośnie udzielił mi opolski związek.

Ryszard Czarnecki: starałem się wykorzystać pozycję w polityce dla dobra siatkówki – Jest siedem kandydatur. Jak się pan czuje przy tak dużej konkurencji?
– Czuję się jak Kopciuszek.

– Dlaczego?
– Wystarczy popatrzeć na startujące nazwiska. To lwy salonowe (śmiech), które w polityce siatkarskiej i sportowej spędziły wiele lat. Ja w centrali nie mam aż takiego doświadczenia. Jestem członkiem Wydziału Szkolenia PZPS i członkiem Rady Nadzorczej PLS, ale sam PZPS i jego struktura to dla mnie duże wyzwanie. Czuję się trochę jak Kopciuszek, ale moją zaletą dzięki temu jest to, że nie jestem obciążony żadnymi zaszłościami i układami, wszystkim, co już było wcześniej. Kandydując, chcę wprowadzić świeżość i nowość. Co prawda nie wymyślę nowego koła, ale mam kilka pomysłów. Póki co zostawię je na moment wyborów. Nie chcę obiecywać na łamach mediów nie wiadomo czego. Wolę najpierw porozmawiać z delegatami i całym środowiskiem. Polska siatkówka to także kibice, sędziowie, zawodnicy, trenerzy, sponsorzy. Zamierzam każdego z nich wysłuchać. Chcę dowiedzieć się o największych problemach i o tym, na co należy zwrócić największą uwagę.

– Co na takim stanowisku może dać były siatkarz czego nie da polityk?
– Świeżość i inne spojrzenie na to wszystko. To, że przez lata nie byłem w strukturach można traktować troszeczkę jako wadę, ale z drugiej strony nie będąc na eksponowanych pozycjach w siatkarskiej centrali nie jestem niczym obciążony i mogę zupełnie inaczej, bez żadnych zobowiązań, podchodzić do powierzonej mi roli.

Co mogę dać? Sześć lat w ZAKSIE pokazało, że można pracować na nie najwyższym budżecie i osiągać wielkie rzeczy. Tak samo jest w polskiej siatkówce. PZPS nie jest najzamożniejszym w Polsce związkiem, ale daje największe sukcesy. Jest nim też to, co dzieje się na trybunach, które są pełne i to jest ogromny kapitał polskiej siatkówki.

– Jako były siatkarz, będzie pan tym, który bardziej posłucha siatkarzy?
– Trzeba się porozumiewać ze wszystkimi. Nie stać nas na to, by nagle wymienić całą strukturę w PZPS i wszystko zacząć budować od nowa. Nie możemy mówić o rewolucji, bo wszystko źle działa. Tak nie jest. Są rzeczy, które działają dobrze, a i takie, które są świetne – jak choćby szkolenie młodzieży. Siatkarskie Ośrodki Szkolne działają fenomenalnie i dają kolejne pokolenia zdolnych młodych zawodników, co nie znaczy, że ich potencjał został wyczerpany. Mistrzowie świata U19 to pierwsze pokolenie, które było w tym projekcie i z niego wyszło. Są jednak takie miejsca, które wymagają poprawy. Jestem zwolennikiem dynamicznej ewolucji, a nie chaotycznej rewolucji.

– Na przykład?
– Nie chcę o tym mówić publicznie, bo potrzebuję najpierw bardzo mocno się w to zagłębić, by oceniać to w mediach. Na pewno jest dla mnie ważne szkolenie młodzieży. Za chwilę dzieciaków będzie jeszcze więcej. Chcę, by miały gdzie grać. Pamiętajmy, że są przyszłością siatkówki. Wielu młodych, którzy kończą wiek juniora, albo nie mają gdzie grać, albo nie mogą. Szkolenie fajnie działa, ale wsparcie później również musi być kontynuowane. Marzę, by bez względu na to, co absolwenci SOS-ów będą robić w dorosłym życiu, kim będą – siatkówka pozostawała ich pierwszym wyborem – czy to jako rekreacja, czy to jako decyzje biznesowe skutkujące wsparciem dla naszej dyscypliny. Niech pozostaną ambasadorami siatkówki.

Na sercu leży mi też pozycja Polski w CEV i FIVB. Wydaje mi się, że jako jeden z najmocniejszych związków powinniśmy mieć do powiedzenia nieco więcej niż obecnie.

– Czy jest pan zwolennikiem konkursu na trenera reprezentacji Polski, czy nadania?
– Nie jestem zwolennikiem ani jednego, ani drugiego. Nie jest tak, że któryś z tych sposób znalezienia selekcjonera jest dobry. Trzeba mocno się zastanowić nad możliwymi kandydaturami i dopiero później podjąć decyzję. Czy to będzie konkurs, czy nadanie – trzeba do każdego przypadku podejść indywidualnie. W Kędzierzynie- Koźlu miałem możliwość decydowania w tych kwestiach samemu. W PZPS będzie grupa ludzi, która weźmie odpowiedzialność za wybory.

– Trener reprezentacji może być jednocześnie trenerem klubu?
– Może, ale nie w danym kraju. Jeśli ktoś będzie trenerem polskiej kadry, może objąć zagraniczny klub. W Polsce również brałbym pod uwagę taki wariant, ale tylko w przypadku, gdyby to były dwie drużyny – męska i żeńska.

Czytaj też na TVPSPORT.PL:
– Krzysztof Ignaczak o reprezentacji Polski siatkarzy: czy jest między nimi ogień? Czy nadal jest zaufanie?
– Władimir Alekno. Pokonał Polaków, żałował, że stał na czele kadry. "Chciałem czegoś innego"
– Fabian Drzyzga o porażce w Tokio 2020: nie będę się kajać

Kubiak kontra Semeniuk? Zaczęła się walka o szóstkę