17 wrze 2021 | Siatkówka / Reprezentacja

Vital Heynen pożegna się z reprezentacją Polski siatkarzy? "Jestem szczęśliwy, że nie mam żadnych zobowiązań"

Jestem szczęśliwy, że od kolejnego poniedziałku nie mam żadnych zobowiązań. Wtedy dopiero pomyślę o mojej przyszłości i zobaczę, co się wydarzy. Do tej pory nie poświęciłem na rozważnie tego ani sekundy – mówi w TVPSPORT.PL Vital Heynen w przededniu półfinału mistrzostw Europy siatkarzy.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Polska – Słowenia, półfinał ME siatkarzy. Transmisja na żywo online

Przedwcześnie przerwana podróż Arkadiusza Gołasia. Dziś kończyłby 44 lata

Czytaj też

Od śmierci Arkadiusza Gołasia minęło już 18 lat (fot. PAP)

Przedwcześnie przerwana podróż Arkadiusza Gołasia. Dziś kończyłby 44 lata

Sara Kalisz, TVPSPORT.PL: – Czuje pan nostalgię? Pamiętam, że w Katowicach odbył się pierwszy mecz z pana udziałem jako trenera reprezentacji Polski siatkarzy.
Vital Heynen: – Tego aż tak dobrze nie pamiętam. Ze Spodkiem bardziej kojarzą mi się mistrzostwa świata 2014, kiedy byłem trenerem reprezentacji Niemiec. To, co szczególnie zapadło mi w pamięć, to biuro zawodów, które znajduje się po prawej stronie. Każdego dnia przychodziłem tam, by się przywitać. Pamiętam to doskonale. Wydaje mi się, że pierwszy mecz z Polską był towarzyski.

– Tak, z Kanadą. Po nim zapytałam, jak to jest spełnić marzenie o prowadzeniu silnej reprezentacji. Porównał pan to do posiadania łazienki pełnej wody, z której wylewa się ją wiaderkami, ale ona ciągle cieknie. Jak pan na to patrzy z perspektywy?
– Oj, nie pamiętałem o tym! Na pewno miło jest wrócić do Katowic trzy lata później. Jak to powiedzieć grzecznie – wspólnie spędzony czas chyba nie był zły, prawda? Zrobiliśmy razem wiele dobrego. Ponownie jesteśmy w Spodku i raz jeszcze możemy dokonać czegoś wspaniałego. Czuć bardzo dobrą atmosferę na treningach. Wszyscy wierzą w to, że będzie dobrze.

Magdalena Śliwa: reprezentacja nie została zbudowana – Spodek to ważne miejsce dla polskiej siatkówki. To również ma wpływ na zespół?
– Możliwe, bo miło jest tu być, aczkolwiek wydaje mi się, że w dużej mierze zawodnicy czują się dobrze, ponieważ dobrze grają. To, że prezentujemy się z coraz lepszej strony, przekłada się na nasze humory. Nie zmienia to faktu, że dla wielu graczy z pewnością granie tu jest bardzo ważne i przywołuje wyjątkowo miłe wspomnienia.

– Co robi się w czasie kilku dni przerwy od meczów? Jak wygląda praca?
– Sztab obecnie pracuje bardzo ciężko, by pokonać Słowenię. W piątek mamy sesję video z występami rywali i wyjaśnimy wszystko zawodnikom. W ostatnich dniach raczej ich nie widywałem. Wydaje mi się, że odpoczywali, nie trenowaliśmy bardzo ciężko. My jako trenerzy musimy za to teraz pracować, by w kolejnych dniach przekazać wiedzę graczom. Mam za to wolny piątkowy wieczór.

– Wszyscy w kadrze są zdrowi?
– Każdy mógł trenować. Nie każdy czuje się idealnie, ale to normalne, że przy tak długim lecie pojawiają się drobne urazy. Wielu siatkarzy na coś narzeka, więc trzeba sprawdzić jak sobie z tym poradzić. Niektórzy nie trenują w pełni, ale ma wśród nas zawodnika, który nie może grać.

– Widziałam Piotra Nowakowskiego z nogą wyglądającą jak mumia.
– Nie ma z nim większego problemu. Inni gracze też mają drobne urazy, ale to nie ma znaczenia. Każdego coś troszkę boli, z tym staramy sobie poradzić, ale to nic poważnego.

– Oglądał pan mecz Słowenii z Czechami. Jak wrażenia?
– Słowenia zagrała dobrze. Nie zaczęła tego turnieju perfekcyjnie, ale z każdym meczem wyglądała lepiej. Wiemy, że nie jest to dla nas łatwy rywal, ale z tego, co pamiętam, ostatnio nasz bilans w ważnych spotkaniach był korzystny – 2:1. Wygraliśmy z tym zespołem w kwalifikacjach olimpijskich, przegraliśmy w mistrzostwach Europy, a także triumfowaliśmy w walce o finał Ligi Narodów. W sobotę będziemy chcieli poprawić bilans na naszą korzyść – 3:1.

– Największe zagrożenie płynie ze strony Toncka Sterna? 19 punktów w ostatnim meczu, prawie 70 procent skuteczności ataku.
– Nie będę wypowiadał się na temat poszczególnych zawodników. Słowenia jako team jest bardzo dobra. Sam Stern jest w świetnej formie, ale to samo mógłbym powiedzieć o reszcie siatkarzy.

– Dwa lata temu w Lublanie w meczu Polska – Słowenia kibice byli niesamowicie głośni. Oczekuje pan tego samo po Spodku?
– W Katowicach potrzebujemy tego, co mieliśmy w Krakowie i Gdańsku – fanów, którzy niesamowicie nas wspierają. Nie ma znaczenia czy przez ten hałas będziemy w stanie się wzajemnie słyszeć, czy nie. Wspólnie celebrowanie meczów bardzo dobrze nam wychodzi. Zostały dwa spotkania. Liczę na to, że każdy będzie się cieszył nawet pojedynczymi akcjami. Może nawet rywale, bo taki doping jest niesamowity? W sobotę czeka nas niezwykle trudne starcie, podobnie jak w niedzielę. Liczę na to, że wyjdziemy z tego z medalem. Mam nadzieję, że będziemy niezwykle walczyć i pokażemy, że jesteśmy jedną drużyną.

– Czy świadomość, że to mogą być pana dwa ostatnie mecze w polskiej kadrze rzuca na nie inną perspektywę?
– Życie trenera jest zmienne. Nie wiem, czy zostanę z kadrą – nawet dla mnie w tym momencie nie jest to jasne. Zawsze robię projekty po trzy, cztery lata lub niekiedy nawet dłużej. Zobaczymy, czy ten zakończy się już teraz, czy nie. Nie czuję się przez to inaczej. To, co chciałem pokazać najbardziej po igrzyskach, to to, że jesteśmy jedną drużyną, jesteśmy na każdego otwarci i że należymy do grona zespołów, które powinny zawsze grać w półfinałach.

– Jeśli federacja powie, że musi pan wystartować w konkursie, by pozostać selekcjonerem, to zdecyduje się pan na ten wariant?
– Nie myślałem o tym. Jestem szczęśliwy, że od kolejnego poniedziałku nie mam żadnych zobowiązań. Wtedy dopiero pomyślę o mojej przyszłości i zobaczę, co się wydarzy. Do tej pory nie poświęciłem na rozważnie tego ani sekundy. Moje myśli są na boisku z chłopakami. Nie mogę się doczekać wolnego przyszłego tygodnia i chwili, w której nie będzie wielu obowiązków.

Czytaj też na TVPSPORT.PL:
– Tuomas Sammelvuo. Fin, którego pokochała Rosja
– ME siatkarzy, Polska – Ukraina. Fabian Drzyzga: ani my, ani oni nie zagraliśmy z pełnym zaangażowaniem
– Michał Kubiak czy Kamil Semeniuk? Czy zaczęła się walka o szóstkę?

Przedwcześnie przerwana podróż Arkadiusza Gołasia. Dziś kończyłby 44 lata