19 wrze 2021 | Piłka nożna

Polak na dalekim lądzie. Michał Przybylski czeka na paszport. "Marzę o grze dla Wysp Owczych"

Na Wyspach Owczych z krótkimi przerwami żyje od 20 lat. Do pogody... jeszcze nie zdążył przywyknąć, inaczej jest z językiem i kulturą. Zamiast do Ekstraklasy wolałby trafić do jednej z lig skandynawskich. I po jego przejściach z Widzewem Łódź i Wisłą Płock można to zrozumieć. Michał Przybylski najbardziej czeka jednak, by móc zagrać dla farerskiej kadry. – Czekam na obywatelstwo i powołanie. Bardzo bym tego chciał – przyznaje w rozmowie z TVPSPORT.PL.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Kolejny debiutant w kadrze? "Sousa mu się przygląda"

Autsajder? To kraj piłkarskich szaleńców! Oto rywal Polaków

Czytaj też

Wyspy Owcze to kraina słynąca z pięknej natury, szalonych kibiców i... bramkarza w wełnianej czapce (fot. Dziewczyna z kamerą/400mm)

Autsajder? To kraj piłkarskich szaleńców! Oto rywal Polaków

Cristiano Ronaldo owce przeszkadzały tak, że musiał się przeprowadzić, Michał Przybylski żyje wśród nich od lat. I nie narzeka. Na Wyspy Owcze trafił wraz z tatą, Tomaszem Przybylskim, gdy ten przeniósł się z Floty Świnoujście do IF Fuglafjordur i został na zawsze. Do włochatych czworonogów, które lubią wtargnąć na ulice się przyzwyczaił. Do innych rzeczy wciąż nie. – Z drobnymi przerwami mieszkam tu dwadzieścia lat i wciąż nie zdołałem przyzwyczaić się do pogody. To czego jednak najbardziej brakuje, to atrakcji dla młodych. Jest jedna kręgielnia, jedno kino. Często wychodzi się w te same miejsca, bo nie ma tu wyboru. Gdy jednak jest ładna pogoda i można przyjrzeć się naturze, od razu myśli się, że życie tu jest wspaniałe – opowiada.

I owszem, gdy jedzie się krętymi farerskimi drogami, co chwilę można być pod wrażeniem krajobrazu. Ten jednak na wszystkich wyspach jest dość podobny. A wysp jest osiemnaście. Przybylski jak na razie grał na dwóch, ale już w pięciu klubach: NSI Runavik, B68 Toftir, Skala Itrottarfelag, B36 Torshavn i HB Torshavn. To już... pół farerskiej ekstraklasy. – Nie czuję, że osiągnąłem już sufit, bo wciąż nie mam mistrzostwa. Ciągle jednak idę do góry, do mocniejszego zespołu. Gram w europejskich pucharach, ale sam pucharów jeszcze nie mam – śmieje się. Jego pościg za coraz lepszymi zespołami na archipelagu niebawem może się skończyć. Mocniejsze w farerskiej HB Torshavn jest tylko KI Klaksvik.

Zamianę Torshavn na Klaksvik wszyscy by zrozumieli. Gdy przechodził z B36 do HB, a więc dwóch rywalizujących drużyn ze stolicy, nie wiązało się to z reperkusjami jak przy przejściu do odwiecznych konkurentów w Ekstraklasie. – Wiadomo, pojawiły się jakieś bardziej cięte komentarze w mediach społecznościowych, ale tu ludzie podchodzą tu do takich spraw na luzie. Tu po prostu żyje się na luzie. Życie na Wyspach to życie bezstresowe – opowiada Polak. Przykład? Proszę bardzo. – W pracy, jeśli ktoś się spóźni to na kolejny dzień powinien postarać się, żeby się nie spóźnić. Jeśli znów to zrobi, i tak się nic nie stanie – uśmiecha się. Sam też pracuje, więc wie. Jest... przedstawicielem handlowym farerskiego browaru, Foroya Bjor. – Mógłbym wyżyć z samej piłki, ale po prostu brakuje tu atrakcji. Treningi zaczynają się o siedemnastej, coś trzeba przecież robić– wyjaśnia.

Autsajder? To kraj piłkarskich szaleńców! Oto rywal Polaków

Czytaj też

Autsajder? To kraj piłkarskich szaleńców! Oto rywal Polaków

Michał Przybylski (fot. Dziewczyna z kamerą)

Piłkarze zagraniczni w lidze farerskiej pracować nie muszą. Zarabiają coraz więcej. Lokalni gracze do sportu podchodzą inaczej. – Futbol na Wyspach Owczych to bardziej hobby. Jeszcze nie jest to profesjonalne granie, ale do tego dążymy. Coraz więcej chłopaków pracuje już tylko po trzy-cztery godziny. Staramy się jak możemy, ale spełnieniem marzeń to jeszcze nie jest – jasno przyznaje Przybylski. I tak jest lepiej, niż lata temu. Wtedy to i zagraniczni piłkarze dalece odbiegali od poziomu europejskiego. – Zdarzało się, że zawodnicy byli podpisywani na podstawie video z Youtube’a. Było wielu graczy, którzy byli absolutnymi ananasami. Po dwóch miesiącach zwykle nie było ich już w klubie. Okazywało się, że nigdy wcześniej nie grali w piłkę, mieli tylko dobrych montażystów – mówi wyraźnie rozbawiony. Filmy na Youtube poświęcone Przybylskiemu bez wątpienia pokazują właśnie jego.

Filmy i statystyki z pomocnikiem w roli głównej przyczyniły się do tego, że trafił on do młodzieżowej reprezentacji Polski. Gdy w Skali strzelił siedem goli w siedmiu meczach, niespodziewanie odezwał się telefon. – Zadzwonił Dariusz Gęsior i powiedział, że chce mnie sprawdzić w kadrze U20. Zagrałem pół godziny z Portugalią – i to byłoby na tyle. A grali tam zawodnicy, którzy zrobili karierę: Bartłomiej Drągowski czy Kamil Jóźwiak. Szkoda, że na razie nie udało się mi – przyznaje. W Polsce szanse miał dwie. Jak sam mówi, przegrał z układami. – Od razu po meczu w młodzieżówce odezwali się menadżerowie. I jak to oni, każdy miał dla mnie inną ofertę. Pomyślałem, że Widzew będzie dobrą opcją. To była marka, kibice, historia i Franciszek Smuda. I skończyło się na króciutkim epizodzie – wzdycha. Zagrał tam tylko 64 minuty i wrócił na Wyspy Owcze. Czyli tam, gdzie na pewno nie trafiłby Smuda. – Jego metody na pewno nie zadziałałyby na mentalność Farerów – śmieje się pomocnik. Były selekcjoner na starcie pomylił jego nazwisko, potem zmienił pozycję, potem zaś pokłócił się z menadżerem zawodnika, a ten od razu wylądował na trybunach.

Michał Przybylski i Franciszek Smuda – ten duet nie wypalił (fot. 400mm)

Drugie podejście do polskiej piłki Przybylski zaliczył w Płocku. W Wiśle był na testach za kadencji Jerzego Brzęczka. Trenerowi się spodobał, do drużyny się dopasował. "Kupiła" go starszyzna, z Dominikiem Furmanem na czele. – Podobało mi się, chciałem spróbować. Trener Brzęczek powiedział, że mnie chce. Że najpierw zostanę wypożyczony, a potem spróbuję się przebić. Miałem tylko iść do dyrektora sportowego, Łukasza Masłowskiego i dogadać warunki. I dostałem propozycję grania za tyle, że nie starczałoby mi na wynajem jakiegokolwiek mieszkania i wyżywienie – wspomina. Na Wyspach Owczych więcej zarabiają grający amatorsko piłkarze. Gracze Nafciarzy zdziwili się propozycją i jej uzasadnieniem. Dostał tyle, bo przychodził z egzotycznej ligi.

Teraz o Ekstraklasie i niższych ligach w naszym kraju 24-latek nie myśli. – Nie wiem, czy powrót do Polski byłby dla mnie dobrym krokiem. Myślałem o ligach bardziej zbliżonych do farerskiej, norweskiej czy duńskiej, by być wśród ludzi, których mentalność jest podobna do tutejszej. To mi pasuje. Poza tym, ligi skandynawskie to najlepsze okno, by trafić do farerskiej kadry. To ona jest marzeniem Polaka. – W tamtym roku złożyłem papiery o duńskie obywatelstwo, więc teraz mogę tylko czekać. Mogę czekać jeszcze rok-dwa, bo to procedury, które są w Danii. Gdyby decydowano na Wyspach Owczych, to na pewno ten paszport bym dostał. Wszyscy mnie tu znają, chodziłem tu do szkoły, mówię po farersku. Czekam na obywatelstwo i powołanie. Bardzo bym tego chciał – mówi szczerze. Gdyby tak się stało, najbardziej dumny byłby tata. A Przybylski zrealizowałby marzenie Łukasza Cieślewicza. Drugi z Polaków na archipelagu bardzo chciał zagrać dla Farerów. Duńczycy odrzucili mu podanie o paszport.