Marcin Możdżonek: formuła z całą pewnością się wyczerpała. W pewnym momencie Vital Heynen stracił pomysł na drużynę

Marcin Możdżonek, 242-krotny reprezentant Polski, mistrz Europy (2009) i świata (2014): – Trzeba być surowym panem od matematyki i postawić cztery plus. Prawidła są nieubłagane. Oczywiście, mały woreczek medali pod wodzą Heynena udało się zgarnąć i chwała mu za to, zwłaszcza, kiedy zdobywaliśmy mistrzostwo świata. Jest jednak jedno małe "ale", taka mała łyżeczka dziegciu w beczce miodu, mianowicie – brak medalu na igrzyskach olimpijskich w Tokio. A taką obietnicę belgijski szkoleniowiec złożył Polskiemu Związkowi Piłki Siatkowej, kiedy przejmował biało-czerwonych. To jest w końcu sport i składanie takich deklaracji jest bardzo ryzykowne. Istnieje bowiem zbyt wiele czynników, których nie da się przewidzieć. To jest trochę tak, jak z wróżeniem z fusów: albo się uda, albo się nie uda.

– Gdyby miał się Pan wcielić w rolę prezesa PZPS, czy dałby Pan belgijskiemu szkoleniowcowi jeszcze jedną szansę? 

– Formuła z całą pewnością się wyczerpała. W pewnym momencie stracił pomysł na tę drużynę. Nie wiedział, w którym kierunku ją pchnąć, troszkę się pogubił, ale też nie wieszałbym psów na nim. Mimo wszystko uważam, że Heynen wykonał kawał dobrej roboty, zapisał się złotymi zgłoskami w historii polskiej siatkówki i takiego powinniśmy go zapamiętać.

– To niegłupie rozwiązanie. Heynen na pewno wprowadziłby duży powiew świeżości, tak jak to miało miejsce w męskiej kadrze. Dużo byłoby na in plus. Zna środowisko działaczy, środowisko klubowe, polskich kibiców. Ma dużo atutów po swojej stronie i – moim zdaniem – byłby mocnym kandydatem.

– Przede wszystkim, żeby zmienił sposób trenowania. U Heynena było za dużo zabawy. Ja bym jednak wrócił do takiego solidnego rzemiosła, dzięki któremu mielibyśmy później podstawy, aby nadać pewien styl. Chodzi o to, by nasza gra nie była oparta na indywidualnościach, bo mamy ich mnóstwo, ale gdy przychodziły trudne momenty, nie potrafiliśmy ich rozwiązać, dzięki systemowi, za którym mogliby podążać. Tu będzie liczyła się przede wszystkim osobowość. Trener musi udowodnić, że będzie potrafił przekonać zawodników do siebie, do swoich metod pracy. A czy będzie to Polak, czy trener z zagranicy – ma to drugorzędne znaczenie. Choć też trzeba postawić sprawę jasno: polskich trenerów jeszcze nie widzę na stanowisku trenera reprezentacji. Dlaczego? Proszę zauważyć, że wszystkie najlepsze kluby PlusLigi zatrudniają fachowców z zagranicy, nie Polaków. O czymś to świadczy.

– Tu trzeba cofnąć się do przygotowań, gdzie zostały popełnione błędy i to przełożyło się na igrzyska olimpijskie. Mistrzostwa Europy były natomiast już tylko wypadkową tego, co się wydarzyło wcześniej. Po turnieju w Tokio było za mało czasu, żeby zmienić diametralnie grę zespołu.

– A Włosi? To mimo wszystko niespodzianka, że sięgnęli po tytuły najlepszej drużyny Starego Kontynentu? 

– Włosi mieli czas na trenowanie. Ferdinando De Giorgi dobrze ich zgrał. Tez kapitalnie wstrzelili się w swoją drabinkę turniejową. Uważam jednak, że gdybyśmy mieli z nimi zagrać jakikolwiek mecz, to łatwo byśmy z nimi wygrali. Włochy to zespół turniejowy. Jeżeli znajdą swoją drogę, wykorzystują ją maksymalnie. W starciu ze Słowenią byli bardzo konsekwentni, z czego zresztą zawsze słynęli.