24 wrze 2021 | Siatkówka / Reprezentacja

Siatkówka. Nikola Grbić: jestem zainteresowany, ale trzeba by wszystkie kostki poukładać

Beata Oryl-Stroińska

Mam podpisaną umowę z Perugią na dwa lata, więc nie mogę zachowywać się, jakby tego nie było. Jestem z kimś dogadany. Podobna sytuacja była z Vitalem Heynenem, bo Heynen był trenerem reprezentacji i wtedy podpisał kontrakt z Perugią, czyli odwrotna sytuacja. Po drugie, jak pracujesz w dwóch miejscach, to 365 dni w roku jesteś, jak w fabryce – powiedział Nikola Grbić w rozmowie z Beatą Oryl-Stroińską, dziennikarką TVP Sport.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Piotr Makowski: jeśli Polki mają zagrać dobre mistrzostwa świata, muszą poczuć mocny impuls

Kampania się zaostrza. Nowy faworyt na prezesa PZPS

Czytaj też

Jacek Kasprzyk, Ryszard Czarnecki, Sebastian Świderski (fot. PAP)

Kampania się zaostrza. Nowy faworyt na prezesa PZPS

Beata Oryl-Stroińska: – Nie jest Pan już trenerem Zaksy, rozwiązaliście z klubem kontrakt, czy to była dla Pana trudna decyzja?
Nikola Grbić:– Bardzo. Już jak się to stało, starałem się dokładnie to wytłumaczyć. Była to jedna z najtrudniejszych decyzji, jaką musiałem podjąć w profesjonalnej karierze. Podpisaliśmy umowę w momencie, kiedy wiele rzeczy wydarzyło się tutaj i wiele, kiedy byłem we Włoszech. Dlatego powtórzę, że zdecydowały powody rodzinne, prywatne. Przyjęcie propozycji Perugii daje nam możliwość bycia razem. Gdybym został tutaj nie byłoby to możliwe i byłoby nam bardzo trudno. To nie zmienia faktu, że doświadczenia z Polski były fantastyczne i bezwzględnie najlepsze, jakiego doświadczyłem, jako trener. Mieliśmy wspaniałe relacje z klubem, z pracownikami, z zawodnikami. Wszyscy mieliśmy wspólny cel, nie było żadnych problemów, no i sezon cudowny, zakończony najlepiej, jak się dało. Było mi przykro, że to już koniec, ale trudno, co zrobić.

– Wrócił Pan teraz do Polski, bardzo nam jest miło. Dlaczego wybrał Pan przed sezonem właśnie ten turniej?
– Po pierwsze dlatego, że chciałem wrócić tutaj, do Polski. A po drugie, na pewno też dlatego, że zespoły, które uczestniczą w turnieju (Memoriale Arkadiusza Gołasia) są dużo silniejsze od drużyn, z którymi moglibyśmy zagrać we Włoszech. Tam sezon zaczyna się o tydzień później, niż w Polsce, dlatego te drużyny są na ten moment lepiej przygotowani od nas, mają za sobą więcej wspólnych treningów. Dzięki temu będę mógł zobaczyć nad czym muszę pracować, silne zespoły pokażą mi z czym mamy problem, bo oni dobrze serwują, bronią, atakują. Zagrają na wysokim poziomie i pokażą co ja robię dobrze, gdybyśmy zagrali ze słabymi przeciwnikami, to oni mi tego pokażą. Możemy wygrać grając na pół gwizdka, a jak są tacy, jak tutaj, to wiedza jest prawdziwa. I to był główny powód, dla którego wybrałem grę w tym turnieju.

– Są silne zespoły, jest też wielu zawodników, którzy grali w – zakończonych niedawno mistrzostwach Europy. Czy ostateczne rozstrzygnięcia, wygrana Włochów, trzecie miejsce Polaków, były dla Pana zaskoczeniem?
Myślę, że to było zaskoczenie dla wszystkich. Włosi, którzy nie mają teraz tak wielu dobrych zawodników, jak w innych zespołach, mieli cel, by awansować do najlepszej czwórki. Ja liczyłem na to, że zakończą turniej wcześniej, a potem myślałem, że stanie się tak w meczu półfinałowym z nami. No ale stało się inaczej.

– A trzecie miejsce Polaków? Dla nas to była niespodzianka...
– Szczerze? Na pewno tak było. Po rozczarowaniu na igrzyskach graliście u siebie. Wszyscy myśleli, że Rosjanie nie dojdą tak daleko, jak na olimpiadzie, że Francuzi, bez względu na zmianę trenera nie będą emocjonalnie gotowi i to miała być szansa dla Polski na dojście do finału i zdobycie mistrzostwa. Siatkówka jest jednak dziwna, czasami jedna, dwie piłki rozstrzygają mecz, decydują, czy wygrasz, czy przegrasz. Decydują czy jesteś perfekcyjny, czy jesteś mistrzem, czy z powodu dwóch piłek masz katastrofę i nie grasz. Absolutnie macie jakościową drużynę, oczekiwaliście awansu do finału i że to Włosi odpadną, ale siatkówka dlatego jest piękna. Zawsze są jakieś niespodziewane wyniki. I to jest dobre dla siatkówki.

– Ostatnie pytanie. Polska nie ma teraz trenera, mam na – myśli naszą reprezentację narodową. Czy to możliwe, by Pan nim został? Co, gdyby dostał Pan taką propozycję?
Jakby to powiedzieć. Sporo musiałoby się wydarzyć. Po pierwsze, mam podpisaną umowę z Perugią na dwa lata, więc nie mogę zachowywać się, jakby tego nie było. Jestem z kimś dogadany. Podobna sytuacja była z Heynenem, bo Heynen był trenerem reprezentacji i wtedy podpisał kontrakt z Perugią, czyli odwrotna sytuacja. Po drugie, jak pracujesz w dwóch miejscach, to 365 dni w roku jesteś, jak w fabryce. Pracujesz, podróżujesz, a rodzina...

– I nie śpisz...
– To ok, tak w tej pracy jest. Oczywiście jestem zainteresowany, ale trzeba by wszystkie kostki poukładać, dobrze wszystko przemyśleć, jeśli doszłoby do takiej propozycji. Ale nie myślę teraz o tym, mam pracę i chcę pracować tutaj najlepiej, jak potrafię. Nie myślę o tym.

– Czyli teraz jest to niemożliwe?
– Teraz nie. Teraz nie wiadomo kto będzie selekcjonerem. Macie tutaj wielu... Na szczęście, wybory nie były przed tym turniejem...