Lekkoatletyka. Krzysztof Różnicki: chcę powalczyć podczas igrzysk olimpijskich w Paryżu w 2024 roku

Małgorzata Hołub-Kowalik: nie damy się wygryźć młodzieży!

Sezon do zapomnienia. "Małżeństwo niektórym nie służy w sporcie"

Czytaj też

Sezon do zapomnienia. "Małżeństwo niektórym nie służy w sporcie"

Lekkoatletyczne środowisko usłyszało o nim w 2020 roku. We Włocławku został mistrzem Polski seniorów na dystansie 800 metrów. Utarł nosa Adamowi Kszczotowi i reszcie stawki. W 2021 roku wrócił do kraju ze złotem mistrzostw Europy juniorów z Tallinna. Wszystko wskazuje na to, że zmagania na tym dystansie w kolejnych miesiącach będą bardzo interesujące. Być może właśnie rodzi się gwiazda, która powalczy o medale na następnej najważniejszej imprezie czterolecia.

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Skąd bakcyl do sportu?
Krzysztof Różnicki: – Wszystko zaczęło się od WF-u. Pani z tego przedmiotu zabrała mnie na pierwsze okazjonalne zawody. Tam złapałem bakcyla. Zacząłem wygrywać. Spodobało mi się to.

– Lekkoatletyka była zawsze na pierwszym miejscu?
– Nie, nie. Trenowałem piłkę nożna przez 7 lat. Trudno było się rozstać. Mimo wszystko w biegach miałem większe sukcesy. Dlatego zmieniłem dyscyplinę.

– Kto najbardziej cię zmotywował?
– Pani Iza Grzenkowicz mówiła, że mam potencjał. Patrzyła na mnie na szkolnych zawodach. Powiedziała, że warto spróbować treningów, czegoś więcej. Wyrobiła mi licencję, żebym mógł pojechać na większą imprezę. Wtedy jeszcze w ogólnie nie ćwiczyłem. Jedynie kopałem piłkę. Po roku startowania zająłem 7. miejsce w mistrzostwach Polski młodzików. Potem stwierdziłem, że warto uderzyć w trenowanie, jak bez tego potrafiłem zająć tak wysokie miejsce. Pojawiłem się wtedy u trenera Krzysztofa Króla.

– Po sukcesach w 2021 roku życie wywróciło się do góry nogami?
– Nauczanie zdalne było zbawieniem. Udało mi się przystosować. W tym roku szkolnym czeka mnie matura. Muszę zrobić prawo jazdy, połączyć to wszystko z obozami i nowymi celami. Nie jest lekko, bo do szkoły dojeżdżam 25 kilometrów. Muszę przetrwać!

Sezon do zapomnienia. "Małżeństwo niektórym nie służy w sporcie"

Czytaj też

Sezon do zapomnienia. "Małżeństwo niektórym nie służy w sporcie"

Najgorętsza sprinterka świata modelką? Dostała wielką szansę

Czytaj też

Najgorętsza sprinterka świata modelką? Dostała wielką szansę

– Nie każdy ma medale wielkich imprez przed zdaniem egzaminu na prawo jazdy!
– Będzie mi łatwiej po 2021 roku. Powoli wyrabiam sobie wizerunek. Wpadają coraz lepsze wyniki. Furtka do lepszego biegania jest otwarta.

– Jak podsumujesz ostatnie miesiące?
– Rozpocząłem zmagania w sezonie halowym. Udało się poprawić dwa rekordy Polski juniorów. Potem przytrafiła się kontuzja. Znak zapytania czy uda się wywalczyć minima na mistrzostwa Europy i świata. Dałem radę! Wynik wystrzelił, pobiegłem 2 sekundy szybciej od rekordu kraju. Byłem w szale. Podczas mistrzostw Europy każdy kibic stawiał na mnie. Udało się sprostać wyzwaniu i oczekiwaniom. Nadal jestem bardzo szczęśliwy. To mój pierwszy tak ważny triumf. Nie był to jednak idealny start. Doznałem poważnej kontuzji – zapalenia Achillesa. Głód zwycięstw, który miałem po mistrzostwach nie został zaspokojony. Przez uraz nie mogłem wystartować w mistrzostwach świata juniorów. Głowa do góry. Ten rok jest motywacją do dalszej wzmożonej pracy.

– Masz mocny charakter?
– Dokładnie. Mam starszego brata, zawsze chciałem z nim rywalizować. W drużynie piłkarskiej też chciałem być najlepszy. Jak upadnę, to wstaję i chcę być jeszcze lepszy. Mówi się trudno w gorszych momentach.

– Mocno przeżyłeś brak występu w MŚ juniorów?
– Było mi przykro. Jeździłem jednak na stadion. Kibicowałem koledze. W głowie mam, że trzeba wykorzystywać swoje szanse. Kontuzje się zdarzają. To nieodłączny element sportu. Można się uodpornić psychicznie. Miałem pierwszą taką sytuację w życiu.

– Męczą cię porównania do Marcina Lewandowskiego i Adama Kszczota?
– Nie. Miło, że mnie do nich porównują, ale chcę tworzyć swoją historię. To moi idole.

– Udało się wam porozmawiać podczas zawodów?
– Na Memoriale Janusza Kusocińskiego przeciąłem się z Adamem. Pogratulował mi, cieszył się, że pobiegłem taki wynik. Z Marcin gadałem trochę dłużej. Bardzo to miłe.

– Jak odreagowujesz po powrocie z imprez?
– Spotykam się z dziewczyną, kolegami. Słucham muzyki na czasie. Może być rap. Ogólnie presja mi nie przeszkadza.

– Co chciałbyś osiągnąć w kolejnych miesiącach?
– Jestem nadal juniorem. Mistrzostwa świata w Kolumbii w 2023 roku w tej kategorii wiekowej są priorytetem. Chcę też spróbować sił podczas mistrzostw Europy w Monachium.

– Wywalczyłeś minimum olimpijskie, ale nie pojawiłeś się w Tokio.
– Było trochę zamieszania. Musiałem porozmyślać jaką decyzję podjąć. Po rozmowach z trenerem na początku sezonu braliśmy taki scenariusz pod uwagę, chociaż wydawało się to abstrakcją. Trzymaliśmy się jednak planu. Jestem młodym zawodnikiem. Nie ma jeszcze dużego stażu. Trzy duże międzynarodowe imprezy mogłyby mnie "zabić". Staż treningowy w moim przypadku wynosi trzy lata. Mogłoby się to źle skończyć. Nie jestem typem zawodnika, który może ćwiczyć non stop. Robimy to z głową. Oglądałem igrzyska w telewizji. Mam w głowie Paryż w 2024 roku. Tam chcę powalczyć.

– Myślałeś o zmianie dystansu?
– Podstawowo biegam 800 metrów, 400 metrów informacyjnie. Nie wiem, kiedy mnie czeka 1500 metrów. Na tę chwilę o tym nie myślę. Mamy dobrą atmosferę na tych dystansach. Odkąd Kacper Lewalski jest w grupie kadry to mamy bardzo fajny kontakt. Wcześniej była między nami rywalizacja. Śmialiśmy się z tego. Bardzo sobie kibicujemy.

Najgorętsza sprinterka świata modelką? Dostała wielką szansę

Czytaj też

Najgorętsza sprinterka świata modelką? Dostała wielką szansę