Skoki. Misja Pekin w toku. Kadra na tajnym zgrupowaniu, chociaż nie do końca

Courchevel, poza tym, że regularnie gości zawody Letniego Grand Prix, a w 1992 roku tamtejsze skocznie były areną Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Albertville, nie jest szczególnie ulubioną bazą treningową czołowych reprezentacji świata. Z Polski transport w tamto miejsce oznacza spore komplikacje, szczególnie że mowa o podróży przez przeszło 1600 kilometrów. Skomplikowana logistyka tym razem ma jednak większy sens. Akcja szkoleniowa na ostatniej prostej przed rozpoczęciem sezonu olimpijskiego ma być ważnym elementem przygotowań do zawodów w Pekinie.

I to pomimo że Francuzi już wcześniej informowali polską stronę, że akurat w tym terminie czasowo muszą wyłączyć skocznię K90.

Courchevel leży na wysokości podobnej do Pekinu. Ale nie o to chodzi

W dniach 10-15 października szeroka kadra dowodzona przez Michala Doleżala, a także (przynajmniej według pierwotnego planu) grupa juniorów ma przebywać na wysokości ok. 1200 metrów n.p.m. To o tyle istotne, że na podobnym poziomie zlokalizowane są skocznie w Zhangjiakou – te, na których na przełomie lutego i marca poznamy nowych mistrzów olimpijskich.

– Powietrze na tej wysokości jest trochę rzadsze, to z pewnością ma wpływ na lot i całe skoki. Nieduży, ale ma. Oczywiście, chcemy też zobaczyć, jak przy dłuższym pobycie zareagują organizmy zawodników, jednak kwestie wydolnościowe nie są w naszej dyscyplinie szczególnie istotne. To ani nie jakieś hiper wysokie góry, ani też nie mówimy o biegach, czyli sporcie, w którym "robi się" krew. Zresztą, we Francji mamy mieszkać niżej – tłumaczył Maciej Maciusiak, asystent Doleżala w głównej polskiej grupie szkoleniowej.

PRZECZYTAJ TEŻ: NIESPODZIEWANY PROBLEM KONSTRUKCYJNY NA SKOCZNI W ZAKOPANEM

Co ciekawe, gdy kilka tygodni temu zapytaliśmy w środowisku o temat tego zgrupowania, usłyszeliśmy prośbę o zaczekanie z publikacją informacji o nim. Dlaczego? Po to, żeby o jego organizacji nie dowiedzieli się rywale. To wprost oznaczało, że w Courchevel biało-czerwoni mają zamiar przetestować w praktyce nowinki technologiczne. Nowinki, nie rewolucje, bo na rewolucje nie pozwalają już ekstremalnie rygorystyczne regulaminy. Pytanie jednak, czy to aktualne, skoro w ostatnich dniach przed wyprawą temat lokalizacji i tak wypłynął do mediów, i chyba ostatecznie nikt nie robił z tego problemu.

– W tym światku to już norma, że jesteśmy nawzajem podglądani – uśmiecha się Maciusiak. –To trochę wariactwo, ale szczególnie przed tak dużą imprezą jak igrzyska trzeba uważać. Wysyłanie "szpiegów" na obozy rywali to norma, wielokrotnie widywaliśmy kogoś, kto jakoś dziwnie nam się przyglądał. Każdy sprawdza, każdy szuka, żeby później nie być zaskoczonym, ale to prowadzi do sytuacji, że stuprocentowo pewni, iż nikt nas nie podejrzy, możemy być tylko gdy mamy skocznię w Polsce na wyłączność kadry. Inaczej, nawet niechcący, ktoś może opublikować coś w sieci, a to dalej roznieść się po sztabach konkurencji – przyznaje trener.

Ostrożność do kwadratu – spuścizna po rządach Stefana Horngachera

– Gdzie jesteście najbardziej na świeczniku? – dopytujemy.

– Oczywiście w Niemczech i Austrii, ale też tam bywa się latem najczęściej.

Biorąc pod uwagę, kto zaszczepił w Polakach czułość na chowanie się przed światem, to raczej nie dziwi. To Austria, skąd pochodzi były trener Polaków Stefan Horngacher, już lata temu wiodła prym w kreowaniu nowości sprzętowych i wyznaczaniu kierunków w tym zakresie. Horngacher i m.in. Andreas Widhoelzl prześcigali się swego czasu w tym, kto wymyśli bardziej nowatorskie rozwiązanie. Ten drugi podobno potrafił nawet zabierać ze sobą na górę skoczni agrafkę, którą tuż przed wejściem na belkę łączył dwie nogawki na górze kroku kombinezonu.

Teraz o tym, z jakich belek i na jakie odległości Polacy skakali latem w Bischofshofen, wie skądś np. Richard Schallert, szkoleniowiec klubowy Ryoyu Kobayashiego. Potwierdził to sam w rozmowie z TVPSPORT.PL.

Horngacher wiele ze swoich pomysłów zostawił przez trzy lata w Polsce. Ale jednocześnie zbudował wokół kadry mur, co niekoniecznie podobało się naszemu środowisku. Szumne zapowiedzi, że przekaże know-how klubom, skończyło się tylko na słowach. Zamiast kursokonferencji ostatecznie częściej spotykano się z sytuacją, że na kilka dni całkowicie dla innych ekip zamykano Wielką Krokiew lub Malinkę. Na wszelki wypadek, gdyby ktoś chciał na nią wejść i zainstalować gdzieś tajny monitoring. Tylko czy to dziwne? Tak wyglądają skoki XXI wieku, gdzie medale rozgrywają się na coraz drobniejszych detalach. I chociaż Doleżal nie jest aż tak zamknięty na świat zewnętrzny, ostrożność dziś jest po prostu koniecznością. Jak bardzo opłacalną, przekonaliśmy się m.in. na ostatnich MŚ w Oberstdorfie. Niektórzy do dziś pamiętają świst z dziurkowanego kombinezonu, który na dużej skoczni przyniósł złoto Stefanowi Kraftowi. Choć Austriacy pracowali nad nim miesiącami, na zewnątrz przed imprezą nie wiedział o tym nikt.