Reprezentacja Polski. Przemysław Norko wspomina grę w Albanii: przyszedł właściciel i frywolnie rzucił banknoty zawinięte w rekl

Smuda wbija szpilkę Sousie. Zdradza, czego brakuje kadrze

Czytaj też

Smuda wbija szpilkę Sousie. Zdradza, czego brakuje kadrze

Przemysław Chlebicki, TVPSPORT.PL: – Jak to się stało, że w 2005 roku trafił pan do Albanii, która wciąż jest niepopularnym kierunkiem wśród polskich zawodników?
Przemysław Norko: – Miałem za sobą pobyt w greckim Akrotitosie, w którym wywalczyłem awans do najwyższej ligi. W rundzie wiosennej nasz właściciel wykupił jednak Iraklis Saloniki i nie mógł mieć dwóch klubów. Próbował oddać klub komuś podstawionemu, ale pomysł spalił na panewce. Przyszedł nowy właściciel i można powiedzieć, że nas "pozamiatał". Ze składu zostało trzech zawodników, zmieniono także sztab. Poza tym byłem w niekomfortowej sytuacji – wcześniej zerwałem więzadła krzyżowe. Wróciłem dość szybko – otrzymałem syntetyczne więzadło, które mam do dzisiaj.

Musiałem szukać czegoś nowego, a nie chciałem wracać do Polski, a w Grecji nie mogłem znaleźć klubu. Pewnego dnia zadzwonił agent – zaproponował Albanię, a ja brałem ten kierunek pół-żartem, pół-serio. Dostałem propozycję od Partizani i obiecano mi dość dobre pieniądze, na poziomie czołówki naszej Ekstraklasy. Pomyślałem, że mógłbym spróbować. Pojechałem, ale rzeczywistość mnie trochę wyprostowała...

– Klub nie spełnił obietnic?
– Problem pojawił się dopiero, gdy stamtąd odchodziłem. Dostałem glejt od władz Partizani, że jeśli zimą znajdę nowy klub, mogę być wolnym zawodnikiem. Nie dotrzymano obietnicy – gdy wróciłem do Ruchu Chorzów, nie mogłem zagrać, bo poprzedni klub nie zatwierdził mojego rozwiązania kontraktu.

Inną sprawą była baza treningowa. Zanim przyjechałem do Albanii, słyszałem o dobrych warunkach. Na miejscu okazały się jednak katastrofalne! Na szczęście później je rozbudowano, ale to już po moim odejściu.

Ale nie mogłem narzekać na pieniądze i nieregularne wypłaty. Pod tym względem było dobrze. Przyjeżdżał do mnie człowiek, wyciągał spod pazuchy plik banknotów i płacił.

– Kiedyś wrzucono panu wypłatę przez okno samochodu...
– Przyleciałem do Albanii, odebrał mnie agent i wraz z nim oraz jego pomocnikiem udaliśmy się do prezydenta klubu. Dogadaliśmy szczegóły, ale okazało się, że nie mieli przy sobie gotówki, którą miałem otrzymać za podpis. Dlatego podjechaliśmy do banku. Lipiec, czterdzieści stopni w cieniu, gwar w centrum Tirany, a tu nagle... przyszedł właściciel i frywolnie rzucił banknoty zawinięte w reklamówkę. Nawet tych pieniędzy przy nim nie liczyłem!

– Pamięta pan, na co je wydał?
– Nie, ale od razu spod banku musiałem wtedy jechać na obóz do Macedonii. Potem każdej nocy myślałem o tej reklamówce i bałem się, żeby nikt jej nie zabrał!

– W razie otrzymania mandatu w drodze, miałby pan pieniądze pod ręką.
– Na szczęście w Tiranie w tamtym czasie policja chyba nikogo nie zatrzymywała...

– To dlatego o kierowcach w stolicy Albanii mówiono jako o najgorszych w kraju?
– Grecja mnie przygotowała – tam też kierowcy jeździli, jak im się podobało i nie było policji. Ale myślę, że dzięki temu każdy lepiej uważał za kierownicą. W każdym razie, żadnych przygód nie miałem, a przynajmniej już nie pamiętam po szesnastu latach.

Kierowcy mnie nie zaskoczyli, ale zaskoczyły mnie... samochody. Albania wciąż przechodziła przemiany, a turystyka w kraju nie była tak rozwinięta jak teraz. Ale w 2006 roku w Szczecinie, z którego pochodzę, nie jeździły takie fury, jak w Tiranie.

Smuda wbija szpilkę Sousie. Zdradza, czego brakuje kadrze

Czytaj też

Smuda wbija szpilkę Sousie. Zdradza, czego brakuje kadrze

Być albo nie być. Takiego meczu Polacy nie grali od lat

Czytaj też

Być albo nie być. Takiego meczu Polacy nie grali od lat

– W szatni mógł pan się przekonać o żywiołowym, bałkańskim temperamencie Albańczyków?
– Czułem się tam dobrze. Mam swoje przywary, wyostrzony język i nie dam sobie wejść na głowę. Dlatego zawsze ustawiałem wszystkich po swojemu. W Albanii jedyną różnicą była kultura. Byłem w szoku, gdy zobaczyłem, że podczas ramadanu nie jedli w ciągu dnia. Jeśli człowiek przychodzi na trening nienajedzony, jest osłabiony.

– A jak wyglądały relacje w szatni?
– Była podzielona na trzy grupy. Pierwszą byli Albańczycy, drugą Brazylijczycy – nowy właściciel pozyskał ich aż ośmiu, a trzecią reszta. Byłem jednak przyjezdny i nie grałem tam długo, dlatego raczej biernie uczestniczyłem w życiu szatni. Myślę, że Albańczycy nawet nie chcieli, by ktoś z zagranicy zżył się z nimi.

– Dlaczego?
– Dopiero otwierali się na Europę. Chcieli nacieszyć się wolnością w swoim gronie, zanim mogliby coś dać innym.

– Do dziś utrzymuje pan kontakt z kolegami z Partizani?
– Od szesnastu lat jestem w stałym kontakcie z Kongijczykiem Sasą Delainem, który grał z Kałużnym w Bayerze Leverkusen, a jego trenerem w trzeciej lidze niemieckiej był Andrzej Rudy. Na Facebooku mam także kontakt z Arditem Beqirim, który grał w reprezentacji Albanii, jednak nie wyglądał jak Albańczyk, bo był rudy. Poza tym, gdy byłem trenerem bramkarzy Zawiszy Bydgoszcz, graliśmy sparing ze Skenderbeu i podczas niego spotkałem Orgesa Shehiego, który był trzecim bramkarzem kadry na Euro 2016. A także Gjergjiego Muzakę.

Miałem także świetny kontakt z moim "opiekunem" w Albanii, Kostą Grillo. Niestety niedawno zmarł na covid-19, przedwczoraj odbył się jego pogrzeb. Był mistrzem mikrofonu i najbardziej znanym głosem w kraju – komentował mecze w telewizji. Poza tym był menedżerem i czasem pisał artykuły do gazet. Zawsze, gdy do mnie dzwonił, witał się charakterystycznym zachrypniętym głosem, pytając: "King Norko, co słychać?". Będzie mi tego brakować.

– Zapamiętał pan sytuacje z udziałem albańskich kibiców?
– Derby Tirany przy pełnym stadionie były niesamowitym przeżyciem! Połowa była na czerwono, połowa na biało-niebiesko. Gdy wracaliśmy po przegranym meczu z KF Tirana, machali do nas i krzyczeli, jakimi jesteśmy dziadami. Albańczycy reagowali żywiołowo – czasami wystarczyła iskierka, by rozpalić ogień. Ale już nie pamiętam konkretnych sytuacji.

– Śledzi pan albańską piłkę?
– Czasami sprawdzam wyniki ligowe i jak sobie radzi reprezentacja. Teraz Albania bardziej niż wtedy chce być w Europie. Przez szesnaście lat widać tam rozwój infrastruktury. I szkolenia, za które odpowiadają głównie trenerzy z Włoch i innych państw bałkańskich. Rozwój tego kraju widać w eliminacjach mistrzostw świata.

– Czego się pan spodziewa w meczu Albania – Polska?
– Pierwsze spotkanie z Albanią nie był dla nas spacerkiem. Na razie nie mają jeszcze tak świetnych indywidualności jak my, ale spodziewam się progresu z ich strony. Teraz gramy z nimi o wszystko, przy albańskich kibicach. Myślę, że o zwycięstwo teraz będzie nam trudniej.

Przemysław Norko – były bramkarz. W Ekstraklasie występował w Zagłębiu Lubin oraz Pogoni Szczecin, natomiast za granicą grał w greckim Akratitosie oraz albańskim Partizani Tirana. Obecnie jest trenerem bramkarzy Stomilu Olsztyn.

Być albo nie być. Takiego meczu Polacy nie grali od lat

Czytaj też

Być albo nie być. Takiego meczu Polacy nie grali od lat