Czytelnia VIP. LaLiga. Inaki Williams - jak został Baskiem

W Polsce wyśmiewany, doceniony w... Barcelonie. Oto Jose Mari Bakero

"Szanujmy medal zdobyty w Hiszpanii"

Czytaj też

"Szanujmy medal zdobyty w Hiszpanii"

– My jesteśmy inni – mówi zasłużony trener Javier Clemente o wyjątkowości mieszkańców tego kraju. Utarło się, że Bask ma krew 0 RH-. Nikt tego nie sprawdza, ale to przekonanie ugruntowało się w powszechnej świadomości, bo ponoć nigdzie na świecie nie ma takiej rzeszy ludzi z tą grupą krwi. To wystarczy, by pogląd obowiązywał. Ważną częścią tożsamości jest jednak przede wszystkim historia i tradycja.

Dziedzictwo Basków

Mówi się, że przybyli do Hiszpanii z... Kaukazu, ale oni lubią temu zaprzeczać. Euskara , czyli ich język, wrócił niedawno do powszechnego użytku. Generał Franco zabraniał mówić w nim, ale teraz Baskowie są dumni, że język przetrwał. W takiej oto rzeczywistości odnalazł się Inaki Williams.

Maroko, Liberia i... Kraj Basków

Urodził się w Bilbao, dokąd rodzice dotarli po ciężkiej przeprawie. Po opuszczeniu Ghany przebywali przez pewien czas w obozie dla uchodźców. Wędrówkę rozpoczęli od Maroka, tam musieli przemierzyć pustynię, by dotrzeć do Melilli – hiszpańskiego miasta na wybrzeżu marokańskim. Przeskoczyli płot i osiągnęli cel. Za namową prawnika utrzymywali, że są z Liberii. To działało oczywiście na ich korzyść w kontekście rozpatrywania wniosku o azyl. A to dlatego, że ten kraj był pogrążony w wojnie.

Inaki jest wdzięczny tym, którzy pomogli jego rodzinie. Imię dostał na cześć hiszpańskiego księdza, który go ochrzcił i zrobił, co mógł, by ułatwić adaptację jemu i bliskim. Nie szczędził też pochwał prawnikowi, który trzymał stronę matki i ojca, gdy przedzierali się do Melilli. Hiszpańska Gwardia Cywilna interweniowała, ale po wyjaśnieniach tego adwokata nie robili im kłopotów. Azyl został przyznany.

Futbol wybawieniem

Inaki, wspominając początki w Kraju Basków, podkreśla, że to były inne realia. Świat nie był jeszcze tak globalną wioską, jak teraz. Otwartość i tolerancję dopiero potem można było uznać za standard. Trzeba się cofnąć o 30 lat. Rodzice chwytali się każdego zajęcia, by dostarczyć pożywienie rodzinie.

Gdy miał 11 lub 12 lat, rozpoczął się w Hiszpanii kryzys, co siłą rzeczy szczególnie dotkliwie odczuli gorzej sytuowani. Nie było pracy dla rodziców, a opłaty należało uiszczać. Aby temu jakoś zaradzić, ojciec wyjechał do Londynu, gdzie sprzątał w centrum handlowym, był też ochroniarzem. Pracował nawet na Stamford Bridge przy sprzedaży biletów na mecze Chelsea. Tata nawet nalegał, by rodzina przeniosła się do Anglii. Mama była jednak temu przeciwna.

Przyzwyczaiła się do życia w Hiszpanii, wolała tam zostać, ale widzieli ojca tylko raz w roku. Na szczęście rozłąka skończyła się, gdy Inaki zadebiutował w Athletiku. Mógł sprowadzić ojca z Londynu. Uważa teraz, że Kraj Basków był przeznaczeniem rodziny.

Niewiele jednak brakowało, by zostali opuszczeni tak jak inni w środku drogi do lepszego życia. Tę wyprawę do Hiszpanii naznaczało bowiem cierpienie wszystkich. Złodziejstwo, gwałty, zostawianie ludzi bez wody i pożywienia – wielu emigrantów tego doświadczyło.

Trauma po wyprawie

Gdy dwa lata temu Inaki zabrał rodziców na wakacje do Kuwejtu, to mama wybuchła płaczem. Przypomniały jej się bowiem pełne cierpienia chwile przedzierania się przez pustynię, by jakoś dotrzeć tam, gdzie życie nie będzie udręką.

W 2013 r. syn państwa Williams trafił do Lezamy , akademii baskijskiego klubu. Pozostaje mu lojalny. Zdaniem obserwatorów kariery ma ciało pantery i serce lwa (te zwierzęta to przydomek klubu). Żałuje trochę, że Aritz Aduriz , zasłużony napastnik Athletiku, zakończył karierę w czerwcu 2020r. Uczył Inakiego strzelania goli. Williams ma w meczu mnóstwo sprintów, a potrafi rozwinąć prędkość nawet 36 km/h na boisku. Niektórzy wciąż jednak uważają, że nie ma instynktu strzeleckiego.

Brat Nico i cantera

Inaki tak bardzo utożsamia się z Krajem Basków, że prawdopodobnie kiedyś zakończy karierę w Athletiku,. Do seniorskiej drużyny w tym sezonie dołączył jego brat – Nico . Młody dał już się we znaki Barcelonie, a zwłaszcza jej stoperowi, grającemu pod okiem Luisa Enrique w kadrze – Erikowi Garcii.

Williams, zdeklarowany Bask, zachwalał politykę cantery (stawianie na wychowanków) w 2019 r., przed meczem z Realem Sociedad. Wbił szpilę lokalnym rywalom. Wyznał, że lubi i motywuje go gra z przeciwnikami z San Sebastian. Gole im strzelone smakują bardziej.

W Realu lokalna tożsamość też jest ważna, ale stawianie na graczy własnego chowu nie jest tam dogmatem, co sprawia, że w Bilbao mogą mówić o sobie z większą dumą. Przyświeca im dewiza "Con cantera y aficion, no hace falta importacion" ( Z wychowankami i lokalnym wsparciem nie trzeba obcokrajowców) .

Bask czy Ghańczyk?

Przedstawiciele ghańskiej federacji chcieli przekonać go do gry w ich reprezentacji. Na darmo. Przyznaje, że urodził się i wychował gdzie indziej, ale uważa, że dla mieszkających tam bronienie barw kraju znaczy więcej.

Odwiedził Ghanę, rozmawiał z dziadkami w ich języku. Nie chciałby wszakże zabierać miejsca w kadrze komuś, kto czuje się Ghańczykiem w stu procentach.

Lider w walce z rasizmem

Inaki czuje się w Bilbao świetnie, niestety także on spotkał się z głupotą rasistów, pseudokibiców Espanyolu. Gdy w meczu rozgrywanym w styczniu 2020 r. schodził z boiska, zmieniony przez Raula Garcię, troglodyci naśladowali zachowanie małp, by upokorzyć piłkarza. Dał się sprowokować i określił obelżywie sprawców tego skandalu.

W wywiadzie dla "Marki", który ukazał się po pobiciu rekordu 203 meczów z rzędu, stwierdził, że jest rasizm, ale nie chce wygłaszać przemówień, bo uważa, że każdy odpowiada za swoje zachowanie. Dlatego trzeba we własnym zakresie edukować młodych, uwrażliwiać na cierpienie z powodu dyskryminacji na tle rasowym.

Jak mówi się "stop" rasizmowi, pokazali już inni. Samuel Eto . w 2006 r. chciał zejść z boiska w proteście przeciwko obelgom kibiców z Saragossy. Sędzia odwiódł go od tej decyzji, ale jego stanowczość otrzeźwiła nieco fanów z Aragonii. A Dani Alves . zjadł z uśmiechem banana rzuconego w jego stronę przez "dowcipnisia" na stadionie Villarealu. To zdarzenie odbiło się szerokim echem. Teraz najdobitniej brzmi głos Inakiego Williamsa. Bask z afrykańskimi przodkami walczy jako kolejny z tym złem. Rasizm sam się nie wykorzeni…

"Szanujmy medal zdobyty w Hiszpanii"

Czytaj też

"Szanujmy medal zdobyty w Hiszpanii"