Fortuna Puchar Polski. Oni wyeliminowali Lechię Gdańsk. "Spóźniłem się na zbiórkę, bo prowadziłem lekcje"

Maciej Rafalski, TVPSPORT.PL: – W środę rano nie miałeś czasu na rozmowę, bo pracowałeś. Jesteś trenerem i nauczycielem. To daje dodatkową satysfakcję w momencie, gdy wyeliminowaliście tak silnego przeciwnika?
Mariusz Miecznikowski: – We wtorek… spóźniłem się na zbiórkę przed meczem z Lechią, bo miałem zajęcia w szkole. Dla mnie to normalne łączyć te dwie funkcje, ponieważ trudno byłoby się utrzymać z "trenerki" na tym poziomie. Wiadomo, że nie jest to najbardziej stabilna praca. Po meczu dostałem telefon od Weszło FM z zaproszeniem do studia na środę. Musiałem odmówić, bo od 7:40 już prowadziłem lekcje. Nawet nie było czasu, by nacieszyć się tą wygraną.

– Zawodnicy też łączą grę w klubie z innymi obowiązkami?
– Wszyscy mają stypendia, chociaż nie wszystkie są na tyle wysokie, by można było się z nich utrzymać. Kilku zawodników pracuję w mniejszym lub większym wymiarze czasowym np. Radek Kamiński (środkowy obrońca – przy.red.) również jest nauczycielem w szkole, mamy paru chłopaków, którzy studiują dziennie, inni chodzą jeszcze do szkoły średniej. Zazwyczaj trenujemy popołudniami, żeby szkoła czy praca nie kolidowały z zajęciami w klubie.

– Co pomyślałeś sobie w momencie, gdy w meczu z Lechią straciliście gola już w ósmej minucie?
– Wiadomo, że z jednej strony stawia cię to w trudniejszej sytuacji niż 0:0, a z drugiej wydawało mi się, że z chłopaków zeszło ciśnienie, opanowali emocje i graliśmy mniej nerwowo. Dobrze zareagowaliśmy, nie spuściliśmy głów, tylko nie mając nic do stracenia byliśmy coraz odważniejsi.

– Jak rozmawiać z zespołem przed takim meczem? Graliście z czołową drużyną Ekstraklasy, która przyjechała na spotkanie z wami rozpędzona zwycięstwami z ostatnich tygodni.
– Wiedzieliśmy, że mamy niewielkie szanse, patrząc chociażby na różnicę lig. Nie liczyliśmy na wiele, Lechia po zmianie trenera nie przegrała meczu. Ambicje sportowe jednak nie pozwalały na to, by po prostu wyjść na boisko i czekać aż dostaniemy po głowie. Na taki mecz nie była potrzebna specjalna mobilizacja. Raczej określenie możliwego scenariusza i dobre nastawienie zawodników oraz odporność na trudne sytuacje. W tym spotkaniu mogliśmy tylko zyskać, nic stracić.

– Lechia was zlekceważyła?
– Wyjściowa "jedenastka" była bardzo mocna, więc nie można tutaj mówić o lekceważeniu. Rywale mogli poczuć się pewnie po zdobytej bramce. Wydaje się że myśleli, że kolejne gole są kwestią czasu. Mieli sytuacje, jednak do przerwy utrzymaliśmy różnicę jednej bramki. W szatni powiedzieliśmy sobie, że nie ma znaczenia czy przegramy jedną, dwoma czy kilkoma bramkami, musimy bardziej zaryzykować i podejść do przeciwnika odważniej. Druga połowa zaczęła się idealnie, szybko strzeliliśmy gola, co dodało nam sił. Po bramce na 1:1 mogliśmy się cofnąć, ale zdecydowaliśmy inaczej. Mecz się otworzył, Lechia miała kilka bardzo dobrych okazji. Parę minut później padł drugi gol dla nas, co dało nam wiarę w pozytywny wynik. Oczywiście od tej chwili głównie się broniliśmy, z czasem zmieniliśmy ustawienie. Uznaliśmy, że to właściwe rozwiązanie, bo utrudniliśmy Lechii tworzenie klarownych sytuacji i dowieźliśmy wynik do końca.

– Do spotkania przystąpiliście osłabieni. Z powodu kontuzji zabrakło paru zawodników.
– Opcji nie było wiele. Kadra liczyła osiemnastu graczy w tym… trzech bramkarzy. Od meczu z Rekordem Bielsko-Biała w poprzedniej rundzie straciliśmy pięciu podstawowych zawodników – na naszym poziomie to bardzo dużo. Z wtorkowym rywalem nie możemy równać się pod wieloma względami, jednak o naszym sukcesie w tym meczu zdecydował charakter, poświęcenie i bardzo dobre nastawienie – praca zespołowa. Całe piękno piłki.

– Poświęćmy chwilę trzeciej lidze. Obecnie tracicie dziewięć punktów do liderującej Legionovii. Chcecie powalczyć o awans?
– Będzie o to trudno. Awans daje tylko pierwsza pozycja, a rywale poważnie się wzmocnili. Nie odpuszczamy. W poprzednim sezonie wykonaliśmy kawał dobrej pracy, po serii zwycięstw kończyliśmy rozgrywki na drugim miejscu, z trzema punktami straty do Pogoni Grodzisk Mazowiecki, która teraz gra w drugiej lidze. Nie zamierzamy się poddać także tym razem, chociaż mamy za sobą parę wpadek. Zwycięstwo nad Lechią może dać pozytywnego "kopa" naszej drużynie. Będziemy walczyć do końca.

– Pierwszym trenerem Świtu zostałeś dopiero przed poprzednim sezonem, przez lata pełniłeś funkcję asystenta. Wcześniej nie było propozycji objęcia zespołu?
– Nie, wcześniej nie było zapytania. Słyszałem opinie, że za łagodny, za spokojny, za mało krzyczę przy linii. Ironicznie można stwierdzić, że to bardzo merytoryczne argumenty... Gdy dostałem propozycję, zgodziłem się.

– W Świcie byłeś asystentem m.in. Marka Papszuna. Ile prawdy jest w pogłoskach, że trener Rakowa chciał mieć cię w swoim sztabie?
– Byłem – bardzo dużo nauczyłem się w tym okresie. Też słyszałem takie pogłoski... Konkretnego tematu nigdy nie było. Mam kontakt z Markiem, z Maćkiem Sikorskim (obecnie trenuje bramkarzy w Wiśle Płock - przyp.red.) z ówczesnego sztabu Świtu. Byłem na stażu w Rakowie kiedy jeszcze pracowali razem. Bardzo dobrze wspominam tamten cas.

– Jak wiele się od niego nauczyłeś?
– Najwięcej spośród wszystkich szkoleniowców, z którymi pracowałem. To obecnie najlepszy trener w Polsce. Ma pełną kontrolę nad drużyną, nie pozostawia przypadkowi absolutnie niczego, na co można mieć wpływ. Był i jest niezwykle pracowity, wymagający – również wobec siebie. Ciągle się bardzo rozwija jako trener.

– Na kogo chciałbyś trafić w kolejnej rundzie? Lepiej znów zmierzyć się z drużyną z Ekstraklasy, czy zagrać z kimś z niższych szczebli, by mieć większe szanse na kolejny awans?
– Po meczu rozmawiałem z synem i obaj uznaliśmy, że fajnie byłoby zagrać właśnie z Rakowem. Pewnie mielibyśmy jeszcze mniejsze szanse, bo to drużyna, która z pewnością nas nie zlekceważy. Znów moglibyśmy sprawdzić się na tle klasowego zespołu. To byłaby fajna sprawa również dla kibiców. A tak na poważnie, raczej z żadnym rywalem na tym etapie nie będziemy faworytem. Wiadomo, że chcielibyśmy drużynę w naszym zasięgu, ale nie mamy na to żadnego wpływu. Po prostu poczekamy na losowanie i zagramy najlepiej jak potrafimy.

– Zanim zostałeś pierwszym trenerem, przez lata byłeś asystentem. Ostatni raz prowadziłeś drużynę jako pierwszy szkoleniowiec dziesięć lat temu i był to poziom... A-klasy. Jakieś doświadczenia z tamtego okresu przydają się dzisiaj?
– W A-klasie byłem jako grający trener – zupełnie inna bajka. Na takim poziomie musisz zarazić swoich zawodników entuzjazmem, zachęcić ich do gry, treningów. To co innego, niż w wyższych ligach, tu świadomość zawodników jest inna, inne cele, możliwości rozwoju. Dodatkowo otrzymują wynagrodzenie. Każdy etap pracy daje jakieś wnioski, rozwija. Doświadczenia z każdej dotychczasowej pracy są przydatne, mają wpływ na to, jakim trenerem jesteś obecnie.

– Liczysz na to, że uda ci się pracować wyżej niż w trzeciej lidze?
– Trudno cokolwiek zakładać. Jasne, każdy chciałby dostać się jak najwyżej. Nie zamykam się na taką możliwość, staram się rozwijać, lecz przyjemność z pracy trenera można czerpać na każdym poziomie. Po prostu pracujesz najlepiej, jak potrafisz, bez względu na poziom. Często ludzie dostają szansę w wyniku splotu różnych okoliczności, znajomości. Jeśli kiedyś pojawi się taka możliwość, na pewno bym ją przeanalizował. Na razie twardo stąpam po ziemi. W sobotę czeka nas ważny mecz w Giżycku i na tym się skupiam. Pochwały, które na nas spadły, są bardzo miłe, ale trzeba wrócić do codzienności.