MB Boxing Night 10. Kamil Łaszczyk w poszukiwaniu straconego czasu

W ostatnich latach w polskim boksie zawodowym obserwowaliśmy różne modele budowania karier. Kamil Szeremeta (21-2, 5 KO) w bardzo mocnej pod względem sportowym kategorii średniej najpierw zdobył pas mistrza Europy, a potem został numerem jeden w rankingu federacji IBF. W efekcie otrzymał walkę o tytuł mistrza świata z Giennadijem Gołowkinem (40-1-1) za ogromne pieniądze, a potem zdecydował się przyjąć ofertę last minute, gdy rywala szukał wysoko notowany, ale ostrożnie prowadzony Jaime Munguia (36-0).

Dziś Szeremeta jest po dwóch porażkach przed czasem z rzędu i poznał swoją wartość na tle prawdziwej elity, ale podejmując się dużych wyzwań nic tak naprawdę nie stracił. Pokazał serce do walki i mógł liczyć na dwie wypłaty, o których większość pięściarzy marzy od początku kariery. Nie można zresztą wykluczyć, że pięściarza z Białegostoku jeszcze zobaczymy w jakiejś dużej walce, bo teraz dla całego pięściarskiego świata nie jest już enigmą.

Droga Kamila Łaszczyka wymyka się jakiejkolwiek logice – nie tylko tej biznesowej. Pięściarski rozwój w kraju od samego początku utrudniały kwestie czysto sportowe. "Szczurek" to pięściarz kategorii piórkowej (limit: 57,2 kg), a zawodników w podobnym przedziale wagowym nie ma w Polsce zbyt wielu. Między innymi z tego względu pierwszą część kariery spędził w USA, gdzie w 2011 roku zadebiutował w gronie zawodowców.

– Z Polski trudniej się wybic. Gdybym był Anglikiem albo Amerykaninem, to pewnie już dawno boksowałbym o najwyższe laury – ocenił niedawno sam pięściarz w rozmowie z Mateuszem Fudalą. Sprawy nieco komplikuje też fakt, że Łaszczyk w swoich najlepszych momentach to dobrze poruszający się na nogach technik, który rzadko rzuca rywali na deski pojedynczymi uderzeniami.

Amerykańskie doświadczenie

W maju 2014 roku Mariusz Kołodziej – ówczesny promotor – deklarował, że młody pięściarz powinien być gotowy gotowy na walkę o tytuł mistrza świata "najwcześniej za rok". Ponad siedem lat później Kamil wciąż czeka, a do najważniejszych tytułów prowadzi już dużo bardziej wyboista droga niż wtedy.

Tak dobrej sytuacji rankingowej Łaszczyk nie miał nigdy później. W 2014 roku był notowany nawet na drugim miejscu w rankingu organizacji WBO, a mistrzowską propozycję otrzymał od ówczesnego czempiona federacji WBC – Gary'ego Russella (24-0). Diagnoza promotora wydawała się jednak słuszna. Wydawało się, że 23-letni zawodnik jest w idealnym miejscu, by myśleć o dalszym pięściarskim rozwoju, a mistrzowska okazja może przyjść w lepszym momencie.

Łaszczyk mieszkał w Stanach Zjednoczonych w sumie prawie cztery lata. Na co dzień mógł pracować z uznanymi szkoleniowcami – między innymi z Jamesem Alim Bashirem i Chico Rivasem. Na miejscu był także częścią zwartej polskiej grupy, w której skład wchodzili także Mariusz Wach, Michał Chudecki i Patryk Szymański. W ringu spotykał ciekawych rywali – w marcu 2015 roku zaliczył test charakteru na tle Jose Luisa Araizy (31-11-1, 22 KO). W drugiej rundzie Polak był dwukrotnie liczony, ale odzyskał kontrolę i zmusił rywala do poddania.

Wcześniej "Szczurek" mógł się sprawdzić na tle przyszłego mistrza świata. W marcu 2012 roku na jego drodze stanął niepozorny Tevin Farmer (4-2-1). Ośmiorundowy pojedynek na obcej ziemi został zdominowany przez Łaszczyka, który zapisał na koncie jednogłośne zwycięstwo punktowe. – Dla kogoś to może nie znaczyć nic, bo Farmer był na początku swojej drogi, ale w moim przekonaniu pokazałem wtedy, że też mogę być mistrzem – opowiadał niedawno polski pięściarz.

Amerykanin potem przegrał jeszcze tylko raz (z Jose Pedrazą – innym przyszłym czempionem), a następnie zanotował serię osiemnastu zwycięstw z rzędu, która zaprowadziła go do walki o mistrzostwo świata. Gdy ten swoisty „spacer Farmera” był wieńczony mistrzowskim tytułem w 2018 roku, Łaszczyka w poważnym boksie nie było już od dawna. Po kontraktowych zawirowaniach z promotorami znalazł się na bocznym torze. Zaczął dorabiać jako brukarz i poważnie myślał o rzuceniu sportu, któremu poświęcił większość życia.

Konflikt, w którym nikt nie wygrywa

W trudnych chwilach jako pierwszy rękę wyciągnął Jerzy Mazur, a od lutego 2020 roku za karierę Łaszczyka także grupa MB Promotions. Pierwszy pojedynek zorganizowany przez Mateusza Borka odbył się kilka miesięcy wcześniej. W listopadzie 2019 roku "Szczurek" pokonał w Radomiu Ołeksandra Jegorowa (20-2-1) – niedawnego pretendenta do pasa mistrza Europy w kategorii superkoguciej.

W kolejnym roku – mocno zdominowanym przez pandemię koronawirusa COVID-19 – Łaszczyk zanotował dwie wygrane. Druga wygrana z Kevinem Escanezem (8-2-1) nie przyszła łatwo, a gospodarz musiał podnieść się z desek. Triumf odnotowali wszyscy… poza statystycznym portalem Boxrec. Wszystko przez zadziwiający i miejscami mocno absurdalny konflikt o nadzorowanie polskiego boksu zawodowego, na którym cierpią głównie niewinni krajowi pięściarze.

Jak będzie tym razem? Nikt nie ukrywa, że realistycznym celem jest walka o tytuł mistrza Europy. Jednak żeby liczyć się w europejskich rankingach, Kamil nie może jednak walczyć na gali nadzorowanej przez Polską Unię Boksu (PBU), która zrzesza najlepszych krajowych sędziów. Europejska Unia Boksu (EBU) nie uznaje PBU tylko Polski Wydział Boksu Zawodowego (PWBZ) – firmę Krzysztofa Kraśnickiego, która przez lata była w kraju hegemonem.

Promotorzy i organizatorzy gal są więc w kropce. Zatrudnienie do nadzoru imprez PBU oznacza, że zawodnicy będą wykreślani z rankingów europejskich, a dla wielu krajowych pięściarzy to jedyna realistyczna droga walki o poważne trofea. Postawienie na PWBZ oznacza z kolei, że pojedynku nie odnotuje Boxrec, co w praktyce oznacza, że nie dowie się o nim bokserski świat.

Niedawno występ pod nadzorem PBU sporo kosztował Krzysztofa "Diablo" Włodarczyka (59-4-1), który na wyciągnięcie ręki miał walkę o pas mistrza Europy. W najnowszym rankingu już go nie ma, a pozycję numer 1 obsadza Krzysztof Głowacki (31-3), który ostatnie pojedynki toczył poza granicami Polski. – To jest patologiczne, że jedną imprezę muszą sankcjonować trzy komisje. Usiądźcie i porozmawiajcie, bo to niepoważne – tłumaczył w czwartek podczas ceremonii ważenia Mateusz Borek.

Pasy na wyciągnięcie ręki?

Łaszczyk w najnowszym rankingu EBU zajmuje ósme miejsce. Mistrzem Europy w kategorii piórkowej jest Karim Guerfi (30-5, 9 KO), który w sierpniu pokonał Andoniego Gago (24-3-4). Obowiązkowym pretendentem został niedawno Jordan Gill (26-1, 7 KO), a przed Polakiem w rankingu można znaleźć kilku pięściarzy o uznanej pozycji, którzy raczej będą celować w tytuł mistrza świata.

Łatwiejsza może być droga "Szczurka" do mniej znaczącego pasa mistrza Unii Europejskiej (EBU-EU). Tam Polak już jest drugi w rankingu, a tytuł znajduje się w posiadaniu Mauro Forte (16-0-1, 6 KO), który został wyznaczony do walki z rodakiem – Francesco Grandellim (15-1-1, 3 KO). Pojedynek z Włochami w roli głównej odbędzie się już 5 listopada, a jego wynik – w połączeniu z ewentualną wygraną Łaszczyka w piątek – może przybliżyć walkę o pas.

Jakim wyzwaniem będzie Valdes? Meksykanin to zawodnik, który kocha ringową rozróbę i preferuje bezpośredni styl walki. W ringu zdecydowanie nie trzeba go szukać. Jego atutem w tym zestawieniu na pewno będzie aktywność. W 2021 roku stoczył już trzy pojedynki. Ostatnia wygrana z Edwinem Palomaresem (16-3-1) sprawiła, że portal Boxrec klasyfikuje go na 28. miejscu wśród zawodników kategorii koguciej.

W 2018 roku Valdes spotkał się w ringu z Julio Cesarem Martinezem (8-1). Poniósł wtedy jedną z dwóch porażek przed czasem, ale jego przeciwnik kilkanaście miesięcy później sięgnął po tytuł mistrza świata. Dziś trenuje już u boku samego Saula "Canelo" Alvareza (56-1-2, 38 KO) i szykuje się do unifikacji pasów.

Łaszczyk z kolei po walce z Escanezem znów pauzował, ale tym razem ze względów zdrowotnych. Zerwane ścięgno Achillesa wymagało operacji i w następstwie kilku miesięcy przerwy od jakichkolwiek zajęć. Polak wykorzystał te okoliczności także na przeprowadzenie innego zabiegu, z którym od dawna zwlekał...

– Miałem przerośnięte małżowiny nosowe i krzywą przegrodę co powodowało, że przez ostatnie cztery lata boksowałem oddychając tylko ustami. To zabierało mi dużo tlenu. Dlatego skoro już i tak miałem dłuższą przerwę od walk i zarobiłem parę złotych, to w końcu się zdecydowałem. Teraz już oddycham normalnie – zdradził Kamil Łaszczyk w rozmowie z TVP Sport. Pozostaje mieć nadzieję, że po piątkowej gali będzie mógł odetchnąć także z ulgą.

KARTA WALK GALI MB BOXING NIGHT X:
Kamil Łaszczyk (29-0, 10 KO) – Jose Valdes (10-5-1, 4 KO)
Damian Wrzesiński (22-2-2, 6 KO) – Victor Julio (16-0, 8 KO)
Kamil Młodziński (14-5-4, 7 KO) – Agustin Kucharski (7-3-1, 2 KO)
Łukasz Wierzbicki (19-1, 7 KO) – Rodrigo Labre (6-5, 1 KO)
Jakub Sosiński (5-2-1, 2 KO) – Michał Bołoz (2-2-2, 2 KO)
Stanisław Gibadło (6-0) – Andrii Spodar (1-1, 1 KO)
Oskar Gryckiewicz (1-0, 1 KO) – Adrian Valentin (1-0, 1 KO)