14 lis 2021 | Łyżwiarstwo

Marek Kania włącza się w walkę o igrzyska. "A jeszcze niedawno chciałem skończyć z łyżwami..."

Marek Kania łyżwiarstwo szybkie — Marek Kania (fot. Rafał Oleksiewicz)

Ostatniego dnia rywalizacji panczenistów na Pucharze Świata w Tomaszowie Mazowieckim Marek Kania zajął drugie miejsce w dywizji B na 500 metrów. Człowiek, który do niedawna stawiał na wrotkarstwo i chciał skończyć z łyżwami, w następnych zawodach pojedzie w "elicie". I realnie będzie walczył o miejsce na igrzyskach olimpijskich.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

PŚ w Tomaszowie Mazowieckim: zarobki łyżwiarzy? Nie pytajcie, praktycznie nie istnieją

22-latek z Legii Warszawa to objawienie sezonu. Dotychczas, przyznajmy, niczym się nie wyróżniał. Był jedym z grona zawodników łączących wrotkarstwo z łyżwiarstwem szybkim. Na lodzie pojawiał się głównie podczas mistrzostw Polski, na których potrafił zająć miejsce w "dziesiątce". To tyle.

Sam nie spodziewał się, że w zimowej dyscyplinie będzie w stanie coś ugrać. – Szczerze? Chciałem kończyć z łyżwami – przyznał w rozmowie z TVPSPORT.PL. – To było w 2019 roku. Z rodzeństwem wyjechałem do Padwy, by trenować na rolkach. Skupiliśmy się na tym i ominęliśmy cały sezon łyżwiarski. Do Polski wróciliśmy w 2020, a trener Bartosz Pisarek namówił nas na udział w mistrzostwach Polski. Plan był taki, że wystartujemy i wrócimy do treningów wrotkarskich – opowiada.

Tamte zawody wiele zmieniły. Zajął siódme miejsce z czasem 36,96 sekundy. – Poprawiłem życiówkę. Co prawda o setną sekundy, ale poczułem, że zrobiłem progres. Do tego wpadł medal w klasyfikacji młodzieżowej i stypendium. Konrad Niedźwiedzki pozwolił mi dołączyć do kadry sprinterów i zacząłem regularnie robić postępy – mówi Kania.

Sezon 2020/21 na dobre zmienił jego podejście. Z otwartego toru na warszawskich Stegnach przeniósł się na najlepsze obiekty treningowe, a pod okiem Tuomasa Nieminena zaczął doganiać rezultaty czołowych sprinterów w kraju. – Teraz nie chcę stawiać ani na łyżwy, ani na rolki. Póki będzie to przynosiło efekt, chciałbym dzielić sezon na zimę i lato. Rozmawiałem z kilkoma zawodnikami, którzy są w podobnej sytuacji i też zalecają mi nie rzucać żadnej z dyscyplin – stwierdził.

Warszawiak ma z kogo czerpać inspirację. Wrotkarzy wśród panczenistów można szukać przede wszystkim w mass starcie (m.in. Irene Schouten czy Bart Swings), ale i w sprincie zdarzają się takie przykłady. Vanessa Herzog – mistrzyni świata na 500 metrów z Inzell (2019) – rok wcześniej była najlepsza na świecie także na wrotkach. Michel i Ronald Mulderowie – medaliści olimpijscy z Soczi (2014) – trzy lata później wystąpili na World Games we Wrocławiu (swoją drogą: Swings zdobył na tej imprezie dwa złote medale).

Marek Kania w niedzielę brał udział w ceremonii dla najlepszej "trójki" dywizji B (fot. Rafał Oleksiewicz)

NOWICJUSZ W ELICIE

Pierwszy błysk formy Kani obserwowaliśmy na przedsezonowych zawodach w Inzell. Notował tam wyniki na poziomie Piotra Michalskiego, Artura Nogala i Damiana Żurka. Nadzieje na mistrzostwo Polski okazały się jednak przedwczesne. Był 4. na 500 i 5. na 1000 metrów.

Dobre wyniki były być może skutkiem szybszego przerzucenia się na trening lodowy. A to... wynikało niejako z przypadku. Wrotkarskie mistrzostwa świata przełożono z września na listopad. Łyżwiarz Legii szybciej zakończył więc sezon letni i jeszcze przed zgrupowaniem w Inzell był w Heerenveen i Tomaszowie Mazowieckim. – Po raz pierwszy w życiu latem wchodziłem na lód. Z pewnością dzięki temu na zawodach w Inzell byłem już "objeżdżony" – analizował sam zainteresowany.

Mistrzostwa świata, które w tej chwili trwają w Kolumbii, odpuścił natomiast kosztem startu w tomaszowskim Pucharze Świata. – Długo się nad tym zastanawiałem. Rozmawiałem kilka razy z Konradem Niedźwiedzkim o tym, co robić. Był nawet pomysł, żebym tam leciał i dołączył do kadry nieco później – przyznał. Z pewnością nie żałuje jednak, że został w Polsce.

Już w piątek Kania był blisko wywalczenia awansu do dywizji A na 500 metrów. W niedzielę pobił rekord życiowy (35,076) i zajął drugie miejsce na zapleczu. Wywalczył w ten sposób miejsce w "elicie", w której zadebiutuje za tydzień w Stavanger. – Nie spodziewałem się aż tak dobrego weekendu. Już pierwszy start, w którym byłem szósty, był miłym zaskoczeniem. A teraz jeszcze awans, super – podsumował.

Miejsce wśród 20 najlepszych zawodników to plus także w kontekście walki o awans na igrzyska. Przepustkę do zawodów w Pekinie zapewni sobie właśnie czołowa "dwudziestka" klasyfikacji generalne Pucharu Świata oraz dziesięciu kolejnych – z rankingu czasowego. Trzeba pamiętać przy tym, że każdy kraj w danej konkurencji może wystawić maksymalnie trzech reprezentantów.

MARZENIA? IGRZYSKA I... KOLUMBIA

– Ostatnie wyniki dały mi do zrozumienia, że jest szansa, by dostać się na igrzyska. To zadanie trudne, ale realne – ocenił Kania. – Jednak przede wszystkim chciałbym się w tym sezonie cieszyć jazdą. Prawdopodobnie będę mógł wystartować w czterech Pucharach Świata. Polecę więc do Stanów Zjednoczonych i Kanady, pościgam się na najszybszych torach świata. A czy los da przy tym kwalifikację olimpijską? Postaram się mu pomóc – stwierdził.

Olimpijskie marzenie jest jego największym, ale nie jedynym. Plany wiąże bowiem także z wrotkarstwem. – Chciałbym wystartować jeszcze kiedyś na mistrzostwach świata w Kolumbii, która w tej dyscyplinie ma status jak Holandia w łyżwiarstwie – mówił.

W najbliższych miesiącach pierwszeństwo zdecydowane będą miały u niego łyżwy. Z Tomaszowa Mazowieckiego panczeniści wyruszą na kolejny Puchar Świata do Stavanger. Później wystartują w Salt Lake City i Calgary. W grudniu za oceanem zakończą kwalifikacje olimpijskie. Być może dowiemy się wówczas, że do Pekinu wyślemy 22-letniego wrotkarza z Legii.

Z Tomaszowa Mazowieckiego,
Dawid Brilowski